Φεβρουάριος 1969.
Γεννήθηκα στην Μπολώνια. Είμαι σαρανταέξι χρόνων. Είμαι συγγραφέας κινηματογραφιστής. Πρωτοεμφανίστηκα με μια ποιητική συλλογή, αφού είχα τελειώσει το Πανεπιστήμιο, στα είκοσι μου χρόνια. Υπήρξα φιλόλογος. Υπήρξα διευθυντής λογοτεχνικών περιοδικών. Έγραψα βιβλία. Έκανα ταινίες και τώρα αρχίζω ένα καινούριο επάγγελμα, το επάγγελμα του δημοσιογράφου: συνεργάζομαι με μια εβδομαδιαία εφημερίδα στην οποία κρατάω μια τακτική στήλη.
Πριν δεκαοκτώ χρόνια έφθασα στην Ρώμη, και η κατάσταση μου με ανάγκασε να ζήσω στις φτωχές συνοικίες της πρωτεύουσας. Τραυματισμένος από τη ζωή σ' αυτά τα προάστια, έγραψα τα πρώτα μου δύο μυθιστορήματα πάνω σ 'αυτό το θέμα. Μου ζήτησαν μετά να συνεργαστώ σε σενάρια ταινιών που είχαν για φόντο αυτές τις άθλιες συνοικίες -ιδιαίτερα ο Φελίνι στις Νύχτες της Καμπίριας.
Το 1961, γύρισα την πρώτη μου ταινία, το Accattone με άγνωστους ηθοποιούς. Στην προβολή της ταινίας στη Ρώμη, φασίστες θεατές ρίξανε στην οθόνη κλούβια αυγά και μελανοδοχεία.
Γύρισα κατόπιν με την Άννα Μανιάνι και τον Φράνκο Τσίτι το Mamma Roma. Κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ Βενετίας, όπου η ταινία αντιπροσώπευε επίσημα την Ιταλία προσπάθησαν να την κατάσχουν, κάνοντας αγωγή.
Γύρισα το La Ricotta, ένα σκετς της ταινίας ROGOPAGI, εναντίον του οποίου κατατέθηκε αγωγή, στην Ρώμη, που στηριζόταν σε ένα άρθρο του φασιστικού κώδικα και η ταινία κατασχέθηκε. Καταδικάστηκα σε τέσσερις μήνες φυλακή με αναστολή. Στην έφεση ο εισαγγελέας απέσυρε τη μήνυση και εξέδωσε απαλλακτικό βούλευμα.
Θα πρέπει να πω ότι στο μεταξύ είχα γυρίσει το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο/ Il vangelo secondo Matteo που είχε επιλεγεί να αντιπροσωπεύσει την Ιταλία στο Φεστιβάλ της Βενετίας, όπου και πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Διεθνούς Επιτροπής Κινηματογράφου.
Το 1966, στις Κάννες, αντιπροσωπεύοντας και πάλι επίσημα την Ιταλία, παρουσίασα το Uccellacci e Uccellini με τον Τοτο και τον Νινετο Νταβολι, που είναι η ταινία που αγαπώ περισσότερο, γιατί είναι η πιο αγνή και η πιο φτωχή. 
Τον επόμενο χρόνο παρουσίασα σ' αυτό το αιώνιο Φεστιβάλ της Βενετίας τον Οιδίποδα Τύραννο/ Edipo Re, που η επιτυχία που συνάντησε σε κριτικούς και κοινό με κάνει ευτυχισμένο.
Η τελευταία μου ταινία το Θεώρημα/ Teorema, πάλι στη Βενετία, πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Καθολικής Εκκλησίας. Αλλά ούτε το βραβείο, ούτε η θερμή και καθησυχαστική υποδοχή της διεθνούς και ιδιαίτερα της γαλλικής κριτικής (αν εξαιρέσουμε τη φασιστική κριτική) δεν εμπόδισαν τις δικαστικές αγωγές που έγιναν με το πρόσχημα του άσεμνου.
Δικάστηκα στην Βενετία.
Κινδύνεψα να πάω φυλακή για πολλούς μήνες.
Τελικά απαλλάχτηκα.
Μού είπαν ότι έχω τρία είδωλα:τον Χριστό, τον Μάρξ και τον Φρόυντ. Αυτά είναι φόρμουλες. Το μόνο μου είδωλο είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Αν διάλεξα να είμαι κινηματογραφιστής και όχι μόνο συγγραφέας, είναι επειδή προτίμησα, αντί να εκφράζω την πραγματικότητα με σύμβολα, όπως οι λέξεις, να εκφράζω μέσω του κινηματογράφου την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Υ.Γ. Ο Pier Paolo Pasolini γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1922, στη Μπολόνια. Δολοφονήθηκε στην Οστια στις 2 Νοεμβρίου 1975.
Φιλμογραφια: Accattone (1961), Mamma Roma (1962), Il Vangelo Secondo Matteo (1964), Uccellacci e Uccellini (1965-66), Edipo Re (1967), Teorema (1968), Porcile(1969), Medea (1969), Il Decameron (1970-71), I Racconti di Canterbury (1971-72), Il Fiore di Mille e Una Notte (1973-74), Salo, Le 120 Giornate di Sodoma (1975)
(Το κείμενο αυτοπαρουσίασης είναι από την ειδική έκδοση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/νίκης, για τον σκηνοθέτη)
