(αποσπάσματα από μια συζήτηση)

[Πειραματικό σινεμά;] Προσωπικά αισθάνομαι ότι κάνω απλώς σινεμά. Πιθανόν να ξεφεύγω από τον κλασικό ορισμό αυτής της κατάστασης κι αυτό γιατί ως κινηματογραφιστής βρίσκομαι κάπου στη μεθόριο των ειδών, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκω διαφορές μεταξύ του κινηματογράφου μυθοπλασίας και του ντοκιμαντέρ.
(...) Αν κάποιος καλλιτέχνης δεν επιδιώκει την διαρκή ανησυχία και κίνηση, πιστεύω πως το όλο πράγμα δεν έχει ενδιαφέρον. Εγώ ξεκίνησα από την αρχιτεκτονική, αλλά εκπαιδεύτηκα στην σχολή Μπάουχαους, η οποία εμπεριέχει όλες τις τέχνες. Ως καλλιτέχνης πρέπει να πω ότι η αρχιτεκτονική αποτελεί εξαιρετική αφετηρία για οποιαδήποτε μορφή καλλιτεχνικής δημιουργίας. Με εντυπωσιάζει βέβαια το γεγονός ότι πολλοί κινηματογραφιστές ξεκίνησαν από την αρχιτεκτονική. Η σχέση της με τον κινηματογράφο είναι αρκετά στενή. Και στις δύο τέχνες σκέφτεσαι τα βήματα που θα εκτελέσεις, ενώ έχεις αρκετό χρόνο μπροστά σου, περίπου 3-4 χρόνια, για να ολοκληρώσεις το επόμενο πρότζεκτ σου. Παράλληλα, πρέπει να συνεργάζεσαι με πολλούς ανθρώπους, επομένως απαιτείται να υπάρχει ένα κλίμα ομαδικότητας. Πρέπει επίσης να ενθαρρύνεις τα μέλη της ομάδας σου, να συνεργάζεσαι στενά μαζί τους και να τους εμπνέεις εμπιστοσύνη σε κάθε βήμα της δημιουργικής διαδικασίας.
(...) Θέλω θεατές που να είναι περίεργοι και να επιθυμούν να ανιχνεύσουν κάτι στις ταινίες όσο κι εγώ. Αν δουν μάλιστα, κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με αυτό που εντόπισα εγώ, τότε αυτό με ικανοποιεί ακόμη περισσότερο.
[Η έκπληξη] Για μένα κάθε ταινία πρέπει να περιέχει αυτό το στοιχείο. Κάθε δημιουργός πρέπει να πιστεύει ότι το έργο του μιλάει από μόνο του, αλλά και ότι δεν θα γίνει αντιληπτό με τον ίδιο τρόπο από όλους τους θεατές. Άρα πρέπει να είναι ανοιχτός σε επιμέρους εναλλακτικές αναγνώσεις και σίγουρα θα πρέπει να μην είναι διδακτικός προς το κοινό.
(...) Ειδικότερα για τη σειρά ταινιών μου Film Ist. αναζήτησα υλικό από τις απαρχές του σινεμά. Στη συνέχεια, άρχισα να συγκεντρώνω αποφθέγματα κινηματογραφιστών για το τι είναι σινεμά με στόχο να τους κατανοήσω. Μέσα από την ταινία φαίνεται ότι οι δυνατότητες του κινηματογράφου είναι απεριόριστες. Οι ταινίες κινούνται μέσα στο χρόνο, στο φως, στο σκοτάδι. Μας παρουσιάζουν ανθρώπους σε κίνηση.
(...) Τοποθετώ την κάμερα σε ένα σταυροδρόμι, πατάω το on και βλέπω τι έχει καταγραφεί λίγο αργότερα. Αυτή η διεργασία πάντα περιέχει εκπλήξεις που προέρχονται από τους περαστικούς, από όσους θα ρίξουν μια κρυφή ματιά στο τι γίνεται. Εδώ αρχικά υπάρχει η παρατήρηση της εικόνας και έπειτα η παρατήρηση αυτού που ονομάζω μικροδράμα, δηλαδή αυτού του κάτι που συμβαίνει. Κατά την παρατήρηση, προσέχω ποιο είναι το υποκείμενο της εικόνας, καθώς και το θέμα.
