του François Ozon
(η συνέντευξη του σκηνοθέτη)
- Το 5 x 2 είναι μία ιστορία που ξετυλίγεται ανάποδα. Ήταν αυτή μία ιδέα που είχες ως αφετηρία για την υλοποίηση της ταινίας;
- Όχι, ο καταλύτης ήταν το ότι ήθελα να κάνω μία ακόμα ταινία για ένα ζευγάρι, ένα θέμα που ήδη έχω αγγίξει στο Water Drops on Burning Rocks, μία κάπως υποκειμενική διασκευή ενός θεατρικού του Φάσμπιντερ που έγραψε στα 19 του, επιδεικνύοντας ένα μετα-εφηβικό όραμα για το τι εστί να είσαι ζευγάρι, σκληρό αλλά προσγειωμένο στην πραγματικότητα. Έτσι, το 5 x 2 είναι η επιστροφή σε ένα παρόμοιο θέμα, σίγουρα γραμμένο με μεγαλύτερη εμπειρία, χωρίς όμως να προχωρά σε πολλές εξηγήσεις. Βασικά, νιώθω πως θα μπορούσαμε άνετα να πούμε ότι η καθημερινή ρουτίνα είναι αυτό που ουσιαστικά αποξενώνει ένα ζευγάρι. Η ρουτίνα της καθημερινότητας σαφώς χειροτερεύει τα πράγματα αλλά συνήθως αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, με τις πραγματικές αντιθέσεις κρυμμένες βαθύτερα. Οι πραγματικοί λόγοι που κάνουν ένα ζευγάρι να χωρίσει είναι πολύ βαθύτεροι, κι αυτό το βρίσκω ενδιαφέρον. Ήθελα να κινηματογραφήσω μόνο τις πιο σημαντικές στιγμές σε μία σχέση, χωρίς να πρέπει να συμπεριλάβω και την καθημερινότητα στην υπόθεση.
- Πώς έφτασες στην απόφαση να γράψεις την ιστορία από το τέλος προς την αρχή;
- Μου έκανε εντύπωση αυτό που έκανε η Τζέιν Κάμπιον στο Two Friends, μία δραματική τηλεοπτική σειρά που μας αφηγείται την ιστορία μίας φιλίας αντίστροφα. Ιστορίες που διηγούνται αντιστρόφως συχνά γεννούν ένα είδος σασπένς: κρέμεσαι πάνω τους μέχρι την τελική αποκάλυψη. Και σ' αυτή την περίπτωση η μόνη αποκάλυψη ήταν ότι οι δύο γυναίκες δεν είχαν την ίδια κοινωνική καταγωγή. Υπήρχε κάτι το συγκινητικό για μένα σ' αυτήν την εικόνα της φιλίας. Βλέποντας την ιστορία αντιστρόφως σήμαινε πως σχεδόν ξεχνούσες στο τέλος ότι η μοίρα των δύο χαρακτήρων ήταν να χωρίσουν. Σου προσφερόταν ένας χώρος μέσα στον οποίο μπορούσες να ελπίζεις ότι ο χωρισμός μπορεί και να μην συμβεί καθόλου τελικά, ένας ιδανικός τρόπος να διηγηθείς μία ιστορία αγάπης.
