(Για τις πολιτικές καταγωγές του Bernardo Bertolucci)
του Γιώργου Μπράμου
Είναι η Πάρμα και η Ρώμη• η Ιταλία και το Χόλιγουντ• ο πατέρας-ποιητής Attilio και ο άλλος, επίσης ποιητής και «πατέρας», Pier Paolo • είναι η προσπάθεια ορισμού του πολιτικού κινηματογράφου στο Πριν από την επανάσταση και μια διαφορετική προσέγγιση στην έννοια στο 1900• είναι ο έρωτας και ο θάνατος στο Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι και στο Τσάι στη Σαχάρα• είναι η πολιτική και η ψυχανάλυση• είναι το ζήτημα της κινηματογραφικής νεωτερικότητας στο Σωσία και ο νέος κλασικισμός, επιβραβευμένος με εννέα Όσκαρ, στον Τελευταίο Αυτοκράτορα• είναι η «μικρή ιστορία» στο Πριν από την επανάσταση, στη Στρατηγική της αράχνης, και η αντανάκλαση της «μεγάλης Ιστορίας» στο 1900, στον Τελευταίο Αυτοκράτορα, στον Μικρό Βούδα. Ο Bernardo Bertolucci μοιάζει σαν τον Ιανό, τον θεό των Ρωμαίων που εικονιζόταν με δύο πρόσωπα, που έβλεπαν το καθένα προς αντίθετη κατεύθυνση: προς τα πίσω και προς τα μπρος προς το παρελθόν και προς το μέλλον. Υπάρχει ένας δυαδισμός, που φαίνεται πως κατάγεται από μια γενέθλια ενοχή (καρπός της αστικής του καταγωγής) και μια επίκτητη απελπισία (προϊόν της αριστερής του παιδείας). Ως αστός, βυθίζεται στη θλίψη του υπαρξιακού κενού • ως κομμουνιστής, συντρίβεται από τη μελαγχολία τής ανέφικτης ανατροπής. Για να ξεπεράσει αυτά τα βάρη, καταφεύγει στην (πολιτική και αισθητική) πατροκτονία: οι μητέρες-σκηνές, τα αφετηριακά κινηματογραφικά του ερεθίσματα, μεταλλάσσονται σ' έναν κινηματογράφο της αναζήτησης και της αμφιβολίας, στην προσπάθεια ενός προσωπικού ορισμού του νέου κινηματογράφου. Ταυτόχρονα, οι ιδεολογικές-ιστορικές του πηγές έχουν τα σημάδια μιας ζοφερής αναθεώρησης• η ανάγνωση της Ιστορίας είναι μια επώδυνη πράξη εντοπισμού των κενών της και όχι επιβεβαίωση της παραμυθίας της.
Επόμενο : Βίαιος θάνατος (La commare secca, 1962)
