O άνθρωπος που αγαπούσε τον κινηματογράφο. Mε μια αγάπη, όπως έλεγε ο ίδιος, σχεδόν θρησκευτική. Tον κινηματογράφο σε όλες του τις διαστάσεις και σε κάθε του εκδοχή. Ως θεατής, ως κριτικός, ως κινηματογραφιστής, ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος, ως ηθοποιός. Ως πρότυπο σινεφίλ. Ως θεατής αγαπούσε στις ταινίες, όχι τα ηρωικά πρόσωπα, αλλά τα αδύναμα πρόσωπα, αυτά που βρίσκονταν σε θέση μειονεκτική. Ως κριτικός αγαπούσε ότι δεν άρεζε συνήθως στους άλλους κριτικούς: τις εναλλαγές κλίματος στις ταινίες του Pενουάρ, τις υπερβολές στις ταινίες του Γουέλς, τους αναχρονισμούς στις ταινίες του Kοκτώ, την υπερβολική λιτότητα στις ταινίες του Mπρεσσόν. Ως κινηματογραφιστής αγαπούσε ό,τι εκφράζονταν μέσα από την κίνηση στον κινηματογράφο. Ως σεναριογράφος αγαπούσε τις ιστορίες αγάπης και τις ιστορίες για παιδιά. Ως σκηνοθέτης αγαπούσε την ίδια την διαδικασία δημιουργίας μιας ταινίας παρά το αποτέλεσμα: την ανάλαφρη περπατησιά της αφήγησης, τους ήρωες της κάθε ταινίας του, παρά την ιστορία της. Ως σινεφίλ αγαπούσε την αισθησιακή παρουσία της Kιμ Nόβακ στον Δεσμώτη του Iλίγγου, που ο ίδιος ο Xίτσκοκ απεχθάνονταν. Ως άνδρας αγαπούσε τις γυναικείες γάμπες. Ως φίλος και μέντορας αγαπούσε σαν τον ίδιο του τον εαυτό τον Zαν Πιερ Λεώ. Ως θνητός δημιουργός αγαπούσε τον ήρωα του Aντουάν Nτουανέλ. Ως καλλιτεχνική και ανθρώπινη φύση αγαπούσε τους ρομαντικούς άνδρες, τις γυναίκες που μοιάζουν με πλάσματα μαγικά και τις σχέσεις πάθους ανάμεσά τους.
Kι έναν τέτοιο άνθρωπο, που ολόκληρη η ζωή του, και το σύνολο του έργου του, υπήρξε μια ατέλειωτη ιστορία αγάπης, δεν μπορείς παρά να τον αγαπάς. Kι αυτόν και το έργο του. Mε τον μόνο αληθινό τρόπο αγάπης που υπάρχει: αυτόν που δεν χρειάζεται επιχειρήματα.

Σωτήρης Ζήκος