του Werner Herzog

Στο ντοκιμαντέρ αυτό, ο Werner Herzog (Βέρνερ Χέρτσογκ) επικεντρώνεται στη ζωή και τον τραγικό θάνατο του περιβαλλοντολόγου ακτιβιστή Τίμοθι Τρέντγουελ, ενός ειδικού στις αρκούδες grizzly. Η ταινία είναι το πορτραίτο ενός αντιφατικού και αμφιλεγόμενου προσώπου, που έζησε την ζωή του στα ακραία όρια της. Παράλληλα όμως ο σκηνοθέτης εστιάζει σε κάποιες πάγιες εμμονές του και θέτει κάποια ενδιαφέροντα ερωτήματα γύρω από τη σχέση του άνθρωπου με την άγρια φύση.
Ο Τρέντγουελ έζησε ανάμεσα στις αρκούδες της Αλάσκας τελείως απροστάτευτος, για δεκατρία καλοκαίρια. Τα τελευταία πέντε χρησιμοποιώντας μια φψηφιακή βιντεοκάμερα κινηματογράφησε τις περιπέτειές του με τις αρκούδες στην άγρια φύση. Τον Οκτώβριο του 2003, κατασπαράχθηκαν αυτός και η φίλη του, Έιμι Χιούγκεναρντ, από μια αρκούδα grizzly. Αργότερα η αρκούδα που θεωρείται ότι ήταν αυτή που σκότωσε το ζευγάρι, σκοτώθηκε από δασονόμους του δημόσιου πάρκου.
Στην ταινία, ο Werner Herzog χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη τις ταινίες-ημερολόγια που ο ίδιος ο Τρέντγουελ γύρισε. Μέσα όμως απ’ αυτές αναδύονται οι πάγιες εμμονές του σκηνοθέτη: ο Herzog δεν κάνει απλώς ένα ντοκιμαντέρ για την «συναρπαστική» άγρια φύση, αντίθετα διερευνά τα ασαφή όρια που χωρίζουν τον ανθρώπινο πολιτισμό από την άγρια φύση. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο το πρόσωπο του Τρέντγουελ αποκτά μια άλλη διάσταση, καθώς είναι μια προσωπικότητα, αναμφίβολα αντιφατική, που βρίσκει, κυνηγημένος από τον σύγχρονο πολιτισμό, καταφύγιο στην άγρια φύση. Εκεί, καθώς συνεχώς αμφισβητεί την ύπαρξη των ορίων ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο, θα γίνει ένα τραγικό πρόσωπο αφού θα πληρώσει ένα υψηλό τίμημα για τις έμμονες ιδέες του. Ο Τρέντγουελ του Grizzly Man ανήκει στη σειρά των μανιακών και ψυχολογικά ασταθών πρωταγωνιστών του Herzog που βρίσκουμε στις ταινίες μυθοπλασίας όπως, το Αγκίρε, η μάστιγα του Θεού (1972) και Φιτζκαράλντο (1982), αλλά και σε ντοκιμαντέρ του όπως τα, The Great Ecstasy of the Woodcarver Steiner (1973) και Little Dieter Needs to Fly (1997).
Ο Werner Herzog δηλώνει σχετικά: «Είχα την αίσθηση ότι υπήρχε κάτι πολύ, πολύ σημαντικό μέσα στην ιστορία του Τρέντγουελ. Κι αυτό δεν ήταν τόσο μια ματιά στην άγρια φύση, όσο μία ματιά στην ανθρώπινη φύση: η σκοτεινή πλευρά, οι δαίμονες και επίσης η χαρά και η απόλυτη ευδαιμονία. Έχω μία συνεχή διαφωνία με τον Τίμοθι Τρέντγουελ σε όλη την ταινία. Διαφέρω και διαφωνώ μαζί του και το δηλώνω. Αλλά είναι μία διαφωνία στηριγμένη πάνω στη συμπάθεια. Είναι όπως όταν διαφωνώ με τα αδέρφια μου. Τους αγαπώ αλλά διαφωνώ μαζί τους κάποιες στιγμές. Δεν λέω βέβαια ότι αγαπώ τον ίδιο τον Τίμοθι Τρέντγουελ, αλλά συχνά νιώθω πολύ κοντά του. Και αντιλαμβάνομαι απόλυτα την τραγωδία του θανάτου του.»