των Tim Burton & Mike Johnson
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

Tim Burton (σκηνοθέτης)
Αυτό που μ' αρέσει στην τεχνική καρέ-καρέ είναι ότι πρόκειται για κάτι χειροπιαστό. Είναι πραγματικά υπέροχο το να μπορείς να αγγίζεις και να κινείς τους ήρωες της ταινίας με τα χέρια σου, και να βλέπεις ότι ο κόσμος τους υπάρχει μέσα στις τρεις διαστάσεις. Είναι παρόμοιο με το να κάνεις μία ταινία με ηθοποιούς -αν κάνεις το γύρισμα μπροστά σε 'μπλε οθόνη', δεν σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι πράγματι μέσα στον κόσμο της ταινίας, κάτι που όμως σου προσφέρει η διαδικασία του καρέ-καρέ.
Όταν τελείωσα το The Nightmare Before Christmas, έψαχνα να κάνω και κάτι άλλο με την ίδια τεχνική, γιατί λατρεύω το κινούμενο σε καρέ-καρέ. Είναι μία πολύ ξεχωριστή μορφή τέχνης. Ένας φίλος μου μού έδωσε να διαβάσω ένα διήγημα, που ήταν λίγες παράγραφοι από ένα παλιό λαϊκό παραμύθι, και μου φάνηκε ότι ήταν ό,τι έπρεπε γι’ αυτό το είδος της τεχνικής. Είναι σαν τη διανομή των ρόλων -θες να 'παντρέψεις' το άψυχο με το έμψυχο υλικό. Κι αυτή η ιστορία ήταν η καλύτερη προξενήτρα!
(...) Ο Mike Johnson (συν-σκηνοθέτης της ταινίας) έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι σ' αυτού του είδους τις ταινίες. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μπορούν να κατανοήσουν το σύνολο της δημιουργικής αυτής διαδικασίας, κι είναι δύσκολο να μεταδώσεις τις γνώσεις σου σε ανθρώπους που δεν προέρχονται ή δεν αγαπάνε αυτό το ξεχωριστό όσο και σπάνιο σύμπαν.
(...) Κάθε φορά που δουλεύω με τον Johnny (Depp) είναι τελείως διαφορετικός. Γιατί κάθε φορά θέλει να γίνει ο ήρωας που ερμηνεύει και δεν τον ενδιαφέρει η κινηματογραφική του περσόνα, και το θεωρώ συναρπαστικό να δουλεύω με τέτοιους ηθοποιούς. Ειδικά όταν το περιοδικό People τους ψηφίζει ως τους πιο όμορφους. Κάθε φορά είναι πρόθυμος να ρισκάρει πράγματα, που δεν έχουν να κάνουν ούτε με την εικόνα του ούτε με τα λεφτά του. Και κάθε φορά είναι όχι μόνο διαφορετικός αλλά και καλύτερος. Είναι υπέροχο να βρίσκεις τέτοιους ηθοποιούς που να μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί τους σε ένα σχεδόν υποσυνείδητο επίπεδο.

Mike Johnson (σκηνοθέτης)
Οι ιδέες που γέννησε το μυαλό του Τιμ βοήθησαν ώστε οι θεατές να απολαύσουν και πάλι μια ταινία με την τεχνική του καρέ-καρέ. Το The Nightmare Before Christmas δημιούργησε μια νέα γενιά θεατών, φανατικών οπαδών της τεχνικής του καρέ-καρέ, η οποία έχει μία ξεχωριστή κινηματογραφική υφή και δημιουργεί μία ιδιαίτερη αίσθηση η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Στο δικό του ενδιαφέρον και πάθος οφείλεται το ότι ακόμα γυρίζονται κινούμενα σχέδια με αυτή την τεχνική.

Helena Bonham Carter (ηθοποιός)
Τελικά (ο χαρακτήρας που υποδύομαι) είναι ένα άτομο που της έκοψαν τη ζωή, κι αυτή σαν να πάγωσε, σαν να ακινητοποιήθηκε μέσα στο χρόνο. Είναι αιώνια νέα, κάτι ολότελα παράδοξο, μια νέα ψυχή μέσα σε ένα σώμα τόσο γερασμένο. Όμως υπάρχει μια ανυπόκριτη αθωότητα μέσα της και μια αγνότητα και μια ειλικρίνεια. Ελπίζει πραγματικά ότι αυτός θα την αγαπήσει, αν και το ξέρει ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα τα οποία δεν μπορεί πια να τα κερδίσει, όπως το να ξαναγυρίσει στη ζωή.
(...) Αυτό που μου άρεσε σ' αυτή την ιστορία είναι ότι δεν υπάρχει κανένας κακός. Υπάρχει μία θαυμαστή ισορροπία, γιατί συνήθως σ' αυτές τις καταστάσεις με τα ερωτικά τρίγωνα, ξέρεις καλά ποια θα επιλέξει ο ήρωας. Εδώ όμως υπάρχουν τρεις γλυκύτατοι, συμπαθητικοί ήρωες που αντιμετωπίζουν ένα δίλημμα. Κατά κάποιον τρόπο, θέλεις ο Βίκτορ στο τέλος να μείνει και με τις δυο γυναίκες -γιατί αλλιώς η ψυχή σου θα κοπεί στα δυο, όπως ακριβώς και του Βίκτορα.

Emily Watson (ηθοποιός)
Η Βικτόρια στην αρχή είναι μία εσωστρεφής, καλοαναθρεμμένη νεαρή κυρία, εξαιρετικά συνεσταλμένη. Οι γονείς της είναι απίστευτα σνομπ και την αναγκάζουν να παντρευτεί για τα χρήματα. Και αν και δε μοιάζει πιθανό, όταν συναντά τον Βίκτορα, στην πραγματικότητα γνωρίζει έναν άντρα που είναι πιο δειλός και συνεσταλμένος κι από την ίδια. Είναι ένα είδος σύγκρουσης των κοινωνικών τάξεων, αλλά στο βάθος όλων αυτών, οι δυο τους αναδίδουν μία απίστευτη τρυφερότητα. Όλα φαίνονται να κυλούν ομαλά μέχρι τη στιγμή που η Νεκρή Νύφη, η οποία έρχεται από τον κάτω κόσμο, αρπάζει το γαμπρό.
(...) Είναι μια ιστορία πάθους, με έναν πολύ περίεργο, ασυνήθιστο και ελαφρά ιδιόμορφο τρόπο. Είναι μια ιστορία φαντασμάτων, αλλά έχει πολύ χιούμορ και ήρωες που είναι γεμάτοι όρεξη για ζωή, στην κυριολεξία. Στο βάθος όμως υπάρχει κάτι πολύ φινετσάτο, κάτι πολύ γλυκό και αθώο.

(πηγή: σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας)