του Nikolaus Geyrhalter

Η ταινία αποκαλύπτει μια κρυφή και αθέατη όψη της σύγχρονης κοινωνίας: τον κόσμο της βιομηχανίας τροφίμων και της hi-tech καλλιέργειας. Παρουσιάζει τους χώρους που παράγονται τα τρόφιμα στην Ευρώπη: αχανείς εγκαταστάσεις, σουρεαλιστικά τοπία, παράξενοι ήχοι. Ένα ψυχρό, πλήρως αυτοματοποιημένο περιβάλλον, που αφήνει ελάχιστο χώρο στην ανθρώπινη παρέμβαση.
Αν και μοιάζει όλα μοιάζουν σαν σε ταινία επιστημονικής φαντασίας είναι πέρα για πέρα αληθινή. Αυτή η αυτοματοποίηση ξαφνιάζει και τον πιο ενημερωμένο θεατή. κτίρια, μηχανήματα που χρειάζονται τυποποιημένα υλικά για να λειτουργήσουν σωστά.
Ένας τεράστιος σωλήνας ρουφάει σολομούς από ένα φιόρδ. Μεταλλικά δόντια θερίζουν χωράφια με ηλιοτρόπια τα οποία μαράθηκαν τη σωστή στιγμή χάρη σε χημικές διαδικασίες. Από τα αχανή θερμοκήπια που ψεκάζονται με ρομπότ, μέχρι τις ταινίες που οδηγούν μικρά κοτοπουλάκια σε σκοτεινούς προορισμούς, και από τις ελιές που τινάζονται με βίαιους μηχανικούς τρόπους έως τις αλυσίδες παραγωγής κρέατος στην Ευρώπη, η ταινία καταγράφει τις διαδρομές των τροφίμων.
Αυτό που μοιάζει εικόνα επιστημονικής φαντασίας εδώ είναι η πραγματικότητα. Αυτά που τρώμε παράγονται σε εντυπωσιακούς χώρους που σπάνια βλέπουμε. Εδώ οι άνθρωποι δεν έχουν θέση. Φαίνονται μικροί και ευάλωτοι, αν και προσαρμόζονται όπως μπορούν, με αποστειρωμένες στολές και ωτοασπίδες και κράνη. Στέκονται σε συγκεκριμένα σημεία της γραμμής παραγωγής, κάνοντας τις δουλειές για τις οποίες δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα μηχανές.
Πέρα απ’ όλα η ταινία είναι ένα αμείλικτο (στις προθέσεις της), πανέμορφο (στην μορφή) και συγκλονιστικό (στο περιεχόμενο της) ντοκουμέντο του σχετικά με την κατεύθυνση που έχει πάρει η σύγχρονη κοινωνία, όσον αφορά την παραγωγή τροφίμων.

(πηγή δελτίο τύπου)