(...)Η παράδοση συνεχίζει να ζει όταν τη φυλάνε οι άνθρωποι, όχι όπως το φως στο καντήλι σε μια γωνιά, αλλά όταν με αυτή ανάβουν μια καινούργια φωτιά.
(...)Η τέχνη είναι η μάνα που δίνει τα εργαλεία της. Αλλά την τέχνη δεν μπορείς να τη μάθεις από την αρχή. Παίρνεις το φως και προχωράς, αξιολογώντας τα πράγματα. Η τέχνη που μας συγκινεί επανιδρύει μέσα μας τα αισθήματα του αθέατου κόσμου, που δίνει νόημα στη ζωή. Γιατί, αν δεν αποκτά αξία η ζωή, δεν έχει νόημα η ύπαρξή μας. Δεν είμαι φετιχιστής της παράδοσης. Σέβομαι τους δασκάλους, για να παίρνω δύναμη. Δεν ξεχνώ τον κόσμο των νεκρών, το παρελθόν μας. Αυτό είναι η παράδοση για μένα. Είμαστε πάνω σ΄ ένα τεράστιο Σύμπαν που πρέπει να το εκτιμήσουμε, να του δώσουμε αξία για να μπορέσουμε να το απολαύσουμε.
(...)Αν παραιτηθώ από την προσδοκία ότι η τέχνη ανήκει στον κόσμο, δεν θα έχω όρεξη να δουλέψω για το μεγάλο, το σπουδαίο. Μόνο για πράγματα που αγαπώ πάρα πολύ μπορώ να μιλήσω. Αν δεν συγκινηθώ εγώ ο ίδιος, γιατί να συγκινηθούν οι άλλοι; Χρειάζεται να παλεύεις γι΄ αυτό που αγαπάς. Χρησιμοποιώ την ηθογραφία, όχι για να αποκωδικοποιήσω τη φύση, τα ήθη ενός μικρόκοσμου, αλλά για να βρω την ομορφιά που είναι σε αντίστιξη με το άσχημο, τον πόνο της απώλειας. Μέσα από αυτή τη συμμετρία αναγνωρίζεις τον μηχανισμό της ζωής, όπου υπάρχει το κύμα που έχει το καλό και το κακό. Το θέμα είναι να μην εξαφανίζεται το καλό. Η τέχνη γι΄ αυτό μας παρηγορεί. Παλεύεις για την ομορφιά, για το φευγαλέο του χρόνου. Γιατί έχεις την ψευδαίσθηση ότι τον διαχειρίζεσαι. Τον πας εμπρός, πίσω, τον διαστέλλεις και τον συσπειρώνεις. Κάνεις υπέρβαση, περιφρονείς τον θάνατο και τον φόβο. Θέλει μια αθωότητα ο φόβος για να νικηθεί.
(...)Όλα τα πράγματα έχουν μιλιά και πίσω από αυτά ανακαλύπτεις το καλό, το μέλλον. Είμαι αισιόδοξος για τους ανθρώπους. Επιρρεπείς στη χαμηλή ποιότητα, αλλά και έτοιμοι να δουν την αλήθεια και το καλό. Μπορεί η τηλεόραση να έχει αλώσει το κάστρο, να εξανδραποδίζει τον πολιτισμό του λόγου που έχει αρχοντιά και ευγένεια, αλλά ξέρω πως υπάρχουν εκατομμύρια που είναι ποιητές της ζωής.
(...)Η νοσταλγία για μένα είναι η επιθυμία που όλοι οι άνθρωποι έχουμε να επιστρέψουμε στην αθωότητά μας- η αθωότητα είναι μια πολύ δυνατή και ωραία αίσθηση, είναι αυτή που μας κάνει να θαυμάζουμε τον κόσμο, να βλέπουμε κάτι και να νομίζουμε ότι το βλέπουμε για πρώτη φορά. Την αίσθηση αυτή σιγά σιγά τη χάνουμε, επειδή οι δυνατότητες του μυαλού μας καταλαμβάνονται από τον τρόπο που μαθαίνουμε να ζούμε τη ζωή με τις λιγότερες απώλειες, ένας διαρκής δηλαδή συμβιβασμός με το κοινωνικό φαινόμενο, κάτι που είναι πραγματικό και αναγκαίο και δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Έχω την ελπίδα ότι καταδείχνοντας αυτή την επιστροφή στο χρόνο, στο χώρο της αθωότητας, είναι σαν να αγγίζει κάποιος και την αίσθηση των άλλων και έτσι να κάνει τους ανθρώπους πιο μαλακούς στη λειτουργία των αισθήσεων, αλλά κυρίως να προβάλει μέσα τους ένα μοντέλο ζωής που χρησιμοποιεί το παρελθόν, για να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για το τώρα. Και αυτό το τώρα συνήθως ταυτίζεται και με την έννοια του μέλλοντος. Για μένα όμως έχει μεγαλύτερη σημασία στην περιοχή του τώρα να εναποτίθεται αυτή η μάθηση και αυτή η αίσθηση των πραγμάτων.
(...)Μ’ ενδιαφέρει περισσότερο η αυθεντικότητα και η φυσικότητα σε μια ταινία. Eάν μεταφέρεις ένα φορτίο με λάθος τρόπο, δεν αποκτά τη μορφή που θέλεις, γίνεται μια ανάλωση αυτού του φορτίου πάνω σε κάποια κλισέ και έτσι χάνεται το στοιχείο της αυθεντικότητας. H εικόνα είναι αμείλικτη, δεν μπορείς να την αλλοιώσεις, κυρίως στον κινηματογράφο, όσο κι αν έχεις τη δυνατότητα να κάνεις τρικ, να κάνεις μακιγιάζ, να προσθέσεις κάποια στοιχεία ειδικά σήμερα με την τεχνολογία. H πραγματικότητα του κινηματογράφου που σκοπεύει στην τέχνη δεν μπορεί να ενσωματώσει κάτι το οποίο δεν είναι αυθεντικό. Γι’ αυτό διαλέγω πάντα ερασιτέχνες ηθοποιούς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κανόνας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η επιλογή έχει σχέση με τη θεματολογία, που μπορώ να πω ότι είναι ηθογραφία. Και αυτό καθορίζει τα πράγματα.
(...)Δεν βλέπω την τέχνη βιοποριστικά, ούτε τη βλέπω επαγγελματικά, για να κερδίσω μια θέση καλύτερη μέσα στην ιεραρχία της δουλειάς που λέγεται σκηνοθεσία. Eμένα περισσότερο με απασχολεί η προσωπική έκφραση και να προβάλω το δικό μου στίγμα σαν μια αναγκαιότητα. Αυτή η αναγκαιότητα δεν ξέρω από πού και γιατί προκύπτει, αλλά είναι μια ισχυρή δύναμη που με σπρώχνει να κάνω εικόνες τις σκέψεις και τις μνήμες που έχω βιώσει. Kάθε ταινία μου είναι πραγματικά μια κατάθεση και γι’ αυτό δεν είναι εύκολο να επαναλαμβάνεται συνέχεια.
(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)
