Ο Stephen Dwoskin/ Στίβεν Ντβόσκιν υπήρξε ένας σπουδαίος "πειραματικός" σκηνοθέτης.  Γεννήθηκε στο Brooklyn στις 15  Ιανουαρίου 1939 και πέθανε στο Λονδίνο 28 Ιουνίου του 2012.
Παράλυτος λόγω πολιομυελίτιδας από μικρή ηλικία είχε "δημιουργήσει στις πολλές ταινίες (μικρές και μεγάλες) που γύρισε από την δεκαετία του '60, ένα πολύ προσωπικό σύμπαν, κάπου ανάμεσα στον Μπατάιγ και τον Μπέκετ".
Με σπουδές στη γραφιστική, ο Stephen Dwoskin ήταν ένα εξέχων μέλος της avant-garde σκηνής, πρώτα στην πατρίδα του Νέα Υόρκη, στις αρχές του 1960, και λίγο αργότερα στο Λονδίνο. Έκανε δεκάδες ταινίες -μικρού μήκους και μεγάλου μήκους- στις οποίες τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και αυτοβιογραφικής αφήγησης είναι δυσδιάκριτα.
Διάστικτες από έντονα συναισθήματα και συχνά με ελάχιστο ή και καθόλου διάλογο, οι ταινίες του χαρτογράφουν τα όρια μεταξύ της ευχαρίστησης και πόνου, έρωτα και θάνατου. Μια από τις πιο γνωστές ταινίες του Dwoskin, το γυρισμένο το 1997 ντοκιμαντέρ Pain Is..., απεικονίζει μια ομάδα ανθρώπων που ζουν μέσα σε διαρκή πόνο,  εξαιτίας ασθένειας, τραυματισμού ή λόγω σαδομαζοχιστικών πρακτικών.
Στον πυρήνα του έργο του βρίσκουμε το βλέμμα, δηλαδή τις διαδικασίες και την πράξη τού να κοιτάζεις: τους θαμώνες των κινηματογράφων που κοιτάζουν την οθόνη, τα διαδραματιζόμενα και τα πρόσωπα στην κινηματογραφική οθόνη που κοιτάζουν πίσω τους θεατές (ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται να συμβαίνει), και πάνω απ 'όλα το να κοιτάζεις το ανθρώπινο σώμα. Στις πρώτες ταινίες του το αντικείμενο του βλέμματος ήταν συχνά το γυμνό γυναικείο σώμα. Αργότερα όλο και περισσότερο ότι ήταν δικό του σώμα, με όλα τις δυσμορφίες και τα ελλατώματά του.
Κεντρικό στοιχείο στο έργο του είναι η κατάσταση του σώματος, απόρροια της δικής του προσωπικής κατάστασης. Στα 9 χρόνια ο Stephen Dwoskin αρρώστησε από πολιομυελίτιδα. Πέρασε μια εξαντλητική και επίπονη διαδικασία αποκατάστασης της υγείας του που είχε σαν τελική συνέπεια την αδυναμία του να περπαστήσει: για μεγάλο μέρος της ιστορίας της ζωής χρησιμοποιούσε πατερίτσες, και αργότερα χρησιμοποιούσε αναπηρικό καρότσι. Πέρασε συνολικά τέσσερα χρόνια στο νοσοκομείο. "Τα θέματα της δουλειάς μου γεννήθηκαν, κατά κάποιο τρόπο, τότε" δήλωσε αργότερα. "Πως να βρω τρόπους επικοινωνίας, πως να εκφράσω τον κόσμο από τη θέση που βρισκόμουν: αυτά ήταν τα παιδικά μου χρόνια".

(πηγή άρθρο στους The New York Times της Margalit Fox. Επιμέλεια Δ.Μ.)

Naissant


Dirty


Central Bazaar