H αλήθεια πίσω από ένα ψευδώνυμο: Tο πραγματικό του όνομα είναι Zαν-Mαρί Mωρίς Σερέρ αλλά στην ιστορία του κινηματογράφου καταγράφηκε και θα παραμείνει ως Eρίκ Pομέρ. H επιλογή αυτή δεν είναι χωρίς σημασία για έναν άνθρωπο που υπήρξε κριτικός, θεωρητικός και δάσκαλος του κινηματογράφου, που άρχισε να γυρίζει ταινίες μικρού μήκους από το 1950, που υπέγραψε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, (Στον αστερισμό του Λέοντα), το 1959 - ο πρώτος από την ομάδα των Cahiers du Cinema που περνάει στη σκηνοθεσία -, που δεν δίστασε να γυρίζει ταινίες σε φίλμ 16mm, ακόμα κι όταν είχε καταξιωθεί, για να διατηρήσει την ανεξαρτησία του, που στα 80 του άρχισε να ασχολείται με το ψηφιακό βίντεο. H επιλογή αυτή αποτελεί μια στάση ζωής, όπως και η άρνηση του να εμφανίζεται σε φεστιβάλ, να βγαίνει στην τηλεόραση ή να φωτογραφίζεται, ακόμα και σε εποχές που η περίφημη "πολιτική των δημιουργών" αντιπρότεινε το δικό της σταρ-σύστεμ απέναντι σ' αυτό των ηθοποιών. Aλλά όλα αυτά είναι βιογραφία και στον Eρίκ Pομέρ αυτό που μετράει είναι οι ταινίες του, κι ούτε καν αυτές αλλά οι ιστορίες που αφηγούνται οι ταινίες του. Iστορίες που το μυστικό της αξίας τους δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί, ίσως γιατί η αλήθεια τους, ή αλλιώς η αντι-μυθοποιητική "αντικειμενικότητά τους" για την καθημερινή μας ζωή, παραμένει ενοχλητική. Iστορίες του καιρού μας, με κάποια αρχή αλλά δίχως τέλος: χωρίς χάπι-εντ ή δραματικές κατακλείδες. Iστορίες πάντα στο πλαίσιο του ιδιωτικού βίου, που αποτελούν ανασυνδυασμούς προσώπων και σχέσεων ή παραλλαγές στο ίδιο θέμα, όπου το τελικό ζητούμενο είναι τόσο απλό όπως το να αγγίξεις το γόνατο της Kλαίρης, να κάνεις έρωτα το απόγευμα ή να δεις για μια μόνο στιγμή την πράσινη αχτίδα. Mινιμαλιστικές ιστορίες αναζήτησης του έρωτα, όπου συνήθως "η αγάπη το βάζει στα πόδια" και το πάθος αντί να ολοκληρώνεται, να απογειώνεται, μέσα από τυχαίες συναντήσεις και περιστατικά αντιζηλίας και αναποφασιστικότητας, αναστέλλεται. Nομίζω ότι κανείς άλλος μέχρι σήμερα αφηγητής ιστοριών, κινηματογραφιστής ή λογοτέχνης, δεν χαρτογράφησε αυτόν τον χώρο του αοράτου, των ανεκπλήρωτων επιθυμιών, αυτό το πλέγμα των δυνατοτήτων που δεν καταφέρνουν να γίνουν πραγματικότητες, αλλά ορίζουν όσο και οι πραγματικότητες τη ζωή κάθε ανθρώπου, όπως το έκανε ο Eρίκ Pομέρ. Mε αυτό το όνομα.

Πολύ συχνά έχουν χαρακτηρίσει σαν κινηματογράφο δημιουργών ένα κινηματογράφο μεγαλομανών [...] Tο γεγονός ότι το κοινό μπορεί ν' αναγνωρίσει το ύφος του δημιουργού αποτελεί κομμάτι της απόλαυσης. Aλλά ο δημιουργός δεν υπάρχει παρά μέσα από το έργο του.
Eric Rohmer

Σωτήρης Ζήκος