της Μαρίας Γαβαλά
Διάττοντες αστέρες ή τι ακριβώς «περικλείει» αυτή η εικόνα του κοριτσιού, που κάθε βράδυ κοιμάται αλλού, με διαφορετικό άνδρα;
Haydée Politoff, ανακάλυψη του Ερίκ Ρομέρ, όταν το 1966, την έχρισε πρωταγωνίστρια της ταινίας του “La collectionneuse”- «Η συλλέκτρια». Στο φουλ φωτογραφίες της στο facebook όλο το καλοκαίρι, βροχή από κάτω τα λάικ. Όσοι πιστοί προσέλθετε ή φάτε μάτια ψάρια…
Και τι ακριβώς κρύβεται πίσω απ’ αυτό το πανέμορφο, ημίγυμνο, ερωτικό, καλοκαιρινό σώμα μιας απελευθερωμένης έφηβης των 1960s, ένα μυστηριώδες αντικείμενο (του πόθου), η εικόνα του οποίου μπορεί να μαγέψει (χωρίς πολλή σκέψη) τους πάντες; Για την ταινία του Ρομέρ (μια από τις πλέον όμορφες κι αινιγματικές της φιλμογραφίας του) τι να πρωτοπεί κανείς, άλλωστε δεν είναι αυτό το ζητούμενο της ανάρτησης, ένας λόγος επικεντρωμένος στην ταινία. Ας σταθούμε στην εικόνα-δυναμίτη της Haydée που πυροδοτεί ένα από τα κεντρικά θέματα, ίσως το σημαντικότερο, τις σχέσεις του έρωτα με την αισθητική, ένα από τα κυρίαρχα άλλωστε μοτίβα των ρομερικών Μύθων περί Ηθικής. «Αναρωτιέμαι συχνά τι σημαίνει το χαμόγελό σου», λέει ο πρωταγωνιστής-αφηγητής του μύθου Αντριέν (Patrick Bauchau), για να πάρει από την Εϊντέ την μονολεκτική απάντηση «Τίποτα». Κι εδώ πιθανόν υπάρχει όλο το μυστήριο, το αίνιγμα. Το κορίτσι, μέχρι το τέλος της ιστορίας, θα διαφυλάξει το μυστήριο των αιγυπτιακών μορφών στις οποίες μοιάζει: μικρό κεφάλι, φαρδιοί και τετράγωνοι ώμοι, στητά στήθη, ευλύγιστα γόνατα, λεπτοί αστράγαλοι. Λοιπόν, ποια είναι ακριβώς η Haydée, πέρα απ’ όλα όσα κουτσομπολεύουν για την πάρτη της οι αρσενικοί συνομιλητές της ταινίας. Ένα κουτορνίθι; Μια πηδηχτρούλα; Ένα παλιοθήλυκο; Ένα μαλακισμένο; Μια κοπέλα που αγγίζει τη χαμηλότερη βαθμίδα, την πλέον υποβιβασμένη, την πλέον αφηρημένη έννοια της ομορφιάς; Βλέπουμε την ταινία, σπάμε το κεφάλι μας, κι αποφασίζουμε, ή μένουμε μπερδεμένοι και γοητευμένοι. Όπως και να ’χει, η πραγματικά πολύ όμορφη, αισθησιακή και πικάντικη Haydée Politoff, πέρασε σαν αστραπή από την οθόνη, ξαναπέρασε εξίσου βιαστικά, το ’72, από το ρομερικό «Έρωτας το απόγευμα», μπαινοβγήκε σε διάφορες, μάλλον αδιάφορες ταινίες των ’60 και ’70, για να καταλήξει στην αγκαλιά του Ζακ Ντουαγιόν, το 1979, κρατώντας τον δεύτερο γυναικείο ρόλο (πλάι στη Ντομινίκ Λαφέν), στο αξιοσημείωτο φιλμ του «Η γυναίκα που κλαίει».
(πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)
