(σχόλια για μια καριέρα)

Νομίζω ότι η πιο παναγιωτοπουλική ταινία είναι το Βαριετέ. Χειρότερα δεν γίνεται. Εκεί ήθελα να ανακατέψω τα πάντα και να ανατρέψω τα πάντα. Παρ’ όλα αυτά έγινε μια ταινία. Είναι περίεργο το πώς μια ταινία γίνεται ταινία. Κανείς δεν ξέρει.
Το Πεθαίνοντας στην Αθήνα είναι ένα σοβαρό θέμα μέσα σε μια επιπόλαιη φόρμα. Πιο συγκεκριμένα... είναι κάποιος που πεθαίνει.

Πιστεύω ότι ένας ρεαλισμός επικρατεί σήμερα στον κινηματογράφο. Ο ρεαλισμός αυτός επιτρέπει στα ρηχά μυαλά να αντιλαμβάνονται καλύτερα την πραγματικότητα. Αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετο πράγμα από αυτό που νομίζουν ότι είναι αυτοί που κάνουν αυτόν τον ρεαλισμό. Ο μεγάλος ρεαλιστής σκηνοθέτης είναι ο Γκοντάρ στον κινηματογράφο.

Έχω πει και άλλη φορά ότι όταν βλέπει κανείς κινηματογράφο, πρέπει να το κάνει με γενναιοδωρία. Σε μια ταινία δεν είναι ανάγκη να βρεις τον εαυτό σου. Θα εξερευνήσεις όμως τον κόσμο ενός άλλου, που μπορεί να είναι σημαντικός. Δεν είναι ανάγκη να σου αρέσει.

Είμαι ευτυχής που μπορώ και κάνω ταινίες, κάνοντας ακριβώς αυτό που θέλω. Βλέπω μια τάση που υπάρχει, από διάφορους παράγοντες στον κινηματογράφο, να μπουν διάφορες μεγάλες παραγωγές, οι οποίες ας πούμε θα μας βάλουν σε μια τάξη. Εγώ νομίζω ότι είναι ένας παράδεισος να μπορεί κανείς να κάνει αυτό που θέλει, παρά να κάνει ένα προϊόν το οποίο θα έχει τιμή, αλλά δεν θα έχει καμία αξία.

Δεν έχω να μάθω τίποτα σε κανέναν. Προσπαθώ να μάθω ο ίδιος. Κακώς οι νέοι σκηνοθέτες με θεωρούν μεγάλο δάσκαλο.

Το να είναι η δουλειά μου, μέρος της ζωής μου το βρίσκω πολύ φυσικό. Βρίσκω αφύσικο το να κάθομαι και να λέω :τώρα θα ζω, τώρα θα κάνω ταινία. Δύσκολο δεν είναι να τα συνδυάζεις. Δύσκολο είναι το γύρω – γύρω, η χρηματοδότηση κ.λ.π. Δημιουργικά, όμως, δεν είναι δύσκολο. Κάθε φορά που μιλούν για τις ταινίες μου αισθάνομαι πολύ άσχημα.

Ο κινηματογράφος για μένα είναι άλλοι σκηνοθέτες, δεν είμαι εγώ. Σ’ αυτόν τον υπέροχο κόσμο του κινηματογράφου, στον οποίο ήθελα να μπω από μικρός, νομίζω ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Εξάλλου, δεν είμαι κάποιος που αγαπά τις ταινίες που κάνει. Τις αγαπώ, όταν τις κάνω. Δεν τις βλέπω ποτέ πια. Κάθε ταινία, εκτός από το θέμα που διαπραγματεύεται, ρωτά ‘’τι είναι ο κινηματογράφος’’. Εγώ δεν έχω βρει ακόμη την απάντηση και γι’ αυτό θα συνεχίσω να κάνω και άλλες ταινίες.

Δεν μπορώ να είμαι εναντίον της κριτικής, γιατί σαν άνθρωπος κριτικάρω τους πάντες και τα πάντα. Ωστόσο και οι κριτικοί πρέπει να δέχονται τη δική μου κριτική, όπως εγώ δέχομαι τη δική τους. Αλλά, δεν φαντάζομαι ένα σινεμά χωρίς κριτικούς. Όταν κάνω μια ταινία, μαζεύω όλα τα έντυπα, όλες τις κριτικές γιατί με ενδιαφέρει αυτός ο διάλογος που αναπτύσσεται. Είναι καλύτερος από τη σιωπή. Έτσι δεν είναι;

(δηλώσεις από συνέντευξη τύπου κατά τη διάρκεια του 44ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)