του Roberto Rossellini

Ένα Γερμανός στρατιώτης επιστρέφει στο σπίτι του στο Βερολίνο, μετά το τέλος του πολέμου. Η πόλη είναι εντελώς κατεστραμμένη. Ο στρατιώτης Καρλ Χάιντς, αναζητά την οικογένεια του και βρίσκει τελικά τον πατέρα του βαριά άρρωστο, τη νεαρή αδερφή του και τον αδερφό του Έντμουντ ,που είναι ακόμη παιδάκι. Ο Καρλ Χάιντς είναι διαλυμένος και άρρωστος, ανίκανος να δουλέψει, σε μια χώρα που έτσι και αλλιώς δεν προσφέρει ευκαιρίες εργασίας. Και το βάρος μεταφέρεται στο παιδί, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα όπως-όπως. Ο Εντμουντ συναντά τον παλιό του δάσκαλο, που είναι αμετανόητος ναζιστής και ζει σχεδόν κλεισμένος μέσα στο σπίτι του….
Ο νεορεαλισμός του Ροσελίνι αποτελούσε την έκφραση μιας ζωντανής συνείδησης, μιας ηθικής και μιας βαθιάς ανθρωπιάς. Κι έτσι ,μετά τις δυο συγκλονιστικές μαρτυρίες του για την Ιταλία στον τελευταίο χρόνο του πολέμου (Ρώμη ανοχύρωτη πόλη και Παϊζα) αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει και για τη Γερμανία, τη χώρα που τότε όλοι μισούσαν και δε μπορούσαν να τη δουν παρά μόνο σαν το νικημένο εχθρό. Ο Ροσελίνι, αντίθετα, την προσεγγίζει «εσωτερικά» ειλικρινή συμμετοχή. Βλέπει τις ισοπεδωμένες πόλεις, τις οικογένειες με το βαρύ πένθος ,την τσακισμένη νεολαία, αλλά και τους αμετανόητους ναζί. Όμως γι’αυτόν το κεντρικό πρόσωπο δεν μπορεί να είναι άλλο από ένα παιδί. Ένα παιδί που οι ενήλικες το εγκατέλειψαν μόνο, χωρίς μέλλον. Ένα παιδί που δηλητηριάζεται από τα κατάλοιπα της παλιάς ιδεολογίας, που μεταβάλλεται σε ανεύθυνο μικρό τέρας και που εξωθείται στο απόλυτο αδιέξοδο. Το τελευταίο μέρος της ταινίας ,με τη φυγή του μικρού Εντμουντ ,που αναζητεί καταφύγιο και τελικά αυτοκτονεί, ανήκει στις κορυφαίες σελίδες του κινηματογράφου και υλοποιεί συνταρακτικά το νόημα που θέλει να μεταδώσει ο Ροσελίνι. Ένα μήνυμα ανθρώπινης αδελφοσύνης και επιβεβαίωσης της αξίας του ατόμου, πάνω από τις αγριότητες και την φρίκη του διχασμού

(πηγή δελτίο τύπου Κινηματογραφική Λέσχη ΕΤ1)