(οι δηλώσεις και σχόλια)
Νομίζω ότι ο φόβος είναι ένα από τα βασικότερα συναισθήματα της ζωής. Είναι κάτι το οποίο δεν μας αρέσει να το σκεφτόμαστε πολύ. Αλλά νομίζω ότι, αρκετά συχνά υπάρχει μια πολύ αρχαία ανάγκη να αντιμετωπίζουμε τους φόβους - ορισμένες φορές πηγαίνοντας στον "γύρο του θανάτου", ορισμένες φορές στην ορειβασία, ορισμένες φορές πηγαίνοντας σε μια ταινία και βλέποντας πράγματα σχετικά με πολύ βαθύτερους ψυχολογικούς φόβους. Αν οι ταινίες τρόμου θεωρούνται νεκρό είδος, εγώ θα συνεχίσω να κάνω και άλλες τέτοιες.
Το Scream έκανε παραπάνω εισπράξεις από αρκετές μεγάλες χολιγουντιανές ταινίες. Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει με τις ταινίες τρόμου είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετοί καλοί σκηνοθέτες στο είδος. Αντίθετα υπάρχει ένας εξαιρετικά μεγάλος αριθμός μιμητών -που συνήθως τα στούντιο χρησιμοποιούν για να βάλουν γρήγορα χρήματα.
Συνήθως ύστερα απ' ένα πραγματικό καλό φιλμ, το Χόλιγουντ θα το πάρει και θα το αντιγράψει μέχρι θανάτου. Χρειάζεται κάποιο χρονικό διάστημα για να εμφανιστεί μία απόλυτα νέα ιδέα. Και νομίζω επίσης ότι υπήρχε κάποιου είδους κόπωση στην αγορά των ταινιών τρόμου. Ομως ξέρετε, κάποιοι μου είπαν το ίδιο πράγμα πριν κάνω το Last House On The Left, το ίδιο πράγμα όταν έκανα το Nightmare On Elm Street: "δεν υπάρχει ενδιαφέρον για ταινίες τρόμου". Αλλά όταν κάνει ένα καλό πρωτότυπο φιλμ, ο κόσμος γεμίζει τις αίθουσες.
Πιστεύω ότι οποιοδήποτε καλό φιλμ -για το οποίο υπάρχει διαφήμιση στόμα με στόμα και ο κόσμος συζητά γι' αυτό παντού- θα τα πάει πολύ καλά. Και οι ταινίες τρόμου δεν αποτελούν εξαίρεση των προηγουμένων.
Υπάρχει αρκετή συζήτηση τελευταία -και αυτά σας τα λεει ένα πρώην καθηγητής ανθρωπιστικών σπουδών- στην σύγχρονη κριτικής της λογοτεχνίας, στην ψυχολογία, σχετικά με την αφήγηση του ανθρώπινου βίου, ως ενός τρόπου καθορισμού της ταυτότητας των ανθρώπων και προσδιορισμού του πολιτισμού που τους περιβάλλει.
Καταλήγω όλο και περισσότερο ότι οι ταινίες τρόμου, και γενικά οι ταινίες, είναι τμήματα μιας πολύς βαθιάς έκφρασης της κοινωνίας -σχετικής με το πως η κοινωνία αναγνωρίζει τον εαυτό της και επίσης πως αντιλαμβάνεται την αίσθηση του πραγματικού. Τα δύο αυτά είναι αλληλένδετα μεταξύ τους σε μεγάλο βαθμό.
Ετσι αισθάνομαι ότι δεν είμαι πλήρης όταν κάνω μια ταινία, αν δεν λαμβάνω υπ' όψιν ότι ο οποιοσδήποτε χαρακτήρας της ταινίας βλέπει ταινίες και συζητά αρκετά γι' αυτές, ιδιαίτερα αν είναι έφηβος. Είναι απλώς μια φυσιολογική εξέλιξη. Το ίδιο συνέβαινε με την ταινία Νew Νightmare : όταν μου ζήτησαν να ξαναφέρω στη ζωή του Freddy, ο μόνος τρόπος που μπορούσα να σκεφτώ ήταν να παρακάμψω το εμπόδιο μιας ταινίας -που κατά κάποιο τρόπο υπάρχει σ' ένα απόλυτο κενό πραγματικής ζωής-, και να κάνω μια ταινία πάνω στους ανθρώπους οι οποίοι στην πραγματικότητα είχαν δουλέψει γι' αυτήν στο παρελθόν. Ετσι η ταινία είναι μέρος μιας διανοητικής διαδρομής κάτι που συμβαίνει με αρκετούς καλλιτέχνες και συγγραφείς.
Είμαι γοητευμένος από το τέλος της χιλιετηρίδας, έχω διαβάσει αρκετά για τις κουλτούρες του τέλους του αιώνα και της χιλιετηρίδας. Ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα συνέβησαν στο παρελθόν. Το 1690 έγιναν οι δίκες για τις μάγισσες του Σαλεμ και επίσης έγιναν δίκες μαγισσών σε πολλά άλλα μέρη. Και στο τέλος του 19ου αιώνα, υπήρχε ένα μεγάλο κύμα απ' αυτό που αποκαλείται νευρασθένεια, η οποία ήταν ένα είδος νευρικής κατάρρευσης. Οι άνθρωποι αισθανόταν ότι συντριβόταν από τον πολιτισμό της μηχανής. Τυχαία βρήκα ορισμένες ενδιαφέρουσες ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι γοητευόταν από συγκρούσεις τραίνων. Μου θύμισαν το Crash του David Cronenberg. Ολα τα προηγούμενα είναι η σύγχυση και η αίσθηση ότι ο πολιτισμός σε ξεγυμνώνει. Και σίγουρα μετά τα πρόσφατα γεγονότα της Πύλης Του Παραδείσου, βλέπουμε εξαιρετικά γεγονότα να συμβαίνουν.
Νομίζω ότι καθώς πλησιάζουμε ολοένα και πιο κοντά στο τέλος του αιώνα θα υπάρχει ένα είδος ακραίων ψυχολογικών καταστάσεων, όπως επίσης και υστερία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Στο Scream ένας χαρακτήρας λεει: "Δεν χρειαζόμαστε κίνητρο, είναι η χιλιετηρίδα". Νομίζω ότι υπάρχει σ' αυτά τα παιδιά η αίσθηση ότι φτάνει το τέλος τους χρόνου. Νομίζω ότι μόλις μπούμε στον επόμενο αιώνα, ο καθένας θα ηρεμήσει και θα πει "Ω! δεν πεθάναμε". Ναι μ' ενδιαφέρει αυτό και σκέφτομαι να το εκμεταλλευτώ σ' επόμενα φιλμ.
(αποσπάσματα από συνέντευξη στον Devin D. O'Leary, λίγο πριν την αλλαγή της χιλιετίας, στο περιοδικό του Internet, Film Vault-απόδοση Δημήτρης Μπάμπας)
