του Marc Forster
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Σε πάρα πολλές ταινίες του Χόλιγουντ τα πάντα εξηγούνται από την αρχή μέχρι το τέλος. Πιστεύω είναι σημαντικό να δημιουργούνται ερωτήματα και να μένουν αναπάντητα γιατί έτσι ο θεατής παίρνει περισσότερα από μια ταινία. Οι θεατές σήμερα ελάχιστα αναρωτιούνται, και γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι σημαντικό να γίνονται ταινίες όπως το Stay. Είναι μια ταινία για μια διαφορετική κατηγορία θεατών. Πιστεύω ότι παρόλο που αυτοί θέλουν να δουν μια ταινία σαν αυτή, συχνά δεν έχουν την ευκαιρία να το κάνουν. Αν κάποιοι θεατές θέλουν να διασκεδάσουν ίσως αυτή η ταινία να μην είναι η κατάλληλη. Η ταινία Stay θα πρέπει να αντιμετωπισθεί ως μια οπτική εμπειρία.
Ορισμένες φορές είναι δύσκολο για μένα να πω ότι αυτό που ζούμε τώρα είναι η πραγματικότητα. Στην ζωή μου συχνά αναρωτιέμαι σε ποια πραγματικότητα βρίσκομαι –επειδή το να ονειρεύομαι είναι κάτι σημαντικό στη ζωή μου. Είναι προφανές ότι αυτή η ταινία δεν ασχολείται με την πραγματικότητα που γνωρίζουμε. Θα μπορούσες να αποκαλέσεις αυτήν την πραγματικότητα ως το όνειρο κάποιου ή το υποσυνείδητό του. Όταν ζούσα στην Νέα Υόρκη είχα κάτι τέτοια όνειρα. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν όνειρα ή η πραγματικότητα. Έζησα για τρεις μήνες μια σχιζοφρενική κατάσταση όπου δεν ήξερα τι είναι πραγματικό και τι όχι. Ήταν πολύ ενοχλητικό επειδή στη ζωή μου δεν υπήρχε λογική. Δεν μπορούσα να το αντέξω. Αυτή η εμπειρία μου αντανακλάται στην ταινία.
Η δυαδικότητα της Νέας Υόρκης –ο πλούτος και η φτώχεια- εμπεριέχει ένα στοιχείο πολύ ονειρικό. Δεν ήθελα να κινηματογραφήσω την Νέα Υόρκη από αέρα. Αυτό είναι κάτι που κάνουν οι πάντες. Το μόνο αναγνωρίσιμο σημείο της πόλης είναι η γέφυρα του Μπρούκλιν.
Οι επιρροές από τον κινηματογράφο είναι μέρος των ονείρων μου και του κόσμου μου. Ορισμένες είναι για μένα κάτι πολύ προσωπικό. Από την άλλη όλοι οι καλλιτέχνες έχουν επηρεαστεί από κάποιον. Ταινίες όπως το Alphaville του Godard ή το Petulia του Richard Lester, οι ταινίες του Nicolas Roeg ή ακόμα το Parallax View του Alan Pakula μ’ έχουν επηρεάσει. Πολλοί συγκρίνουν την ταινία Stay με ταινίες που έχουν κάνει σύγχρονοι σκηνοθέτες όπως ο David Lynch –αν και συνειδητά δεν σκεφτόμουν τις ταινίες του όταν έκανα το Stay.
Είμαι προσανατολισμένος προς τη δεκαετία του 60. Επιπλέον βλέπω την ταινία σαν ένα πίνακα ζωγραφικής. Π.χ. ορισμένα σημεία της είναι σαν πίνακες του M.C. Escher, αφού σ’ αυτή δεν υπάρχει αρχή ή τέλος. Επίσης πιστεύω ότι στις ζωές μας δεν υπάρχει αρχή ή τέλος. Πιστεύω στη μετεμψύχωση.

(Δηλώσεις στην ηλεκτρονική τοποθεσία outnow.ch)