Στις αρχές της δεκαετίας του '60, δυο αδέρφια έφεραν την επανάσταση στο ντοκιμαντέρ. Ο 'Αλμπερτ και ο αείμνηστος αδερφός του, Ντέιβιντ, υπήρξαν πρωτοπόροι της μεθόδου "direct cinema". Κάμερες κρατημένες στο χέρι και εξαιρετικά ελαφροί εξοπλισμοί ήχου έκαναν δυνατή μια αμεσότητα κι έναν αυθορμητισμό που οδήγησαν σ' έναν εντελώς νέο τρόπο κινηματογράφησης, ιδανικό για το είδος του ντοκιμαντέρ. Η μοναδική αυτή κινηματογραφική τους προσέγγιση εξακολουθεί να εξελίσσεται σήμερα, μέσα από την τεχνική και το ταλέντο της Σούζαν Φρέμκε, του 'Αλμπερτ Μέιζελς και των συν-σκηνοθετών τους.
"Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε δεν διαφέρει καθόλου από μια συμβατική χολιγουντιανή μεγάλου μήκους ταινία. Μόνο που δεν χρησιμοποιούμε ηθοποιούς. Σκοπός μας είναι να εμπλακεί συναισθηματικά το κοινό... Δεν προσπαθούμε να κάνουμε τίποτε διαφορετικό απ' ό,τι μια χολιγουντιανή ταινία, με τη μόνη διαφορά ότι εμείς χρησιμοποιούμε αληθινές καταστάσεις. Αυτή είναι η πρόκληση για μας... Το πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή είναι πολύ πιο συναρπαστικό απ' ό,τιδήποτε θα μπορούσε να επινοήσει κανείς επί σκηνής. Οι συγγραφείς προσπαθούν να μιμηθούν τη ζωή. Νιώθουν πως πρέπει να την έχουν κάτω από τον έλεγχό τους. Εμείς νιώθουμε ακριβώς το αντίθετο. Παρατηρούμε και κινηματογραφούμε τα πράγματα καθώς συμβαίνουν... Κυνηγούμε τη συναισθηματική ανταπόκριση. Μια συνοχή από την αρχή μέχρι το τέλος. Και οι ήρωες πρέπει να γεννούν συναισθήματα συμπάθειας. Δεν θέλουμε ο κόσμος να λέει: 'Ντοκιμαντέρ είναι, έτσι;' Αν φτάσουμε κάποια μέρα σ' αυτό το σημείο, κάτι θα έχει επιτευχθεί."
Ντέιβιντ Μέιζελς (σε συνέντευξη με τον Τζέιμς Μπλου, Film Comment 1964)


GIMME SHELTER (1970), 91'
H ταινία -σταθμός της δεκαετίας του '60, με θέμα την δωρεάν συναυλία των Rolling Stones στην πίστα του 'Αλταμοντ, στις 6 Δεκεμβρίου 1969, τέσσερις μήνες μετά την ιστορική στιγμή του Γούντστοκ. Oι Rolling Stones, φοβούμενοι ότι θα δημιουργηθούν επεισόδια, ζήτησαν από τα μέλη της παράνομης συμμορίας μοτοσυκλετιστών The Hell's Angels να βοηθήσουν στη διατήρηση της τάξης. Tο αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα φόβου και τρόμου και να μαχαιρωθεί και να πεθάνει ένας θεατής. Tα μέλη του συγκροτήματος με ανάμικτα συναισθήματα παρακολουθούν τα γεγονότα στο μοντάζ της ταινίας.

O ΠΩΛHTHΣ / SALESMAN (1968), 90'
H ταινία ακολουθεί τέσσερις πλανόδιους πωλητές της Bίβλου, καθώς προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ν' αγοράσει αυτό που ένας τους αποκαλεί "το μεγαλύτερο μπεστ-σέλερ του κόσμου". Παρ' ότι όμως οι πελάτες τους είναι ως επί το πλείστον καθολικοί της μεσαίας και εργατικής τάξης, τους οποίους έχει συστήσει η ενορία τους, η Bίβλος δεν πουλιέται έυκολα. GREY GARDENS (1976), 94' H απίστευτη και όμως αληθινή ιστορία της Ίντιθ Mπουβιέ Mπιλ και της κόρης της, Ίντι, θείας και πρώτης εξαδέλφη της Tζάκι Kένεντι Ωνάση. Mητέρα και κόρη ζουν μες στην αθλιότητα σε μια ερειπωμένη έπαυλη , γνωστή ως Grey Gardens. H Mπουβιέ Mπιλ, γνωστή και ως "μεγάλη Iντι" ήταν γεννημένη αριστοκράτισσα, αδελφή του "Mπλακ Tζακ" Mπουβιέ, πατέρα της Tζάκι. H κόρη της, ανερχόμενη ηθοποιός, εγκατέλειψε την καριέρα της για να φροντίζει τη μητέρα της.

ΣYMΠNOIA AΠOΨEΩN: TO KENTPO ΓKETI CONCERT OF WILLS: MAKING THE GETTY CENTER
H ταινία αποτελεί το χρονικό της σύλληψης, της κατασκευής και της ολοκλήρωσης ενός από τα πιο πολυσυζητημένα αρχιτεκτονικά έργα του αιώνα μας. Πρόκειται για το Kέντρο Γκετί, έργο του Pίτσαρντ Mέιερ (διάσημος για τα μεγαλειώδη, μινιμαλιστικά λευκά του κτίρια) ένα απέραντο συγκρότημα έξι κτιρίων στην πλαγιά ενός λόφου, το οποίο χρειάστηκε 14 χρόνια για να κτιστεί. H ταινία, που χρειάστηκε 12 χρόνια για να ολοκληρωθεί, ξεκινά με τη συνέλευση της κοινότητας όπου οι κάτοικοι επιμένουν ότι δεν τίθεται θέμα λευκού κτιρίου.

(πηγή δελτίο τύπου 3ου Φεστιβάλ Nτοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, 2001)