Γεννημένος στη Βοημία από Βιεννέζους γονείς, ο Georg Wilhelm Pabst ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία με το θέατρο το 1906. Αφού εργάστηκε ως θεατρικός σκηνοθέτης στην Ευρώπη και για λίγο διάστημα στην Αμερική μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γύρισε τη Βιέννη τη δεκαετία του ’20 και έγινε ένας από τους πρωτοστάτες του πειραματικού θεατρικού κινήματος της εποχής εκείνης. Αυτό τον οδήγησε σταδιακά στο ενδιαφέρον του για τον κινηματογράφο.
Αναγνωρισμένος κινηματογραφικός σκηνοθέτης το 1923, έδωσε το δικό του στίγμα στον κινηματογράφο, μέσα από ταινίες πεσιμιστικού ρεαλισμού, με ιστορίες πολύ ανθρώπινες και αληθινές, ανάμεικτες με έναν αέρα ιμπρεσιονιστικής εικόνας. Σκηνοθέτησε τη Γκρέτα Γκάρμπο στο περίφημο «Τα δράματα στους οίκους ανοχής» (1925) και βοήθησε να δημιουργηθεί η μυστηριώδης περσόνα της Λουίζ Μπρουκς, της αμερικανίδας ηθοποιού με το χαρακτηριστικό καρέ μαλλί, που αποτέλεσε διαχρονικό πρότυπο ομορφιάς. Με τη Λουίζ Μπρουκς γύρισε δύο ταινίες: το διάσημο «Το κουτί της Πανδώρας», το οποίο την καθιέρωσε, και «Diary of a lost girl», και τα δύο τολμηρές για την εποχή τους κοινωνικές ταινίες σχετικά με τη σεξουαλικότητα και τη γυναίκα. Η Μπρουκς αργότερα μίλησε για τον Pabst, τονίζοντας πόσο η επιτυχημένη ερμηνεία της οφειλόταν σχεδόν εξολοκλήρου στην υπέροχη ικανότητα του Pabst να έχει ήδη φανταστεί στο μυαλό του σχεδόν την τελική μορφή του φιλμ, πριν ακόμα ξεκινήσει να γυρίζει.
Ο σκηνοθέτης ξεκίνησε την καριέρα του στον ομιλούντα κινηματογράφο με τρεις πολύ σημαντικές ταινίες, που αποτελούν την τριλογία του Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού: την αντιπολεμική ταινία «Στο Δυτικό Μέτωπο», την «Όπερα της πεντάρας», κινηματογραφική μεταφορά του μιούζικαλ των Brecht/Weill, και την «Συντροφικότητα», μια γαλλο-γερμανική συμπαραγωγή, που δίδασκε την αλληλεγγύη ανάμεσα στα έθνη. Η δύναμη και η πειστικότητα των ταινιών του, έκαναν σύντομα τους Ναζί να τον θέλουν για να γυρίσει τις δικές τους προπαγανδιστικές ταινίες. Ο Pabst αρνήθηκε, πήγε Γαλλία, όπου γύρισε δύο ταινίες και έπειτα Αμερική, όπου το 1934, γύρισε μια μόνο ταινία, το κοινωνικό «A Modern Hero» (1934).
Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Pabst βρισκόταν στη Γαλλία και επέστρεψε στη Γερμανία το 1938. Εκεί, γύρισε 2 ταινίες υπό Ναζιστικό καθεστώς, τα «Ο αγώνας μιας γυναίκας» (1941) και Paracelsus (1943). Αυτό το αντιφατικό γεγονός τον έκανε αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και δεν μπόρεσε ποτέ ξανά να κερδίσει την προηγούμενη αίγλη του στις συνειδήσεις του κόσμου, αν και ο ίδιος εξέφραζε τις απόψεις του σε πολλές αντιναζιστικές μεταπολεμικές ταινίες του, όπως The Trial (1948), μια βραβευμένη ταινία κατά του αντισημιτισμού. Ο Pabst συνέχισε να γυρίζει ταινίες στη Γερμανία, Αυστρία και Ιταλία.
Το 1953 σκηνοθέτησε 4 παραστάσεις όπερας στην Ιταλία, σε μια από αυτές ήταν και η Αΐντα με την Μαρία Κάλας. Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 1956 και πέθανε στη Βιέννη το 1967.
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του βωβού κινηματογράφου ειδικότερα αλλά και του κινηματογράφου γενικότερα.
(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)
