(Το παλτό)
των Grigori Kozintsev & Leonid Trauberg

Βασισμένη στη διάσημη νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ, Το παλτό, η ομώνυμη ταινία του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο καινοτόμες του βωβού σινεμά, σε ότι αφορά στην αισθητική άποψη και την κινηματογραφική γραφή της.
Η Ευγενία Κριτσέφσκαγια σημειώνει σχετικά με το έργο του Γκόγκολ ("Η Αυγή", 18.8.2013) : "Ο κόσμος του Παλτού είναι ο αιώνιος κόσμος των υπαλλήλων, που υπηρετούν έναν μηχανισμό, επινοημένο και φτιαγμένο να υποτάσσει, να αποβλακώνει. Δεν είναι απαραίτητα κρατικός μηχανισμός, όπως συνηθίζουν να τον ερμηνεύουν: η φάμπρικα δουλεύει με την ίδια λογική, όπως και κάθε επιχείρηση, που ληστρικά στοχεύει να παίρνει από τους εργαζόμενους πολλά, δίνοντας λίγα, να τους ξεζουμίζει χωρίς να τους εξελίσσει. Εν ολίγοις, παντού όπου επικρατεί η διαχρονική αρχή «δούλευε και μη ερεύνα»".
Με εμφανείς επιρροές από το γερμανικό εξπρεσιονισμό, το φιλμ κριτικάρει τις γραφειοκρατικές δομές και τη μικροψυχία της μπουρζουαζίας, δίνοντας, όσον αφορά στο εικαστικό μέρος, έμφαση στις ισχυρές αντιθέσεις φωτός και σκότους. Όπως κι άλλα φιλμ της πρώιμης σοβιετικής περιόδου, η ταινία δεν γνώρισε εμπορική επιτυχία, ενώ και η αποδοχή της από τον Τύπο της εποχής ήταν ανάλογη. Ωστόσο, αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα αριστουργήματα του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ και έργο-σημείο αναφοράς του βωβού κινηματογράφου. 

(δ.τ.)