Ο Άγιος του Κινηματογράφου: Αν ο χαρακτηρισμός αυτός μπορεί να σημαίνει κάτι, τότε ισχύει πρώτιστα για τον Ρομπέρ Μπρεσσόν. Και σημαίνει έναν πιστό, ναι με τη θρησκευτική έννοια του όρου, ασκητή και απόλυτα αφοσιωμένο στην τέχνη και τις αρχές του, κινηματογραφιστή. Έναν κινηματογραφιστή που ποτέ δεν πλούτισε από την τέχνη του, εμπλούτισε όμως την ίδια την τέχνη του κινηματογράφου μ έναν θησαυρό, που ίσως μένει ακόμα κρυμμένος στο έργο του. Βασική αισθητική του αρχή: η μεθοδική κάθαρση των εικόνων του από οτιδήποτε του φαινόταν φτιαχτό, θεαματικό, θεατρικό, επιτηδευμένο. Πίστη του: ότι τα πάντα, στην κινηματογραφική αλληλουχία της αφήγησης, είναι θέμα ρυθμού, εσωτερικού ρυθμού, που συλλαμβάνεται κατά τη δημιουργική διαδικασία, όπως και προσλαμβάνεται από τον θεατή, μόνο διαισθητικά ως η ψυχή των εικόνων. Όραμά του: ένας απόλυτα λιτός και καθαρός κινηματογράφος, απαλλαγμένος από την πολυτέλεια των περίτεχνων μέσων και τα εκφραστικά δάνεια άλλων τεχνών. Όπως η υποκριτική των επαγγελματιών ηθοποιών. Σε μια προοπτική αναζήτησης της αλήθειας, της πιο βαθειάς και εσωτερικής αλήθειας, που ανταυγάζει, κρύβεται και φανερώνεται, στην πιο απλή και αφτιασίδωτη, μη εκφραστική και αποδραματοποιημένη όψη των ανθρωπίνων πραγμάτων. Έτσι όπως τη συλλαμβάνει, μ' έναν τρόπο θαυμαστό, η κινηματογραφική μηχανή. Αρκεί να υπάρχει πίστη και αγάπη σ' αυτήν την αλήθεια.

"Όσο συνεχίζουμε να κάνουμε ταινίες είναι ωραίο, είναι ευχάριστο και αισθανόμαστε ότι το κοινό ξαφνικά, προσπαθεί να μπει στη θέση μας και ν' αγαπήσει αυτά που αγαπάμε. Τελικά το θέμα είναι να γίνουμε αγαπητοί. Αγαπητοί για όσα αγαπάμε και για τον τρόπο με τον οποίο αγαπάμε τα πράγματά μας και τους ανθρώπους"
Robert Βresson

Σωτήρης Ζήκος