Ghost Town Anthology, Denis Côté
Σε μια μικρή απομονωμένη κοινότητα 215 κατοίκων του Quebec, ένας άντρας πεθαίνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Σοκαρισμένα τα μέλη της δείχνουν απρόθυμα να συζητήσουν τις συνθήκες της τραγωδίας. Από το σημείο αυτό τόσο για την οικογένεια του θύματος όσο και για το δήμαρχο αλλά και για μια μερίδα κατοίκων ο χρόνος αρχίζει να χάνει το νόημα του και οι μέρες εκτείνονται χωρίς τέλος. Κάτι υπεισέρχεται αργά στην περιοχή. Σε αυτή την περίοδο του πένθους και μέσα σε ομίχλη ξένοι κάνουν την εμφάνισή τους. Και κανείς δε γνωρίζει την ταυτότητα ή την προέλευσή τους. Εμπνευσμένος από το κλίμα ξενοφοβίας και εσωστρέφειας που επικρατεί σήμερα στη χώρα του και βασισμένος στο μυθιστόρημα της Laurence Olivier “ Repertoire des villes disparues” o γνωστός στο φεστιβαλικό κοινό Καναδός σκηνοθέτης θέτει, μέσα από μια ταινία φαντασίας που ο ίδιος την αποκαλεί «κατάλογο φόβων»,- το ζήτημα του Άλλου και του φόβου που αυτός εμπνέει. Συνδυάζοντας στοιχεία κοινωνικού ρεαλισμού και υπερφυσικών ταινιών τρόμου το Ghost Town Anthology, πιο χαλαρό και λιγότερο αυστηρό από τα προηγούμενα έργα του Côté, παραμένει ωστόσο πιστό στις βασικές αρχές του, την παρέκκλιση από τους κανόνες των κινηματογραφικών ειδών, την ασάφεια και την αμφισημία, σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις του δημιουργού του. 
Kız Kardeşler (A Tale of Three Sisters), Emin Alper
Οι τρεις αδελφές, Reyhan (20 χρονών), Nurhan (16 χρονών) και Havva (13 χρονών), ζουν μαζί με τον πατέρα τους σε ένα απομακρυσμένο χωριό στην κεντρική Ανατολία. Η μια μετά την άλλη στέλνονται στην πόλη για να δουλέψουν σαν υπηρέτριες, αλλά όλες επιστρέφουν πίσω. Η τελευταία από τις αδελφές είναι Nurhan. Κτύπησε το γιο του γιατρού επειδή κατουρούσε το κρεβάτι του κάθε βράδυ. Όταν η Reyhan επιστρέφει στο σπίτι έγκυος, ο πατέρας της την παντρεύει βιαστικά με τον βοσκό, Veysel...
Ο Emin Alper, ο οποίος μεγάλωσε στα βουνά της Ανατολίας, αφηγείται ένα παραμύθι που το στοιχειώνει με εικόνες. Παρόλο που παρουσιάζει μια κοινωνία στην οποία ούτε οι γυναίκες ούτε οι άνδρες έχουν την ευκαιρία να σπάσουν τον προκαθορισμένο κύκλο τους, ωστόσο αφήνει περιθώρια ελπίδας.
(πηγή κατάλογος Berlinale 2019, σημειώσεις για την παραγωγή. Π.)
