του Michael Bay

H ταινία του Michael Bay (Μάικλ Μπέι), The Island (Το νησί) μοιάζει να είναι διχασμένη ανάμεσα σε μια γεμάτη εντάσεις φουτουριστική ταινία επιστημονικής φαντασίας γύρω από την κλωνοποίηση ανθρώπων και σ' ένα σύγχρονο θρίλερ.
Κεντρικοί χαρακτήρες είναι ο Λίνκολν Σιξ-Εκο και η Τζόρνταν Του-Δέλτα δύο ένοικοι μίας «κλειστής» εγκατάστασης, στα μέσα του 21ου αιώνα. Σ' αυτό το κλειστό και ελεγχόμενο περιβάλλον η καθημερινή ζωή των κατοίκων του παρακολουθείται υποτιθεται για τη δική τους προστασία. Ο μόνος δρόμος διαφυγής –και η μοναδική ελπίδα που μοιράζονται όλοι- είναι να τους επιλέξουν για να μεταβούν στο Νησί- το τελευταίο μέρος στον πλανήτη που δεν έχει μολυνθεί από μία οικολογική καταστροφή, η οποία, σύμφωνα με φήμες, κατέστρεψε όλες τις μορφές ζωής στον πλανήτη… εκτός από αυτούς. Η περιέργειά του τον οδηγεί στην τρομακτική ανακάλυψη ότι τα πάντα γύρω από την ύπαρξή του είναι ένα ψέμα, ότι Το Νησί είναι μία φρικτή απάτη κι ότι, όχι μόνον αυτός, αλλά και η Τζόρνταν και όλοι τους οι γνωστοί, είναι στην πραγματικότητα περισσότερο πολύτιμοι νεκροί παρά ζωντανοί. Με το χρόνο να λιγοστεύει επικίνδυνα, ο Λίνκολν και η Τζόρνταν αποφασίζουν να δραπετεύσουν στον έξω κόσμο, για τον οποίο δε γνωρίζουν τίποτε. Αλλά με τις δυνάμεις περιφρούρησης του ιδρύματος να τους κυνηγούν ανελέητα, ο Λίνκολν και η Τζόρνταν έχουν μια μόνο αποστολή, ύψιστης σημασίας και για τους δυο: να επιζήσουν.
Ο Michael Bay δηλώνει σχετικά την ταινία: "Ο Στίβεν [Steven Spielberg] μού τηλεφώνησε ένα βράδυ λέγοντάς μου, «Σου στέλνω ένα σενάριο, που θα πρέπει να το διαβάσεις απόψε.» Το παρέλαβα γύρω στις 11 το βράδυ, ήταν 140 σελίδες, αλλά το διάβασα με μια ανάσα και το τελείωσα περίπου στις 3 τα ξημερώματα. Μου άρεσε πάρα πολύ και του τηλεφώνησα αργότερα το ίδιο πρωί, λέγοντάς του, «Θα το κάνω».
(...) Ήθελα να φτιάξω μια ευχάριστη, συναρπαστική καλοκαιρινή ταινία, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μια εξαιρετικά ανθρώπινη πλευρά στην ιστορία που έρχεται αντιμέτωπη με το ερώτημα, ‘είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ένας κλώνος μας;’ Είναι σίγουρο ότι δε σκοπεύαμε να «φορτώσουμε» τους θεατές μ’ αυτό το ερώτημα, αλλά εγώ ήθελα να δώσω στο κοινό μια πρόγευση… και μετά να τους πάω μία συναρπαστική κινηματογραφική βόλτα.
(...) Έπρεπε να μετακινήσουμε την ιστορία μας πιο πίσω, ας πούμε 20 χρόνια μετά το σήμερα. Είναι πολύ πιο τρομακτική σαν σκέψη, γιατί η ιστορία φαίνεται πιο πιθανό να συμβεί σύντομα".

(Πηγή: δελτίο τύπου)