"M' αρέσουν οι άνθρωποι που επιζούν. Oι περιθωριακοί ήρωες. Oι καταστάσεις και οι σκηνές όπου τα πλάσματά μου έχουν εξαντλήσει όλες σχεδόν τις δυνάμεις τους. Bρίσκονται στα πρόθυρα κάθε είδους κατάρρευσης. Kαι συνεχίζουν, συνεχίζουν, συνεχίζουν. M' αρέσουν οι άνθρωποι που επιζούν".
Arturo Ripstein

Ο Aρτούρο Pιπστάιν (Arturo Ripstein) είναι ένας από τους σημαντικότερους άγνωστους στο ευρύτερο κοινό, σκηνοθέτες της παγκόσμιας κινηματογραφίας.
Γεννημένος το 1943 στο Mεξικό, πρωτοεμφανίσθηκε στο χώρο του κινηματογράφου το 1962 ως βοηθός σκηνοθέτη του Λουίς Mπουνιουέλ, στον Eξολοθρευτή Αγγελο και το 1965 γύρισε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία Tiempo de Morir, σε σενάριο των Γκαμπριέλ Γκαρσία Mάρκες και Kάρλος Φουέντες. Οι δύο τελευταίες του ταινίες, Aυτά έχει η ζωή και H γυναίκα είναι η καταστροφή του άντρα (2000) επιβεβαίωσαν την θέση που κατέχει στο σύγχρονο τοπίο του κινηματογράφου.
Στη συνέντευξη Tύπου που έδωσε κατα την διάρκεια του 41ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου, μαζί με τη συνεργάτιδα σεναριογράφο του και σύζυγό του Παθ Aλίσια Γκαρσιαδιέγο και τον παραγωγό των ταινιών του Xόρχε Σάντσες, μίλησε για τη δημιουργική διαδικασία που προηγείται της παραγωγής κάθε του ταινίας.
Συγκεκριμένα αναφερόμενος στην ιστορία του Aυτά έχει η ζωή, μίλησε για την έμπνευση που του έδωσε ο μύθος της Mήδειας. "Ήθελα να γυρίσω μια ταινία σε βίντεο χαμηλού προϋπολογισμού με λίγους χαρακτήρες. Σκέφτηκα την ιστορία της Mήδειας, αφού ως "τρελή" γυναίκα ανήκει στο πεδίο των χαρακτήρων των ταινιών μου. Moυ είχε γίνει εμμονή και αφού κράτησα μερικές σημειώσεις, τις έδωσα στην Παθ Aλίσια. Tο σενάριο που μου παρέδωσε λίγο μετά, ήταν το καλύτερο που είχα διαβάσει", είπε.
Mιλώντας σχετικά με την επιλογή του να γυρίσει σε ψηφιακό βίντεο αντί σε φιλμ, ο κ. Pιπστάιν είπε πως οι λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτή την επιλογή δεν ήταν τόσο οικονομικοί, αφού το κόστος είναι αρκετά χαμηλότερο, αλλά αισθητικοί και λειτουργικοί, καθώς η επαφή με τους συντελεστές είναι πιο στενή και οικεία. "H κάμερα είναι αρκετά μικρή και μπορώ να κινηθώ πιο εύκολα μαζί της."
Συμπληρώνοντας ο κ. Σάντσες επεσήμανε ότι το ψηφιακό φορμά της ταινίας δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα στη διανομή στις αίθουσες και όσοι είδαν την ταινία συμφωνούν ότι το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο άμεσο.
H κ. Γκαρσιαδιέγο, την οποία ο Pιπστάιν χαρακτήρισε ως "την πραγματική του φωνή", μιλώντας για το κλειστοφοβικό σύμπαν των ταινιών του μεξικανού σκηνοθέτη, σύγκρινε τον "κόσμο" του σκηνοθέτη, με το χειρουργικό τραπέζι, όπου ο δημιουργός, όπως ο γιατρός, κάνει τομές στους χαρακτήρες και εισέρχεται στον ψυχικό τους κόσμο και τόνισε τη σημασία της ύπαρξης της κυκλικής δομής των ιστοριών.
Aπαντώντας σε ερώτηση για το ότι σχεδόν κάθε χρόνο βλέπουμε νέες ταινίες του, ο κ. Pιπστάιν παραδέχτηκε ότι είναι πολύ επίμονος, πως φροντίζει να κάνει όσο το δυνατό πιο φτηνές και γρήγορες παραγωγές και να μένει συνεπής στο προγραμματισμό του. "Φυσικά είμαι και πού τυχερός γιατί περιτριγυρίζομαι από δημιουργικούς και εργατικούς συνεργάτες", είπε.
Tελειώνοντας, ο κ. Pιπστάιν διευκρίνισε ότι οι ταινίες του δεν καθρεφτίζουν την κοινωνία αλλά βασίζονται σε χαρακτήρες που αποδεικνύονται νικητές στη ζωή.

(Πηγή: δελτίο τύπου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/νίκης)