(Άναψε  με)
της Jannicke Systad Jacobsen
(η συνέντευξη της σκηνοθέτιδας)

Πώς προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Διάβασα το βιβλίο της Όλαουγκ Νίλσεν, πάνω στο οποίο βασίστηκε το σενάριο, και αγάπησα πολύ τους ζωηρούς και ρεαλιστικούς χαρακτήρες της ιστορίας, καθώς και αυτό το μοναχικό περιβάλλον τύπου Twin Peaks. Σκέφτηκα πως ο τρόπος αφήγησης της ιστορίας ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρων γιατί αναμειγνύει την αίσθηση πραγματικότητας και φαντασίας στο μυαλό της πρωταγωνίστριας, και τα κάνει να αιωρούνται και να μπερδεύονται, χωρίς τα μεταξύ τους όρια να γίνονται ευδιάκριτα στον αναγνώστη. Και, φυσικά, λάτρεψα το χιούμορ. Όλο μαζί μου φάνηκε πολύ καλό και “cool” υλικό για μια ταινία, οπότε ζήτησα μια option για τα δικαιώματα του βιβλίου και άρχισα να γράφω το σενάριο.

Ποια είναι η προσέγγισή σας;
Μετά τη σχολή κινηματογράφου, άρχισα να σκηνοθετώ κυρίως ντοκιμαντέρ, τα οποία ήταν επηρεασμένα από τις σπουδές μου, και χρησιμοποιούσα ένα οπτικό στιλ που δε συναντάται συχνά στις ταινίες τεκμηρίωσης. Στο “Άναψέ με“ θέλησα να μεταφέρω κάποιες από τις εμπειρίες και τις ιδέες μου στη μυθοπλασία. Για παράδειγμα χρησιμοποίησα μια κάμερα-παρατηρητή, τις μεγάλες διαλογικές σκηνές και ένα χαλαρό ερμηνευτικό στιλ. Ήταν επίσης σημαντικό για μένα να κάνω την ταινία όσο το δυνατόν πιο αυθεντική χρησιμοποιώντας νεαρούς ηθοποιούς, κυρίως ερασιτέχνες, από την περιοχή όπου υποτίθεται ότι λαμβάνει χώρα η ιστορία. Έτσι, οι έφηβοι που υποδύονται τους πρωταγωνιστικούς ρόλους είχαν ήδη την εμπειρία του τι σημαίνει να μεγαλώνεις σ’ ένα τόσο μικρό μέρος, περιτριγυρισμένο από βουνά και σκοτεινά φιόρδ, και γνώριζαν καλά τη νοοτροπία του κόσμου και της περιοχής. Για να το κάνω μάλιστα ακόμα πιο αυθεντικό, οι επαγγελματίες ηθοποιοί χρειάστηκε να μάθουν την τοπική διάλεκτο. 

Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις κατά την προετοιμασία του project;
Για μένα η όλη διαδικασία της κινηματογράφησης είναι μια πρόκληση, γι’ αυτό και απολαμβάνω να κάνω ταινίες - και αυτός άλλωστε είναι ο λόγος για τον οποίο τις κάνω. Ίσως το γεγονός ότι αυτή ήταν η πρώτη ταινία μυθοπλασίας με έκανε να αντιμετωπίσω για πρώτη φορά το να πρέπει να αντιλαμβάνομαι εγκαίρως ποια συμβουλή να ακολουθήσω και ποια όχι, καθώς και να ψάχνω να βρω τις δικές μου λύσεις. Επίσης το γεγονός ότι στη μέση των γυρισμάτων έπρεπε να προσπαθώ να θυμάμαι την οπτική και τις προθέσεις μου για την ταινία, καθώς και το να επικεντρώνομαι τόσο στην παραμικρή λεπτομέρεια και ταυτόχρονα να έχω στο μυαλό μου ολόκληρη την ιστορία.

