του Ridley Scott

Χρόνια μετά την πρώτη του προβολή, το Blade Runner είναι πλέον ένας θρύλος, μια «επική» ταινία, μια σύγχρονη «Καζαμπλάνκα». Ένα φιλμ ανοιχτό σε πολλαπλές ανάγνωσεις, ένα φιλμ όπου η κινηματογραφική απόλαυση έχει μεγιστοποιηθεί, ένα φιλμ με πιστούς. Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Philip K. Dick «Ηλεκτρικό Πρόβατο»/ Do Androids Dream of Electric Sheep? -ενός από τους ανανεωτές της επιστημονικής φαντασίας- η ταινία κυριαρχείται από την αγωνία, το φόβο, την ανασφάλεια για την ίδια την ύπαρξη.

Δεν είναι κανείς άνθρωπος εκεί.
Μόνο τα Ρέμπλικανς (replicants), ανθρώπινα κατασκευάσματα. Τα μόνα όντα με ανθρώποινη υπόσταση.
...και ο δημιουργός τους, που ασχολείται μόνο με την άσκηση της εξουσίας.
Οι άνθρωποι είναι πλέον ρεπλίκες και οι ρεμπλίκες …άνθρωποι.

Ο Ντέκαρτ/ Rick Deckard (Harrison Ford), πρώην μπάτσος, πρώην κυνηγός κεφαλών (και πρώην άνθρωπος), ανακαλείται στην ενεργό δράση, μέσα σ’ ένα κόσμο υπό κατάρρευση, να «συνταξιοδοτήσει πρόωρα» κάποιους παρείσακτους. Γύρω του μια εφιαλτική πόλη. Η εγκατάλειψη φανερή. Μια εγκατάλειψη που ορίζεται και από τη συνεχή και χωρίς έλεγχο παρουσία του υδάτινου στοιχείου. Μόνοι κάτοικοι της πόλης, οι κάθε είδους και φυλής μειονότητες. Μόνη εξουσία, τα οχήματα των αστυνομικών περιπόλων και το κτίριο της εταιρείας που παράγει τα ρέπλικανς, της εργατικής δύναμης του 21ου αιώνα. Μιας βιομηχανίας κατασκευής- δημιουργίας ζωής.
Ο Ντέκαρτ, σκιά του κόσμου του, υπό κατάρευση και ο ίδιος, συναντά τη μοίρα του. Η επαφή του με τα Ρέπλικανς θα καταλήξει σε μια πορεία προς την αυτογνωσία. Θα δει, καθαρά και στις πλήρεις διαστάσεις του, τον κόσμο που τον περιβάλλει. Το τελευταίο Ρέπλικαν τού χαρίζει τη ζωή και σβήνει αργά ελευθερώνοντας την ίδια την ζωή  -σαν αξία πλέον. Η Ρέητσελ/ Rachael (Sean Young), το «ομοίωμα» που επιβιώνει, θα του δείξει τον έρωτα, σαν τη διαφορά που γεφυρώνει τις ρεπλίκες με τον άνθρωπο –ή μήπως το αντίστροφο;
Τα ρέπλικανς αγωνίζονται και καταστρέφονται, όχι γιατί είναι κατώτερα όντα, αλλά γιατί μέσα από ένα συμβολικό θάνατο εκπληρώνουν το σκοπό της ζωής που τούς έχουν αρνηθεί: Το δικαίωμα στην ύπαρξη (και το θάνατο).
Αυτά δεν νικήθηκαν. Μόνο ο Ντέκαρτ νικήθηκε. Έχασε στο όνομα του ανθρώπου, στο όνομα όλων. Δεν παραιτήθηκε όμως, και μέσα από την περιπέτεια που βίωσε αναζητά στο τέλος έναν καινούργιο κόσμο, με άλλες αξίες δικαιώνοντας τον αγώνα για το δικαίωμα της ύπαρξης.
Τον αγώνα που διδάχθηκε από τα Ρέπλκανς, τα ανθρώπινα κατασκευάσματα, τα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν…» του.
Ο Ντέκαρτ που βρίσκει το κουράγιο να δραπετεύσει, αφήνοντας πίσω του έναν κόσμο σε πλήρη αποδιάρθρωση και έναν πολιτισμό που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και τη δημιουργία «ανθρωπίνων –ομοιωμάτων», έναν κόσμο που η αναζήτηση της ταυτότητας επαφίεται μόνο στα μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας...

Δ.Μ. (επιμέλεια Γ.Κ.)
(κείμενο που διένειμε το Στέκι Πολιτισμού Πτολεμαΐδας- Ομάδα Φίλων Κινηματογράφου)