του Gus Van Sant
Ο Enoch Brae ( Ενώχ Μπρέι) και η Annabel Cotton (Άναμπελ Κότον), δύο νέοι με μια κοινωνικά αντισυμβατική στάση ζωής, αποφασίζουν να περάσουν παρέα τις τελευταίες μέρες του φθινοπώρου. Ο Enoch είναι ένας ορφανός που έχει ως «χόμπι» να παρακολουθεί νεκρώσιμες ακολουθίες αγνώστων προσώπων. Παράλληλα, από τότε που συνήλθε από το κώμα στο οποίο είχε πέσει την ημέρα του αυτοκινητιστικού δυστυχήματος κατά το οποίο έχασε τους γονείς του, έχει αποκτήσει την ικανότητα επικοινωνίας με τον Hiroshi, έναν νεκρό Ιάπωνα καμικάζι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Annabel είναι ένα πρόσχαρο κορίτσι με πανέμορφο χαμόγελο και ζεστούς τρόπους, η οποία όμως πάσχει από μια ανίατη ασθένεια.
Οι δυο νέοι θα παρασυρθούν σε μια σχέση ειλικρινούς φιλίας και βαθιάς αγάπης κι ας γνωρίζουν εκ των προτέρων πως η ημερομηνία λήξης της δεν απέχει και πολύ...
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Gus Van Sant δηλώνει: «Ο Jason Lew [σεναριογράφος] έγραψε ένα μικρό παιδικό βιβλίο, κάτι για να ευθυμήσει η Bryce [Dallas Howard, παραγωγός] όταν ήταν άρρωστη. Μου έδωσε ένα αντίτυπο απ’ αυτό. Ήταν μια εικονογραφημένη ιστορία: υπήρχαν σ’ αυτήν ο Hiroshi, και υπήρχε ο Enoch και η Annabel, όμως δεν ήταν κεντρικοί χαρακτήρες. Σε κάποια στιγμή αποφάσισαν να γράψουν ένα σενάριο…»
Σχετικά με τους κεντρικούς χαρακτήρες ο Gus Van Sant αναφέρει: « [Ο Hiroshi] αποκαλεί τον Enoch φάντασμα, όμως υποψιάζομαι ότι γι’ αυτόν είναι ένας φανταστικός φίλος. Έτσι λοιπόν και εγώ αντιλήφθηκα τον Hiroshi. Τον αντιμετώπισα σαν να ‘ναι πραγματικός. Κάναμε κάποια τεστ, όπου κάποιος μπορούσε να δει μέσα από αυτόν, όπως όταν είναι φάντασμα –και αυτό δεν λειτουργούσε. Στην ταινία Harvey [σ.τ.μ. ταινία του Henry Koster, βασισμένο σε θεατρικό έργο της Mary Chase], υπάρχει ένας μεγάλος λαγός -δεν θυμάμαι αν μπορείς ή όχι να τον δεις. Έτσι και [ο Hiroshi] είναι σαν αυτό το χαρακτήρα στο Harvey: είναι παρόν και ο Jimmy Stewart απευθύνεται σ’ αυτόν. Όμως όλα βρίσκονται μέσα στο μυαλό του Jimmy Stewart [σ.τ.μ. υποδύεται στην ταινία τον κεντρικό ρόλο].»
Και συνεχίζει: «Ο κανόνας του σασπένς είναι ότι γνωρίζεις και απλώς δεν γνωρίζεις του πότε. Στον κανόνα του χιτσκοκικού σασπένς υποτίθεται ότι ξέρεις ότι υπάρχει μια βόμβα στο λεωφορείο που πιθανόν να εκραγεί και γι’ αυτό υπάρχει ένταση. Όμως αν δεν ξέρεις ότι υπάρχει βόμβα και αυτή ανατιναχθεί τότε υπάρχει η έκπληξη. Νομίζω ότι η γνώση είναι μέρος ιστορίας που παράγει σασπένς . Ο Jason ισχυρίζεται ότι έκανε έτσι την ιστορία [ώστε ο θεατής εξ’ αρχής να γνωρίζει τι θα συμβεί] επειδή κάποιος θεατής θα μπορούσε να βγει και να πει «Αυτή είναι η ιστορία και αυτό θα συμβεί». Μάλλον θα το είδε αυτό στον Brecht. Και μετά να κάθεσαι και παρακολουθείς να συμβαίνουν αυτά. Νομίζω ότι έτσι τελικά υπάρχει στην ταινία ένα στοιχείο σασπένς: υπάρχει ο Χορός που περιγράφει τι συμβαίνει και εσύ κάθεσαι και παρακολουθείς να συμβαίνουν αυτά.»
Αναφερόμενος στους ηθοποιούς ο Gus Van Sant δηλώνει: «Προσπαθώ να κάνω τους ηθοποιούς να ‘ναι χαλαροί στα γυρίσματα. Αυτό είναι το στυλ μου. Υποκρίνομαι ότι υπάρχει μεγάλη άνεση χρόνου, ωστόσο υπάρχει πάντα ένα χρονοδιάγραμμα και είμαστε πάντα συνεπείς, στην ώρα μας. Δεν τούς το δείχνω αυτό – γι’ αυτούς υποτίθεται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με το χρόνο. Και έτσι καθώς δεν φοβούνται μήπως κάνουν κάποιο λάθος, δεν κάνουν κανένα. Αν υπάρχει ένταση και τούς υποχρεώσεις να κάνουν κάτι, τότε συνήθως κάνουν λάθος.»
[πηγή συνέντευξη στο http://www.interviewmagazine.com/]
