Βραβευμένη δύο φορές με το Όσκαρ Α! Γυναικείου Ρόλου για τις ερμηνείες της στις ταινίες The Accused (Η Κατηγορούμενη, 1988) και Silence of the Lambs (Η Σιωπή των Αμνών, 1991), η Jodie Foster (Τζόντι Φόστερ) έγινε ευρύτερα γνωστή πολυ πιο πριν: από την εμφάνισή της στον Taxi driver (Ταξιτζή) του Μάρτιν Σκορσέζε. Εκεί υποδυόταν μια ανήλικη πόρνη -ένα πρόοσωπο καταλύτη, αφού με την παρουσία και την συμπεριφορά της οδηγεί τον ήρωα στην τελική έκρηξη.
Η καριέρα της ξεκίνησε στα τρία της χρόνια, ως Κοριτσάκι της Coppertone στην αντίστοιχη διαφημιστική καμπάνια του γνωστού αντιηλιακού. Σπούδασε στο Γαλλικό Λύκειο του Λος Αντζελες και στο Πανεπιστήμιο Yale, ένα απο τα πιο σημαντικά εκπαιδευτικά ιδρύματα των ΗΠΑ.
Η φιλμογραφία της περιλαμβάνει ταινίες όπως Bugsy Malone (Ανήλικοι Ριφιφήδες, Άλαν Πάρκερ, 1976), Alice doesn't live here anymore (Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ, Μάρτιν Σκορσέζε, 1974), Sommersby (1993), Nell (1994), Contact (Επαφή, 1997) κ.ά.) .
Το 1991 έκανε το ντεμπούτο της ως σκηνοθέτις με την ταινία Little Man Tate, στην οποία και πρωταγωνιστούσε. Το 1992 ίδρυσε την εταιρεία Egg Pictures, που μέχρι σήμερα έχει αναλάβει την παραγωγή πολλών ταινιών.
Ισως μια παράδοξη περίπτωση ηθοποιού για τα Χολλιγουντιανά δεδομένα, η Jodie Foster διακρίνεται για τις υποκριτικές της εμμονές: όλοι σχεδόν οι ρόλοι της είναι γυναίκες που φέρουν κάποιο βαθύ τραύμα και αγωνίζονται να συμφιλιωθούν με αυτό. Τα γυναικεία πρόσωπα που υποδύεται η Jodie Foster διαθέτουν ένα εσωτερικό βάθος και ένα πλούτο συναισθημάτων ανάρμοστο για την Χολλυγουντιανή καθεστηκυία τάξη. Γυναίκες που προσπαθούν να επιβιώσουν συναισθηματικά, που παλεύουν να νικήσουν τα προσωπικά τους φαντάσματα, είναι τα πρόσωπα που ενσαρκώνει. Απο τη Σιωπή Των Αμνων έως την Επαφη και το Panic Room, η Jodie Foster εκθέτει σε δημόσια θέα το εσωτερικό τραύμα ενός γυναικείου προσώπου, περιγράφει τον αγώνα και τις αγωνίες του…
Στις γραμμές που ακολουθούν μιλά για κάποιες αθεάτες όψεις της υποκριτικής της τέχνης...

ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ…
Πάντοτε λεω ότι κάνω την ίδια και την ίδια ταινία συνεχώς. Φαίνεται ότι δεν μπορώ να ξεφύγω από τις εμμονές μου. Θα 'θελα να υπήρχε κάποια άλλη λέξη από το "αυτοβιογραφικό" που να χαρακτηρίζει τις ταινίες που 'χω κάνει, αλλά νομίζω ότι όλες έχουν προσωπικούς απόηχους. Αλλα είναι προφανές ότι δεν έχω ζήσει καμία από αυτές τις ζωές που υποδύομαι.
Στη πραγματικότητα, θα έλεγα ότι αυτές οι ταινίες είναι το αντίθετο από "αυτοβιογραφικές". Μερικές φορές ζω στην οθόνη καταστάσεις που δεν ζω στην πραγματική μου ζωή. Καταστάσεις ή πλευρές του εαυτού μου, για τις οποίες αναρωτιέμαι πως θα αντιδρούσα ή πως θα επιβίωνα απ' αυτή την κατάσταση. Ετσι στην πραγματικότητα είναι ένα είδος σκιαμαχίας. Θα πρέπει και κάνω πράγματα για τα οποία αισθάνομαι άβολα ή για τα οποία δεν αισθάνομαι γενναία να τα κάνω.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, τους οποίους θαυμάζω, και οι οποίοι είναι πράγματι ικανοί να "φορέσουν" εξωτερικά με κάποιο τρόπο τα αισθήματα τους. Αυτό εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Εχω μια πολύ προσωπική αντίληψη αίσθηση για τα αισθήματα μου. Αυτό είναι που κάνει την υποκριτική μια πρόκληση για μένα. Πρέπει να διαλέγω τις ταινίες μου πολύ προσεκτικά γιατί δεν γνωρίζω πως μπορώ να κατασκευάσω μια συναισθηματική αντίδραση απέναντι σε κάτι για το οποίο δεν ενδιαφέρομαι. Απλώς δεν ξέρω πως να το κάνω....
Εχω ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας γι' αυτό. Ομως, καθώς μεγαλώνω, αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι που κάνει την δουλειά μου λιγάκι διαφορετική, από την δουλειά των υπολοίπων.

ΕΜΜΟΝΕΣ…
Το βασικό στοιχείο που υπάρχει στον χαρακτήρα της Ellie (στην Επαφή /Contact, 1997) και το οποίο υπάρχει στο βιβλίο, στο σενάριο και σαφώς στην οθόνη, είναι ότι αυτή ολοκληρωτικά και απόλυτα είναι παθιασμένη. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο πεθαίνω για να παίξω: κάποιος ο οποίος είναι πολύ συνδεδεμένος και πολύ προσηλωμένος σε μια διανοητική διαδικασία και αυτή η διαδικασία την επιτρέπει να "φεύγει" με τρόπους που είναι πολύ συναισθηματικοί και αγαπητικοί. Και πολύ ανθρώπινοι.
Νομίζω ότι πολύ συχνά, οι διανοητικές διαδικασίες απεικονίζονται ως κάτι στεγνό και επιστημονικό, ως κάτι που δεν έχει καμία σύνδεση με την ψυχή. Και όταν έχεις εμμονή με κάτι, όταν κάτι σε γοητεύει, αυτό είναι θαυμάσιο. Και στην πραγματικότητα, αν αυτή [η Ellie] είναι κάτι τότε είναι ένας ζηλωτής. Λοιπόν η Επαφή είναι ενός είδους ταινία για ένα ζηλωτή, ο οποίος μαθαίνει να 'χει κατανόηση για τους ζήλους των άλλων.

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ…
Παρ' όλο που η Επαφή δεν έχει τίποτα κοινό με τη Nell (1994) και όμως για μένα υπάρχει στις δύο ταινίες το ίδιο κίνητρο. Είναι η ιδέα ότι σε νεαρή ηλικία εγκαταλείπεσαι από κάποιον και ο πόνος ήταν τόσο βαθύς και τόσο παράλογος και τόσο άδικος και δεν ήταν δίκαιο για σένα, που [για να επιβιώσεις] έπαιρνες μια απόφαση ότι αυτό το γεγονός δεν συνέβη. Ετσι συνεχίζεις την ζωή σου, προσπαθώντας να ξανακατασκευάσεις τον κόσμο μέσα από μια μαγική φαντασίωση, λέγοντας "αν προσπαθήσω περισσότερο ή αν προσέχω περισσότερο θα τον βρω" και "Ηταν φταίξιμό μου έκανα κάτι και αυτός έφυγε". Η σημαντικότερη στιγμή γιατρειάς και ενηλικίωσης είναι, νομίζω, η στιγμή που κοιτάς στη λίμνη και αποδέχεσαι το γεγονός ότι έχει φύγει. Και αυτό το γεγονός σ' έχει αλλάξει και δεν είσαι πλέον μόνος. Και οι δύο ιστορίες -Nell και Contact- ακολουθούν αυτό το δρόμο.

(αποσπάσματα από συνεντεύξεις της Jodie Foster)