του Λάκη Παπαστάθη

Τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια, τώρα οι πέρδικες «... στα αντάρτικα λημέρια, στα βουνά του Παρνασσού και της Πάρνηθας, στη Χασιά και την Εύβοια»... συχνολαλούν και λένε «καλό ταξίδι, καπετάνιο».
Βομβίζουν οι μέλισσες και τα ζουζούνια, στέρεψε η σταγόνα που έσταζε στο νεροχύτη του μεσημεριού. Σφυρίζει ο αέρας στα κλαριά των ελάτων και στο σύρμα της φυλακής. Ο ρυθμός της διμοιρίας επιδείξεων στην Ευδοκία έγινε τώρα επίσημος αποχαιρετισμός.
Οι αρβύλες των στρατιωτών χτυπούν δυνατά το χώμα ανοίγοντας τρύπες στη γη. Αντιλαλούν στις χαράδρες των βουνών τα χτυπήματα από το σφυρί στο αμόνι του σιδερά.
Σε αποχαιρετούν τα δημοτικά και τα ρεμπέτικα τραγούδια του Πλοίου και της Ευδοκίας που γνώριζες, εσύ καλύτερα απ' τον καθέναν, πόσο τα ακουμπάει η ζωή και ο θάνατος. Οι καμπάνες και τα κλαρίνα του Ηνίοχου, τα δοξαστικά τροπάρια που έψαλε ο πατέρας σου και ο τζουράς του Μουφλουζέλλη και του Λοΐζου.
Ηξερα πως ποτέ δεν φοβήθηκες το θάνατο. Συνέχεια μου έλεγες πως η ζωή είναι αιώνια, πως δεν υπάρχει τέλος. «Τον ύμνο της εφήμερης βιολέτας και του τριαντάφυλλου τον ύμνο λες, τραγούδι αιώνιο».
Αυτό πίστευες πως είναι η ουσία του ανθρώπου, αλλά και ο κεντρικός πυρήνας όλου του έργου σου.
Σου υποσχέθηκα πως δεν θα κλάψω. Αλλωστε γνωρίζω πως θα επιστρέφεις με το αεράκι αφήνοντας δυόσμο, βασιλικό και δαφνόκουκα στο περβάζι του παραθυριού μας.

* Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη το βιβλίο τού Λάκη Παπαστάθη, που υπήρξε βοηθός του Δαμιανού στην «Ευδοκία» και ο στενότερος φίλος του,«Οταν ο Δαμιανός γύριζε την Ευδοκία».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/05/2006