του Christophe Honore

Ο Christophe Honore σ’ αυτήν την ταινία επιλέγει να χαρτογραφήσει το μελαγχολικό τοπίο των ενδοοικογενειακών σχέσεων.
Η Άννα εγκαταλείπει τον Πολ, ο οποίος επιστρέφει σε πλήρη κατάθλιψη στο διαμέρισμα του πατέρα του. Ο μικρός του αδελφός Ζονατάν, που μένει επίσης στο ίδιο διαμέρισμα, είναι χύμα φοιτητής και σπαταλά τον χρόνο του χαζολογώντας και φλερτάροντας γυναίκες. Η ελαφρότητα στις σχέσεις τους και τ' απανωτά καλαμπούρια κρύβουν ένα ανομολόγητο τραύμα, τον θάνατο της μικρής τους αδελφής, γεγονός που ο Πολ δεν ξεπέρασε ποτέ. Με σημείο αναφοράς τον πατέρα τα δύο αδέλφια προσπαθούν να ξεπεράσουν την κρίση. Στην ταινία βλέπουμε πώς ο μικρός υποστηρίζει τον πληγωμένο του αδελφό και πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις τους με τις γυναίκες.
Η ταινία "Dans Paris" προβλήθηκε Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών 2006. Με φόντο το πάντα συναρπαστικό τοπίο του Παρισιού η ταινία, δραματική αλλά και ευαίσθητη, εστιάζει στις σχέσεις μεταξύ δύο αδελφών χαρτογραφώντας ένα τοπίο συναισθημάτων. Το περιοδικό Time Out χαρακτηρίζει την ταινία ως : «Ένα απόλυτα ακριβής, αλλά απέριττος κινηματογραφικό ορισμό της μελαγχολίας...»
Ο Christophe Honore στο σημείωμα του σκηνοθέτη αναφέρει: "Μπορώ με ειλικρίνεια να πω ότι η ταινία αυτή γεννήθηκε σε μια στιγμή το 2001 όταν ο Romain Durris μου τραγούδησε το Lola στην όχθη του ποταμού Garonne. Αλλά δεν θα ήταν ψέμα, αν έλεγα ότι η ιδέα της ταινίας μου ήρθε στα Κανάρια νησιά τραβώντας τον Luis Garrel γυμνό με μια πράσινη πετσέτα γύρω από τους ώμους του. Κι όμως, ακόμα πιο πριν διαβάζοντας Salinger και Flannery O’Connor, βλέποντας "Η Σελίν και η Ζυλί πάνε βαρκάδα" (“Celine and Julie vont en bateau”) του Rivette, τα "Κλεμμένα Φιλιά" του Truffaut, "Mes petites amoureuses" του Eustache…. Αλλά τελικά μήπως μπήκα σ’ αυτήν την περιπέτεια βασικά για να ευχαριστήσω τα αδέρφια μου...;"

(πηγή δελτίο τύπου)