Τι είναι αυτό που προσδιορίζει έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα;
Για μένα, ενδιαφέρων είναι ο χαρακτήρας που είναι πολύπλοκος, και καλός και κακός, και σε καμία περίπτωση τέλειος. Κάποιος που κάνει λάθη και είναι ταυτόχρονα ευάλωτος και δυνατός, που δεν εγκαταλείπει και προχωράει πάντα μπροστά. Μπορώ να καταλάβω και να σχετιστώ με τους επινοημένους χαρακτήρες, ακριβώς όπως με τους ανθρώπους στην αληθινή ζωή.

Πώς ήταν η εμπειρία του να δουλεύετε με νεαρούς ερασιτέχνες ηθοποιούς;
Ήταν αστείο και απαιτητικό μαζί. Ήταν πέντε έφηβοι, πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, που χρειάζονταν διαφορετικές κατευθύνσεις. Μερικές σκηνές ήταν πολύ απαιτητικές προκειμένου να βγει το σωστό αποτέλεσμα. Εκτός από την Μπεάτε που παίζει το ρόλο της Ίνγκριντ, κανείς τους δεν είχε προηγούμενη εμπειρία. Έμαθαν πολλά και πιστεύω ότι ωρίμασαν στη διάρκεια της ταινίας. Ειδικά την Έλεν, που έπαιζε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, την είδα να μεγαλώνει όσο περισσότερο προχωρούσαν τα γυρίσματα.

Κάνατε πολλές πρόβες;
Όχι ιδιαίτερα. Κοιτάξαμε μαζί όλες τις σκηνές, ειδικά όπου χρειαζόταν να παίξει ένας επαγγελματίας με έναν ερασιτέχνη ηθοποιό. Στις σκηνές όμως με τους εφήβους, συζητούσαμε για τα σημεία που μπορεί να είχαν δυσκολίες ή παγίδες, ώστε να τα γνωρίζουν από πριν και νιώθουν άνετα – όπως το να καπνίζουν, να βγάζουν βόλτα έναν ξένο σκύλο, ή να προσποιούνται ότι αυτοϊκανοποιούνται. Τα παιδιά διάβασαν το σενάριο αλλά προκειμένου να έχουν όσο το δυνατόν πιο φυσικές ερμηνείες, δεν αποστήθισαν τους διαλόγους. Χρησιμοποιήσαμε το σενάριο στα γυρίσματα περισσότερο σαν εργαλείο.

Πείτε μας για τη σκηνή με το πιο ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
Η σκηνή όπου ο Άρτουρ βγάζει στη φόρα τα απόκρυφά του και τα δείχνει στην Άλμα, είναι μια από τις καλύτερες της ταινίας. Ήταν μια πολύ σημαντική σκηνή στη δομή της ιστορίας και την τραβήξαμε στη δεύτερη εβδομάδα. Οι δύο νεαροί ηθοποιοί δεν γνωρίζονταν ακόμη πολύ καλά, κατά συνέπεια η ντροπαλότητα με την οποία προσεγγίζονται και κοιτάζονται είναι αυθεντική. Επίσης το φυσικό φως της Νορβηγικής καλοκαιρινής νύχτας ήταν τέλεια για την ατμόσφαιρα. Η κάμερα παρακολουθούσε την Άλμα και τον Άρτουρ από κοντά με 32 καρέ το δευτερόλεπτο, συλλαμβάνοντας και την παραμικρή τους έκφραση και χειρονομία. Η σκηνή βγήκε ποιητική, αισθησιακή και μαγική, και με τη μουσική που έγραψε ο Γκίνγκε το αποτέλεσμα ήταν μια πανέμορφη, σχεδόν θρησκευτική και παράδοξη συνάντηση ανάμεσα σε ένα νεαρό άντρα και μια κοπέλα.

Ποιοι σας έχουν επηρεάσει περισσότερο στο έργο σας;
Ο Ρόι Άντερσον, ο Σπάικ Τζόουνς, η Σοφία Κόπολα και ο Μπομπ Ντίλαν.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)