της Andrea Arnold
(οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδας)

Το Advance Party Project -στα πλαίσια του οποίου η ταινία αναπτύχθηκε- επιβάλλει κάποιους κανόνες στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και υποχρεωτικά γυρίσματα στη Σκοτία. Για κάποιο σαν και μένα που δεν είναι από εκεί, αυτή ήταν μια ασυνήθιστη κατάσταση. Ακόμα και αν η δράση της ταινίας διαδραματίζεται στη Γλασκόβη εγώ θα επιθυμούσα να υπάρχει ένα μέρος πιο παγκόσμιο.
Συμμετείχα για δυόμισι χρόνια σ’ αυτή τη πρωτοβουλία που εμπνέεται από τις θετικές πλευρές του Δόγματος, μια συνεργασία και μια ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα σε διαφορετικές σκηνοθέτες.
Επίσης το Advance Party Project καθορίζει ότι κάθε σκηνοθέτης πρέπει να χρησιμοποιήσει εννέα παρόμοιους χαρακτήρες σε τρεις διαφορετικές ταινίες. Οι άλλες μου δυο ταινίες που έχουν αναπτυχθεί μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα είναι ρομαντικές κωμωδίες παρά ταινίες σκοτεινές.

Προσπάθησα να γράψω από ένστικτο, με σεβασμό σ’ αυτά που ξέρω. Η δυσκολία έγκειται στο να κτίσω χαρακτήρες που κανονικά ποτέ προηγουμένως δεν είχα επεξεργαστεί. Δεν είχα ένα καθαρό και ακριβές σχέδιο του τι ακριβώς θα συνέβαινε στο χαρακτήρα της Jackie. Αφέθηκα να οδηγηθώ από τους χαρακτήρες μου και καθώς η επεξεργασία του σεναρίου προχωρούσε, ανακάλυπτα, πως τα πράγματα θα εξελισσόταν.
Ένας φίλος μου συγγραφέας μου εξήγησε μια μέθοδο, με την οποία μάλλον συμφωνώ: γράψε τρεις ή τέσσερις ιδέες σε φύλλα χαρτιού, κόλλησε τες στο τοίχο και ρίξε βελάκια. Η ιδέα που υπάρχει στο χαρτί που θα τρύπήσει το βελάκι πρέπει να χρησιμοποιηθεί σαν αφετηρία. Από αυτό το σημείο και μετά κάποιος πάντα βρίσκει ένα τρόπο να το τελειώσει.

Το σύστημα (της παρακολούθησης με κάμερες) υπάρχει στη Μεγάλη Βρετανία εδώ και αρκετά χρόνια. Στήθηκε για να παρατηρεί τη συμβαίνει στους δρόμους, τα πάρκα, τα νηπιαγωγεία και σε μέρη όπου φλερτάρουν οι έφηβοι. Αυτό με γοήτευσε και αναρωτήθηκα ποιοι πραγματικά είναι αυτοί που μας παρακολουθούν. Οι κάμερες που έχουν. Έχουν τέτοια δύναμη ώστε μπορούν να ζουμάρουν στα περιεχόμενα που έχουν οι τσάντες που κρατάμε.
Συνήθως γράφω ιστορίες για ανθρώπους που γνωρίζω και μέρη που πηγαίνω. Η πρόκληση συμμετέχοντας στο Advance Party Project ήταν να χρησιμοποιήσω χαρακτήρες και να περιοριστώ στα όρια του project έπρεπε να τα λάβω αυτά υπόψη ως το σημείο αφετηρίας. Ωστόσο ήθελα να βγάλω πράγματα που βρίσκονται βαθιά μέσα μου και να γράψω μια ιστορία που να μου είναι οικεία. Το αποτέλεσμα είναι η ταινία Red Road.

(δηλώσεις σε συνέντευξη τύπου στο φεστιβάλ Καννών 2006).