(Ο χτύπος που έχασε η καρδιά μου)
του Jacques Audiard
Remake της σχεδόν cult ταινίας του Αμερικάνου James Toback, Fingers με τον Harvey Keitel, η ταινία του Jacques Audiard με τίτλο Ο χτύπος που έχασε η καρδιά μου/ De battre mon coeur s'est arrêté έχει ως κεντρικό ήρωα έναν νεαρό άνδρα, τον Τομ. Είναι 28 ετών και ζει μία ήρεμη ζωή, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του στον άθλιο και συχνά βάρβαρο κόσμο των κτηματομεσιτών. Ο Τομ περνάει ένα κρίσιμο στάδιο στη ζωή του, εκείνο που θέλει τα παιδιά να γίνονται γονείς των γονιών τους... Μέχρι που μία τυχαία συνάντηση θα τον ενθαρρύνει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να γίνει ό,τι ήταν και η μητέρα του: επαγγελματίας πιανίστας...
Ο Γάλλος σκηνοθέτης Jacques Audiard σχολιάζει τα της ταινίας:
"Στην ταινία του Τόμπακ, ο χαρακτήρας του Χάρβεϊ Καϊτέλ είναι μονίμως μαστουρωμένος, σχεδόν σε παθολογικό βαθμό. Εγώ δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω κάτι τέτοιο. Μου φαινόταν πολύ εύκολο, πολύ επεξηγηματικό. Ήθελα μία γρήγορη ταινία, δίχως πολλά θεατρικά στοιχεία. Ήθελα μία συντηρητική ταινία (ό,τι και να σημαίνει αυτό). Ήθελα κάτι που να κινείται γρήγορα αλλά που να είναι και κοντινό στον χαρακτήρα, ώστε να υπάρχει έντονο συναίσθημα.
Το παράδοξο είναι ότι ήθελα να νιώσω τα συναισθήματα και τον ρυθμό του Τομ, χωρίς να επαναπαύομαι σε έντονα jump-cuts. Οι σκηνές-μονοπλάνα απαιτούν γωνίες που ταιριάζουν με τον φυσικό βηματισμό ενός ηθοποιού, που δείχνουν τον τρόπο που αναπνέει και κινείται. Το να χρησιμοποιείς πλάνα μεγάλης διάρκειας ελευθερώνει κάπως τα πράγματα για τους ηθοποιούς. Αν οι γωνίες είναι πολύ αυστηρές, οι ηθοποιοί κινούνται στο περιθώριο ενός σκηνικού. Μπλοκάρουν. Δεν μπορούν να παίξουν το ρόλο τους.
(...) Το γεγονός ότι ο Τομ έπρεπε να ακούει και να παίζει πολύ μουσική στην ταινία σήμαινε ότι η δουλειά του Alexandre Desplat ήταν αρκετά σαφής: Έπρεπε να συνθέσει κάτι που θα ήταν εν μέρει κινηματογραφική μουσική, εν μέρει Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Ο Alexandre κυρίως δούλεψε τον χαρακτήρα του Τομ, ώστε να συνοδεύονται οι διαφορετικές του διαθέσεις. Η μουσική του ποτέ δεν τονίζει τη δράση, δεν δημιουργεί ένταση ή σασπένς. Είναι το μουσικό θέμα του Τομ. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει "ψυχολογική μουσική", αλλά εδώ πρέπει να είναι σωστός ο συγκεκριμένος όρος. "