(...) Η συνεργασία είναι απαραίτητη και επομένως είναι απαραίτητο να έχεις εμπιστοσύνη στους συνεργάτες σου, ακόμη κι αν αυτοί είναι οι υπάλληλοι των αρχείων. Οι συνεργάτες είναι αυτοί που θα σε βοηθήσουν με την οπτική μνήμη τους γι’ αυτό που ψάχνεις. Ένα τέτοιο παράδειγμα για μένα είναι η σύζυγος μου, Χάνα Σίμεκ, η οποία έχει δει εκατοντάδες ταινίες κι έτσι βοηθά στην έρευνα κάθε φορά.
(...) Δεν είναι εύκολο να βλέπεις συνεχώς ταινίες. Πρέπει να είσαι διαρκώς συγκεντρωμένος και προσεκτικός. Υπάρχει όμως πάντα μια σκηνή, μια στιγμή που φανερώνεται μπροστά σου με διαφορετικό τρόπο, τον οποίο δεν έχεις ξαναδεί.
(...) Για μένα ο κινηματογράφος είναι τέχνη και όχι βιομηχανία. (...) Με το έργο μας έχουμε την δυνατότητα να επηρεάσουμε τους ανθρώπους. Αισθάνομαι ότι είναι τραγικό να κατέχουμε πολλά τεχνικά ζητήματα, αλλά να μην μας απασχολεί καθόλου η δύναμη της εικόνας.
(...) Όπως ξέρετε, ακόμα και στα ντοκιμαντέρ υπάρχει κάποιος σκηνοθέτης. Άρα η διάκριση μεταξύ τους είναι μάλλον ψευδής.(...) Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν βαρετές ταινίες. Μπορείς να ψάξεις και να βρεις κάτι ενδιαφέρον μέσα σε οποιαδήποτε ταινία ακόμη κι αν δεν υπήρχε τέτοια πρόθεση από τον δημιουργό της.
[Οι ερασιτεχνικές ταινίες] Δεν με ενδιαφέρουν ως μια ματιά στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων, αλλά ως κομμάτι για την συγκρότηση της Ιστορίας μέσα από πολλές προσωπικές ιστορίες. Παλιότερα δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία σε αυτό το υλικό, όμως τα τελευταία χρόνια αυτό άλλαξε, διότι πολλές φορές αυτό το υλικό είναι πιο αυθεντικό από το επαγγελματικό. (...) Όταν κάποιος κάνει μια λήψη με οποιοδήποτε μέσο, αυτομάτως υιοθετεί μια συγκεκριμένη ματιά στα πράγματα. Στις ερασιτεχνικές ταινίες βέβαια δεν υπάρχουν επαγγελματικοί κανόνες, τους οποίους μαθαίνουμε με ιδιαίτερη επιμέλεια στις σχολές κινηματογράφου. Κάθε λήψη έχει ιδιαίτερη σημασία για τον εικονολήπτη της. Βέβαια, η τεχνολογία και η πρόσβαση όλων σε συσκευές που παράγουν φωτογραφία και βίντεο είναι πλέον εντυπωσιακή, όμως αυτό έχει ως συνέπεια να χαθεί η ποιότητα των λήψεων του φωτογράφου ή του εικονολήπτη. Παλιότερα είχες ένα φιλμ και έπρεπε να το τιμήσεις με προσοχή. Στις μέρες μας, όμως, έχουμε πολλές συσκευές καταγραφής και έτσι χάσαμε την ποιότητα στις λήψεις. Οι άνθρωποι πλέον τραβούν τόσες πολλές φωτογραφίες, περισσότερες από όσες είχαν τραβήξει σε όλη την προηγούμενη φάση της ιστορίας της φωτογραφίας. Θεωρώ ότι στο μέλλον η κατάσταση που ζούμε τώρα θα περιγράφεται ως μεσαίωνας.

(αποσπάσματα από μια  ανοιχτή συζήτηση που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019 στο MOMus-Πειραματικό Κέντρο Τεχνών, στο πλαίσιο του 21ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης)