«Όλες οι ταινίες μου ήταν ένας πειραματισμός. Προσπαθώ πάντα να βρω τον καλύτερο τρόπο για να αφηγηθώ όσα θέλω να πω», δήλωσε ο Κορεάτης σκηνοθέτης Kim Jee-Woon (Κιμ Τζι Γουν) στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2005.
Ο ίδιος εξήγησε ότι οι δύο πρώτες ταινίες του The Quiet Family/ Μια ήσυχη οικογένεια και Foul King/ Ο στημένος βασιλιάς, βασίζονται κατά κύριο λόγο στην αφήγηση, ενώ στις επόμενες (A Tale of Two Sisters/ Η ιστορία δύο αδελφών και A Bittersweet Life/ Γλυκόπικρη ζωή) μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε η χρήση της εικόνας και του ήχου: «Ήθελα να κάνω ένα πείραμα, να δω αν είναι δυνατόν η εικόνα και ο ήχος να υποκαταστήσουν την αφήγηση». Μιλώντας για τα μελλοντικά του σχέδια είπε ότι θα ήθελε να κάνει ταινίες που να μην εντάσσονται σε κάποιο κινηματογραφικό είδος.
Σε ερώτηση για τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, όπως παρουσιάζονται στις ταινίες του, ο Kim Jee-Woon είπε: «Δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Μια ταινία "σπάει" την πραγματικότητα σε τμήματα, την οποία εγώ ξανασυναρμολογώ στη συνέχεια, κι έτσι ο θεατής μαθαίνει να βλέπει την πραγματικότητα μέσα από τις ταινίες».
Σε ό,τι αφορά τις ομοιότητες που εντοπίζει η κριτική ανάμεσα στο έργο του και τις ταινίες του Park Chan Wook, ο σκηνοθέτης επισήμανε ότι ο λόγος που συχνά γίνονται συγκρίσεις ανάμεσα στη δική του ταινία A Bittersweet Life/ Γλυκόπικρη ζωή και το Old Boy είναι επειδή και οι δύο ταινίες πραγματεύονται το θέμα της εκδίκησης: «Αν, όμως, τις δείτε προσεκτικά, θα συνειδητοποιήσετε ότι διαφέρουν ριζικά, επειδή το νόημα που δίνεται με το τέλος της κάθε ιστορίας είναι διαφορετικό. Η δική μου ταινία δεν πραγματεύεται την εκδίκηση καθεαυτή, αλλά την εσωτερική αναζήτηση, πρόκειται στην ουσία για ένα είδος road movie».
Ο Kim Jee-Woon μίλησε επίσης και για τις διαφορές ανάμεσα στις ασιατικές και τις δυτικές ταινίες τρόμου. Σύμφωνα με τον ίδιο, στις δυτικές ταινίες τρόμου στο τέλος επέρχεται η κάθαρση: «Αντίθετα στις ασιατικές ταινίες τρόμου, το θέμα είναι, ο "αφανής" τρόμος, ο τρόμος που δεν ξέρουμε αν πράγματι είναι υπαρκτός. Στο τέλος, ο θεατής βγαίνει από την κινηματογραφική αίθουσα χωρίς να γνωρίζει αν ο τρόμος εξαφανίζεται». Ο ίδιος μίλησε, στη συνέχεια, για τους βασικούς παράγοντες που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του κορεατικού κινηματογράφου. «Η ανάγκη για πολιτισμική ποικιλομορφία και μια νέα γενιά, η οποία μεγάλωσε με την τηλεόραση και επικοινωνεί και σκέφτεται με εικόνες, είχαν ως αποτέλεσμα να εμφανιστούν δημιουργοί που μπορούσαν να καλύψουν αυτές τις ανάγκες».

(πηγή δ.τ.)