ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΧΙΑ
Το πρόβλημα είναι ότι έχω κάνει πάρα πολλά φιλμ και ο κόσμος μπορεί να μ' έχει βαρεθεί. Οι ταινίες μου είναι αυτό που είναι. Εγώ ποτέ δεν υπήρξα Κιούμπρικ, ποτέ δεν βάλθηκα να κάνω το τέλειο φιλμ. Όταν ξεκινώ μια δουλειά, είναι σαν να μπαίνω μέσα σε ομίχλη, σε άγνωστο έδαφος. Προχωρώ, και τελικά καταλήγω σ' ένα αποτέλεσμα που μπορεί να έχει επιτυχία μπορεί και όχι. Στην Ευρώπη, τα Στιγμιότυπα υπήρξαν μια πολύ πετυχημένη ταινία, στην Αμερική όχι. Είπαν πως ήταν πολύ απαισιόδοξη, με θλιβερούς ήρωες. Τι θέλουνε, δηλαδή, να κάνω ταινίες για χαζοχαρούμενους ;

ΧΟΛΛΙΓΟΥΝΤ ΚΑΙ ΟΣΚΑΡ
Αρκεί να δεις ποιοι παίρνουν τα Όσκαρ. Ο Τιτανικός, για παράδειγμα. Θα ντρεπόμουν να υπογράψω αυτή την ταινία, αν και, εδώ που τα λέμε, αν μου δίνατε τα εκατομμύρια που έφερε, μπορεί και να πουλούσα τ' όνομά μου. Τα Όσκαρ είναι απλώς μια ιδιωτική λέσχη. Δεν έχουν σχέση με καμία πραγματική αξία. Ήμουν υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθεσίας στα Στιγμιότυπα (Short Cuts) η ταινία όμως δεν ήταν υποψήφια. Τι στο καλό είχα σκηνοθετήσει. Ούτε καν πήγα στην τελετή.

ΤΑΙΝΙΕΣ
Εχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι οι ταινίες είναι σαν τα παιδιά μας. Εχεις την τάση ν'αγαπάς περισσότερο εκείνα που είναι λιγότερο προικισμένα και πιο εξαρτημένα. Λες, "Αχ Θεέ μου, ας ήταν ψηλότερο", αλλά ξέρεις ότι δεν μπορείς να διορθώσεις τίποτα και ότι η αξία τους έγκειται στη μοναδικότητα τους.

COOKIE'S FORTUNE
Στην ταινία αυτή ερευνούμε την ιδιαίτερη κουλτούρα των μικρών πόλεων του αμερικανικού Νότου, τα κοινωνικά τους ήθη, τα μυστικά τους. Στις πόλεις αυτές ο καθένας γνωρίζει τα πάντα για τους άλλους, αλλά κανείς δεν μιλάει για τα "αιχμηρά" θέματα. Βρήκαμε αυτή την πόλη, το Χόλι Σπρίνγκς , και ξαναγράψαμε το σενάριο για να ταιριάξει στον τόπο. Ολόκληρη η πόλη έγινε το στούντιο, το σκηνικό μας. Οικογένειες βγήκαν από τα σπίτια τους για να τα χρησιμοποιήσουμε στα γυρίσματα. Η Γκλεν Κλόουζ (που παίζει μια τρελή δολοπλόκο, δημιουργό προβλημάτων για την κοινότητα) τριγύριζε με το ποδήλατό της στην πόλη και όλοι την χαιρετούσαν. Γίναμε μέρος της πόλης και οι κάτοικοι έρχονταν μαζί με τα παιδιά τους για να παρακολουθήσουν τα γυρίσματα σαν να πήγαινα σε πικ-νικ.

(αποσπάσματα από συνέντευξη του σκηνοθέτη στον Guardian, 17-8-1999)