του Laurent Herbiet

Ο απόστρατος συνταγματάρχης Duplan βρίσκεται νεκρός από σφαίρα στο Παρίσι. Ο υπολοχαγός του στρατού Galois που έχει αναλάβει τις έρευνες για λογαριασμό του Υπουργείου Άμυνας, λαμβάνει από το δολοφόνο το ημερολόγιο του υπολοχαγού Guy Rossi, ο οποίος υπηρετούσε κάτω από τον συνταγματάρχη κατά τη διάρκεια του πολέμου για την ανεξαρτησία της Αλγερίας το 1956. Το ημερολόγιο θα αποκαλύψει το δολοφόνο – και πολλά περισσότερα. Θα αποκαλύψει τις ψυχολογικές και νομικές διαδικασίες που μετέτρεψαν έναν νεαρό αξιωματικό σε βασανιστή και θα ξαναφέρει στην επιφάνεια εγκλήματα πολέμου που διαπράχτηκαν στο παρελθόν με τη σιωπηρή έγκριση των κρατικών αρχών, στο όνομα ενός «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».
Το σενάριο της ταινίας υπογράφουν οι Costa Gavras (Κώστας Γαβράς), Jean-Claude Grumberg, και βασίζεται στο μυθιστόρημα του Francis Zamponi. Η παραγωγή είναι των Michele Ray-Gavras, Costa Gavras, Salem Brahimi, Luc Dardenne, Jean-Pierre Dardenne, Arlette Zylberberg.
Ο σεναριογράφος Κώστας Γαβράς στη συνέντευξη Τύπου στο πλαίσιο του 47ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης δήλωσε : «Δεν είμαι υπέρ της λήθης, η μνήμη πρέπει να είναι ζωντανή και οι νέες γενιές να γνωρίζουν και να μαθαίνουν από τα λάθη των προηγούμενων. Γυρίσαμε αυτήν την ταινία με στόχο, αφενός να διατηρήσουμε τη μνήμη των Γάλλων ζωντανή για τον πόλεμο της Αλγερίας, και αφετέρου να κάνουμε ένα σχόλιο για την αντιφατικότητα με την οποία σήμερα αντιμετωπίζεται η τρομοκρατία. Προσωπικά, όταν κάνω μια ταινία δεν σκέφτομαι ποτέ ότι μπορεί ν’ ανατρέψει ένα σύστημα, ίσως και επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να δω τους ανθρώπους μέσα σε συγκεκριμένες καταστάσεις».
Ο σκηνοθέτης Laurent Herbiet εξήγησε από την πλευρά του ότι το βιβλίο του Francis Zamponi, στο οποίο βασίζεται η ταινία, έπεσε τελείως τυχαία στα χέρια του: «Στην αρχή το θεώρησα ένα εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά παράλληλα συνειδητοποίησα ότι αποτελεί μια πολύ καλή επιτομή του πολέμου της Αλγερίας. Το βρήκα, λοιπόν, ιδανικό για να βασίσω εκεί ένα σενάριο για μια ταινία μεγάλου μήκους». Και συμπληρώνει: «Φιλοδοξία μας ήταν να δημιουργήσουμε μια κινηματογραφική ταινία και όχι ένα ιστορικό βιβλίο. Στόχος μας ήταν να ψυχαγωγήσουμε το κοινό και όχι να κάνουμε μαθήματα ιστορίας. Αν βεβαίως καταφέρουμε να ενεργοποιήσουμε το ενδιαφέρον των νεότερων γενεών, αυτό θα ήταν κάτι απόλυτα θεμιτό, πόσο μάλλον όταν οι ηγέτες της χώρας μας προσπαθούσαν επί 40 χρόνια να αποσιωπήσουν το συγκεκριμένο θέμα».
Αναφερόμενος, πάντως, στον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι οι Αλγερινοί υποδέχτηκαν την ταινία, ο Laurent Herbiet επεσήμανει: «Η υποδοχή από το Αλγερινό κοινό ήταν ιδιαίτερα θετική, διότι αναγνωρίζει πλέον ότι η Γαλλία προσπαθεί να απαλείψει τις γκρίζες περιοχές και ότι αρχίζει πλέον να παραδέχεται τα λάθη της στον πόλεμο της ανεξαρτησίας της Αλγερίας: Δεν είχαμε καμία διάθεση ν’ απολογηθούμε για τη χώρα μας. Αν αυτή η ταινία μπορεί να βοηθήσει τους νέους να μάθουν τα ιστορικά γεγονότα, εντάξει. Σίγουρα, όμως, δεν είχαμε στόχο να δώσουμε μια μανιχαϊστική ερμηνεία του θέματος».

(πηγή δελτίο τύπου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)