Στο σινεμά του Άγγελου Αμπάζογλου /Angelos Abazoglou διασταυρώνονται πολιτισμικά στοιχεία των λαών της Μεσογείου, όπως έχουν καταγραφεί στο χρωμόσωμα του ίδιου του δημιουργού. Έλληνας που ζει στη Γαλλία, με τούρκικες ρίζες από την πλευρά του πατέρα του, ο Αμπάζογλου ανιχνεύει μέσα από το έργο του, δεσμούς και εκλεκτικές συγγένειες που ξεπερνούν την  έννοια «σύνορο». Με την ίδια λογική υπερβαίνει και τα όρια της τεκμηρίωσης και της μυθοπλασίας, ενσωματώνοντας στα ντοκιμαντέρ του, μυθοπλαστικά στοιχεία, με στόχο της ανάδειξη του εκάστοτε θέματός του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ταινία Mustafa’s Sweet Dreams (2012), η οποία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα Generation 14plus του Φεστιβάλ Βερολίνου 2012. Με οδηγό, τα όνειρα του 16χρονου Μουσταφά - που εργάζεται ως μαθητευόμενος μπακλαβατζής στην Γκαζιαντέπ, την «πρωτεύουσα του μπακλαβά» στην Ανατολική Τουρκία και επιθυμεί να ανοίξει το δικό του ζαχαροπλαστείο - ο Αμπάζογλου καταγράφει με ευαισθησία μια κοινωνία που εξελίσσεται διατηρώντας ταυτόχρονα τις παραδόσεις και τα πολιτιστικά στοιχεία που την έχουν διαμορφώσει.
Στην διεθνή διαδρομή του Άγγελου Αμπάζογλου – ο οποίος πραγματοποίησε τα πρώτα του βήματα ως ηθοποιός και σπούδασε σκηνοθεσία θεάτρου και κινηματογράφου στο INSAS των Βρυξελλών - περιλαμβάνονται ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε για το ARTE, τη ZDF και το PBS. Ανάμεσα στα έργα του δημιουργού που έκαναν αίσθηση στο εξωτερικό, είναι και το Έγκλημα στην αρχαία αγορά / Murder at the Agora (2006) το οποίο προβλήθηκε από το ARTE και παρακολούθησαν 1.200.000 θεατές. Η ταινία, που απέσπασε το βραβείο Prix Europa 2006, ζωντανεύει τους ήρωες των αστυνομικών μυθιστορημάτων του Πέτρου Μάρκαρη, με ήρωα τον αστυνόμο Χαρίτο.  Και εδώ, τα όρια του ντοκιμαντέρ και της μυθοπλασίας «θολώνουν», καθώς ο Αμπάζογλου καταγράφει με γλαφυρά χρώματα τις αντιφάσεις της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.

Στο βραβευμένο Τα δυο αύριο / Tomorrow Things Will Be Better (1996), διερευνά τη συνύπαρξη ανθρώπων που μετακινήθηκαν σε νέους τόπους, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, με φόντο τη δυτική Θράκη, ένα σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών. Άντρες, γυναίκες και παιδιά συνεχίζουν μια κοσμική παράδοση ανθρωπισμού: Μετακινούνται σε άλλους τόπους, σε άλλους καιρούς, για να βρουν την ευτυχία. Τα Δύο αύριο είναι η ιστορία αυτών των μετατοπισμένων ανθρώπων από το παρελθόν και το παρόν, οι οποίοι θα πρέπει να μετακινηθούν ξανά, για διάφορους λόγους. Μια ταινία φτιαγμένη μέσα από μια σειρά πραγματικών συναντήσεων, από ιστορίες ζωής για το πώς οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης βλέπουν ο ένας τον άλλο. 
Αντιστοίχως, στο Ελαιόλαδο, λίγο νερό, μια ξεφλουδισμένη ντομάτα / Olive Oil, Water and Tomato (1998), δημιουργεί ένα ψηφιδωτό της Μεσογείου, με κοινό παρονομαστή, τις γεύσεις. Γυναίκες απ’ την Ελλάδα, την Τυνησία, την Ισπανία και την Αίγυπτο συναντώνται σε ένα ελληνικό νησί, ανταλλάσσοντας μυστικά που κληρονόμησαν απ’ την ίδια τους την ιστορία.
Η φιλμογραφία του Άγγελου Αμπάζογλου περιλαμβάνει επίσης το Βασίλης Ζαχάρωφ, ο Μυστηριώδης Έλληνας της Ευρώπης / Zaharoff, Agent of Death (2005). Εδώ επικεντρώνεται στο εμπόριο όπλων στις αρχές του 20ου αιώνα μέσα από την εκπληκτική ιστορία του Ελληνικής καταγωγής  «Βασιλιά της πολεμικής βιομηχανίας», σερ Μπάζιλ Ζαχάρωφ. Τα συμφέροντα του Ζαχάρωφ επεκτάθηκαν σε τράπεζες, πετρέλαια, μέσα μαζικής ενημέρωσης και, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θεωρήθηκε ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου. Το σύστημα πώλησης όπλων που δημιούργησε, γνωστό ως «σύστημα Ζαχάρωφ», αποτελεί το επικρατέστερο σύστημα μέχρι σήμερα. Βασίζεται στη διαφθορά, στην προπαγάνδα και σ’ ένα εκτεταμένο δίκτυο πληροφοριών, σε κυβερνητικούς και διπλωματικούς κύκλους. Οθωμανός υπήκοος, Έλληνας υπήκοος, Άγγλος υπήκοος, Γάλλος υπήκοος, ο σερ Μπάζιλ Ζαχάρωφ παρασημοφορήθηκε 298 φόρες για την ειρηνιστική του δράση. Στο τέλος της ζωής του, παντρεύτηκε μια εξαδέλφη του βασιλιά της Ισπανίας και πέθανε στο Μόντε Κάρλο, όπου το καζίνο ήταν επίσης ιδιοκτησία του.
Τέλος το Καλημέρα κύριε Μάρσαλ / Welcome to Greece Mr. Marsall (2007), καταγράφει τις οικονομικές και πολιτισμικές αλλαγές που επέφερε το σχέδιο Μάρσαλ στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ’40 και στη διάρκεια του ’50. Το ντοκιμαντέρ προβάλλει τον πολιτιστικό μηχανισμό, ο οποίος συνδύαζε την προπαγάνδα με τη ψυχαγωγία, αλλά και τις πολλαπλές όψεις του σχεδίου: στρατιωτικό παρεμβατισμό, οικονομική βοήθεια, αλλά και επιχείρηση διαμόρφωσης μιας νέας νοοτροπίας με την προώθηση του αμερικάνικου τρόπου ζωής.
Ο Δημήτρης Κερκινός σημειώνει σχετικά: "Η ευαισθησία της ματιάς του, ο σεβασμός στους χαρακτήρες του, ο χώρος που τους παρέχει έτσι ώστε να εκφραστούν, δεν εξυπηρετούν μόνο την προσπάθειά του να ανιχνεύσει το πολιτισμικό τους σύμπαν, αλλά τον βοηθούν επίσης να αγγίξει ζητήματα που βρίσκονται πίσω από την επιφάνεια της ιστορίας που μας παρουσιάζει, προσδίδοντας στα ντοκιμαντέρ του πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Επίτευγμα διόλου ευκαταφρόνητο. "

(πηγή δελτίο τύπου 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ)