(αποσπάσματα από μια συνέντευξη τύπου)

Ξεκίνησα ως εικαστικός και στην σχολή καλών τεχνών μελετήσαμε διεξοδικά τον χώρο. Τα συναισθήματα ενός χαρακτήρα μπορούν να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον χώρο στον οποίο βρίσκεται
(...) Στη χώρα μου, την Ολλανδία, αντιμετωπίζουν τις ταινίες μου ως πολύ δύσκολες και σοβαρές, αλλά πραγματικά μου αρέσει να τις θεωρούν ανοιχτές.
(...) Αν το σκεφτείς, η μικρότερη ανθρώπινη κοινωνία είναι η σχέση που φτιάχνουν δύο άνθρωποι. Όλοι μας αντιλαμβανόμαστε την έννοια της οικογένειας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Στις ταινίες μου, οι πρωταγωνιστές δεν αγαπούν την οικογένεια και πολύ. Για να γυρίσω όμως λιγάκι σε ό,τι λέγαμε και πιο πριν, θα σημείωνα ότι υπάρχουν ταινίες που σου λένε ακριβώς τι πρέπει να νιώσεις και άλλες που δημιουργούν μια τέτοια ατμόσφαιρα που τελικά καλείσαι να αποφασίσεις εσύ τι θα νιώσεις.
(...) Αν με ρωτήσεις τι είναι ακριβώς αυτό που κάνω στις ταινίες μου, θα έλεγα ότι φέρνω την προσωπική μου διαίσθηση σε αυτές.
(...) Με τον διευθυντή φωτογραφίας στο τελευταίο μου φιλμ, το Κομπέιν, είδαμε μαζί το σενάριο και δεν χρειάστηκε τελικά να πούμε τίποτε άλλο. Έχουμε χτίσει ένα δικό μας αλφάβητο. Δουλεύουμε αρκετά με αυτό που λέω διαίσθηση. Θέτουμε τους κανόνες στην αρχή και μετά δεν υπάρχουν άλλοι κανόνες.
(...) Χτίζεις το βασικό σκελετό ενός σπιτιού με συγκεκριμένους κανόνες, αλλά μετά μπορείς να παίξεις με τον αριθμό των κεραμιδιών στη σκεπή ή με το μήκος και το πάχος των τοίχων.
(...) Αν έχεις συνηθίσει να σε οδηγούν στις ταινίες, να σε παίρνουν από το χέρι και να σου λένε πώς να αισθανθείς, τότε μπορεί να νιώσεις αποπροσανατολισμένος στις ταινίες μου. Μπορεί να μην καταλάβεις το νόημα μιας σκηνής και να χρειαστεί να κοιτάξεις αλλού για να το βρεις. Το μόνο μέρος βέβαια που μπορείς να κοιτάξεις είναι μέσα σου. Νομίζω ότι βοηθάει να νιώσεις την ταινία μου μέσα σου, να την αντιληφθείς προσωπικά, πιο εσωτερικά.
(...) Είμαι λιγάκι καχύποπτη απέναντι στα συναισθήματα, δεν ξέρω αν μπορώ να τα εμπιστεύομαι.

(πηγή δελτίο τύπου 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)