(δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η ζωή μας είναι γεμάτη αναμνήσεις. Δεν μπορούμε να τους δώσουμε ονόματα, δεν μπορούμε να τις κατατάξουμε, σφηνώνουν όμως στο μυαλό μας. Πλησιάζοντας τα 60 έζησα τόσα πολλά χρόνια μ' αυτές τις αναμνήσεις που είναι πια κομμάτι του εαυτού μου. Ίσως ο μόνος τρόπος να ξεπληρώσω τα χρέη μου απέναντί τους είναι να τις κινηματογραφήσω.
(...) Οι ταινίες: Η πόλη της θλίψης, Ο μάστορας του κουκλοθέατρου και Good Men, Good Women είναι ταινίες για τη μνήμη και την ιστορία της Ταϊβάν. Ήθελα να συλλάβω στο φιλμ αυτές τις περιόδους γιατί είναι θεμελιώδεις στο σχηματισμό της Ταϊβάν όπως την ξέρουμε. Ο κόσμος δεν ξέρει τίποτα ή ακόμη κι αν ξέρει έχει μια πολύ λάθος εκτίμηση αυτών των ιστορικών στιγμών. Η γενιά των σκηνοθετών στους οποίους ανήκω έχει πάντα πολύ ισχυρή την αίσθηση του χρέους. Μπορείτε να μας ονομάσετε προοδευτικούς ή πολιτικοποιημένους, έχουμε πάντως συνείδηση. Σε αυτή τη γενιά έπεσε ο κλήρος να καταπιαστεί με αυτά τα προβλήματα. Για τους νεώτερους τα προβλήματα αυτά δεν είναι τόσο προφανή, ούτε επώδυνα,.
(...) Γενικά ο τρόπος που μου αρέσει να εκφράζομαι στο σινεμά δεν είναι άμεσος. Είναι υπαινικτικός -ακόμα και αφηρημένος έως και ασαφής. Μπορείς να ανοίξεις έναν ολόκληρο χώρο της φαντασίας χωρίς να το πεις. Η λεπτότητα στην έκφραση χρειάζεται ένταση. Χωρίς ένταση δεν μπορείς να διατηρήσεις τον υπαινικτικό τόνο. Γι αυτό η ένταση είναι το πιο σημαντικό δραματικό στοιχείο για μένα. Στην ουσία αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος των διαπροσωπικών σχέσεων των Κινέζων. Ο κινεζικός λαός είναι έμφυτα διπλωματικός, γιατί δε μιλά ποτέ άμεσα, πάντα περιστρέφεται γύρω από το θέμα. Πρέπει να κατανοήσεις τα υπονοούμενα για να ανταποκριθείς. Όταν όμως δε μιλάς άμεσα δημιουργείται μια ατμόσφαιρα, και για μένα η αυτή ατμόσφαιρα είναι πολύ σημαντική. Η ατμόσφαιρα είναι το δράμα, η ένταση.