- Έκανες τα γυρίσματα για την αρχή της ταινίας και μετά σταμάτησες για πέντε μήνες πριν κάνεις τα γυρίσματα για όλες τις άλλες ενότητες. Γιατί;
- Πρόκειται για πολυτέλεια, κάτι που ήθελα να προσφέρω στον εαυτό μου. Αρχίζεις να δουλεύεις, σταματάς, γράφεις λιγάκι ακόμα βασισμένος σε όσα έχεις από τα γυρίσματα που ήδη έχεις κάνει, αρχίζεις να μοντάρεις, μετά πηγαίνεις και γυρίζεις κι άλλες σκηνές. Είναι πολύ γόνιμη αυτή η μέθοδος, και σ' αυτή την ταινία φαινόταν ακόμα πιο κατάλληλη, αφού έγραψα τις τρεις πρώτες ενότητες πολύ γρήγορα και μετά κόλλησα, ειδικά στην συνάντησή τους. Όταν έκανα τα γυρίσματα για την πρώτη ενότητα, είχα μία γενική ιδέα για το ότι όταν γνωριζόντουσαν, η Μάριον ίσως πενθούσε για τον πρώην της. Αλλά το να τοποθετήσω κάτι τόσο δυνατό στο τέλος θα άλλαζε τον τρόπο που θα ερμηνευόταν ολόκληρη η ταινία. Κάνοντας ένα μεγάλο διάλειμμα από τα γυρίσματα, κατάφερα να αποφύγω εύκολες σεναριακές λύσεις, καθώς και να δώσω στους ηθοποιούς χρόνο να αλλάξουν εμφανισιακά, να βρουν κάποιο τρόπο να φαίνονται νεαρότεροι.
- Πώς αποφάσισες για το κάστινγκ της ταινίας;
- Το πρώτο μου ένστικτο ήταν να απευθυνθώ στους αστέρες, αλλά συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμουν ηθοποιούς λιγότερο αναγνωρίσιμους αλλιώς το κοινό δεν θα μπορούσε να ταυτιστεί μαζί τους. Αυτό που ήθελα, ήταν να βρω το σωστό ζευγάρι. Έπρεπε να είναι προφανές (το ταίριασμά τους), η κοινή τους εμπειρία έπρεπε να φαίνεται αυτόματα αξιόπιστη, με μία προφανή οικειότητα και συντροφικότητα. Είναι αρκετά απλό: Βάζεις τους ηθοποιούς δίπλα δίπλα και σκέφτεσαι, "αυτό δουλεύει". Έκανα δοκιμαστικό γύρισμα χρησιμοποιώντας μία σκηνή από το "Σκηνές από ένα Γάμο", όπου ο χαρακτήρας της Λιβ Ούλμαν τηλεφωνεί στον άντρα της για να της υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου. Και οι δυο τους διατηρούν άλλη ερωτική σχέση. Αυτός είναι άρρωστος. Αυτή πρόκειται να φύγει μακριά. Αλλά κάνουν έρωτα ξανά και η συντροφικότητά μεταξύ τους επιστρέφει, είναι ακόμα πολύ συνδεδεμένοι. Είναι συναρπαστική σκηνή, γιατί προκαλεί τους ηθοποιούς να επιδείξουν μία εναλλαγή πολύ διαφορετικών και έντονων συναισθημάτων.
- Η ιδέα του να έχεις ένα ιταλικό τραγούδι σαν ιντερλούδιο ανάμεσα στις δύο σκηνές;
- Αρχικά, η ταινία θα λεγόταν "Εμείς οι Δύο", ένας ειρωνικός τίτλος που είναι επίσης και το όνομα ενός περιοδικού στη Γαλλία. Θα χρησιμοποιούσα τα εξώφυλλά του περιοδικού για τους τίτλους αρχής. Τελικά, δεν το έκανα, αλλά χρειαζόμουν κάτι για να αντισταθμίσω το σκοτάδι σε κάποιες από τις σκηνές και σκέφτηκα τα ιταλικά τραγούδια, που αποτελούν σχεδόν κλισέ συναισθηματισμού. Στην ταινία, αυτός που υποφέρει περισσότερο είναι ο άντρας, οπότε επέλεξα τραγούδια ερμηνευμένα από άνδρες. Τα πιο όμορφα και συγκινητικά ιταλικά ερωτικά τραγούδια συχνά ερμηνεύονται από άνδρες, σε αντίθεση με τα γαλλικά ερωτικά τραγούδια.
(συνέντευξη στο επίσημο site του σκηνοθέτη www.francois-ozon.com/)
