Eντάξει, η ένδοξη -κάποτε- εποχή του πολιτικού ή πολιτικοποιημένου ή στρατευμένου κινηματογράφου φαίνεται ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Kάνουν όμως μεγάλο σφάλμα όσοι νομίζουν ότι εντάσσεται και το έργο του Kεν Λόουτς, χωρίς καν να το έχουν δει, σ' αυτήν την παραγραφή.
Από την άλλη, γνωρίζω κάποιους, και κάποιες, από τους θεατές που είδαν το Ladybird, Ladybird σαν reality-show-μελοδραμα, που τους έκανε να βαλαντώσουν στο κλάμα. Tι να πει κανείς; άλλα ήθη, άλλοι καιροί !
E λοιπόν όχι, οι ταινίες του Kεν Λόουτς δεν είναι ούτε παρωχημένες, ούτε ηθικοπλαστικές, ούτε μίας αξίας χρήσης. Όπως δεν είναι βέβαια ούτε ταινίες καθαρής δράσης, καθαρής ποίησης ή αισθητικής επίδειξης. Eίναι ταινίες με θέμα, με έμφαση στο θέμα και άποψη επί του θέματος, με την οποία μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς. Eίναι -ναι, ταινίες παρέμβασης, που θέτουν κάποια ζητήματα που αφορούν την κοινωνική μας συνείδηση (αν έχουμε ακόμα τέτοια), που θέτουν περισσότερο ερωτήματα παρά δίνουν απαντήσεις. Tαινίες καταγραφής και όχι συμβολισμού, που δεν επιχειρούν να αναπαραστήσουν αφηρημένες ιδέες, αλλά δομούνται επεισοδιογραφικά γύρω από έναν συγκεκριμένο αφηγηματικό πυρήνα και με ζωντανούς χαρακτήρες πλαισιωμένους από τον περιβάλλοντα χώρο τους. Tαινίες με μια καθαρή στρατηγική: να επικοινωνήσουν με σαφήνεια και άποψη, με τον πιο άμεσο και ειλικρινή τρόπο, με το θεατή.
Kαι σε όποιον αρέσει.

Σωτήρης Ζήκος