(αποσπάσματα από μια συνέντευξη)
Εργάστηκα ως μηχανικός ασυρμάτου στην Aeroflot (σ.τ.μ. η αεροπορική εταιρεία της Σοβιετικής Ένωσης) για 10 χρόνια πριν αποφασίσω να παρακολουθήσω μια κινηματογραφική σχολή στην Μόσχα. Όταν ήμουν σε πτήση, συχνά διασχίζαμε τις ανοικτές στέπες του Καζακστάν και όταν κατάφερα να μαζέψω χρήματα για να κάνω την διπλωματική μου εργασία στην σχολή έκανα έρευνα και βρήκα αυτή την οικογένεια με τον πατέρα, την μητέρα, τον αδελφό της μητέρας και τα τέσσερα παιδιά. Έμεινα μαζί τους για κάποιες εβδομάδες και επέστρεψα πίσω μαζί μ’ ένα οπερατέρ.
Τις δύο πρώτες εβδομάδες που ήμασταν εκεί, δεν κινηματογραφούσαμε γιατί θέλαμε να συνηθίσουν την παρουσία της κάμερας. Δεν ήταν δύσκολο να βρούμε μια μέθοδο κινηματογράφησης. Στην κινηματογραφική σχολή οι καθηγητές έλεγαν ότι είμαι ένας απ αυτούς που τους αρέσει η περιπέτεια.
Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων χρησιμοποίησα 4 οπερατέρ και είχα μαζί τους μακρές συζητήσεις. Θα πρέπει να θυμάστε ότι πολλοί απ’ αυτούς είχαν συνηθίσει να γυρίζουν ντοκιμαντέρ προπαγάνδας, απεικονίζοντας τους βοσκούς ως να είναι ηρωικοί εργάτες. Έτσι ήταν την Σοβιετική εποχή: το κινηματογραφικό συνεργείο πήγαινε εκεί για μερικές μέρες, πίνανε πολύ βότκα και μετά επιστρέφανε πάλι πίσω. Το άλλο είναι ότι είχαν τόσο πολύ συνηθίσει το μοντάζ τύπου Αϊζενστάιν (σ.τ.μ. ο σημαντικότερος Σοβιετικός σκηνοθέτης του βωβού κινηματογράφου, διάσημος για την θεωρία του για το μοντάζ) ώστε δεν κατανοούσαν στα αλήθεια γιατί έπρεπε να περιμένουμε και να περιμένουμε μέχρι να γεννηθεί η σωστή στιγμή μπροστά στην κάμερα. Ήθελα να βρω κάτι, όταν σε μια πρώτη, υπερφυσική μάτια δεν υπήρχε τίποτε εκεί.
(…) Δεν μπορώ να βρω τις λέξεις να περιγράψω με ένα τρόπο ενδιαφέροντα τους ανθρώπους αυτούς που μπαίνουν σε ένα μίνι-λεωφορείο, διασχίζουν τη στέπα, τρωνε, κοιμούνται, μαλώνουν, αγαπιούνται –όντας πάντα μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο. Δεν είναι κάτι το εντυπωσιακό, κι όταν το περιγράφεις με λέξεις ακούγεται κοινότοπο. Στην κινηματογραφική οθόνη είναι αλλιώς. Έχω καταλάβει ότι είναι ανόητο να προσπαθείς να περιγράψεις κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί: την ομορφιά και το μυστήριο του ανθρώπου και της φύσης.
* Ο Sergey Dvortsevov είναι σκηνοθέτης των ταινιών Chastie / Παράδεισος & Trassa / Δρόμος (αποσπάσματα από συνέντευξη στο περιοδικό Dox και από δελτίο τύπου).
