του Nanni Moretti
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

(...) Σκοπός μου ήταν να αναμείξω κωμωδία και δράμα σε μια ταινία, τον γκροτέσκο τόνο με τον ρεαλιστικό. Το συμβούλιο των καρδιναλίων προέκυψε εξ ολοκλήρου από τη φαντασία μας, αλλά σεβαστήκαμε τις πραγματικές τελετουργίες ενός αληθινού συμβουλίου. Ο Πάπας αποδρά από το Βατικανό, και βρίσκει τον εαυτό του σε καταστάσεις που είχε χρόνια να ζήσει. Εντωμεταξύ, ο ψυχοθεραπευτής είναι εγκλωβισμένος στο Βατικανό, όπου ενώ αρχικά ένοιωθε αποπροσανατολισμένος, ξαφνικά αισθάνεται σχεδόν βολικά.
(...) Η Φεντερίκα Ποντρεμόλι, ο Φραντσέσκο Πίκκολο κι εγώ, αρχίσαμε να δουλεύουμε σε διαφορετικές ιδέες ταυτόχρονα. Μετά από λίγο καιρό, αποφασίσαμε να εξελίξουμε την ιστορία του Έχουμε Πάπα!. Υπάρχει μία σκηνή ειδικά, η οποία πυροδότησε όλη την ταινία: ένας νεοεκλεχθείς Πάπας, ο οποίος δε μπορεί να βρει τη δύναμη να εμφανιστεί στο μπαλκόνι για να χαιρετήσει τους πιστούς.
(...) Οι γονείς μου είναι πιστοί και έχω μεγαλώσει σε καθολική οικογένεια (χωρίς ποτέ να υπερβάλλουμε με τη θρησκεία). Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω.
(...) Δεν υπήρξαν επιθέσεις κατά της ταινίας συγκεκριμένα, μόνο μεμονωμένες αντιδράσεις, οι οποίες ωστόσο δεν αντιπροσωπεύουν τον καθολικό κόσμο.
(...) Προσπαθώ να αποφεύγω να λέω στο κοινό αυτά που περιμένει να ακούσει. Δε με ενδιέφερε ποτέ να μεταφέρω κάτι στο θεατή που ξέρει ήδη. Σχετικά με τα θέματα αυτά, υπάρχουν διαθέσιμα βιβλία, ντοκιμαντέρ, εφημερίδες κι εκατοντάδες άρθρα. Προτιμώ να μην ανακατεύομαι σε αυτά: αυτή είναι η ταινία μου, το Βατικανό μου, οι καρδινάλιοι μου.
(...) [Για τη κριτική στην ψυχανάλυση] Στις ταινίες μου έχω διακωμωδήσει τη γενιά μου (όταν ήμουν είκοσι, τριάντα, σαράντα) , σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών, της εκπαίδευσης, ακόμη και του καρκίνου που είχα πριν είκοσι χρόνια στο Αγαπημένο μου ημερολόγιο. Νομίζω ότι είναι απλά δίκαιο να διακωμωδήσω και την ψυχανάλυση!
(...) [Για τον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας, Μελβίλ] Πρέπει πραγματικά ο καθένας να είναι ο διερμηνέας του εαυτού του, των επιλογών του, των ταινιών του; Μερικές φορές μου είναι πολύ δύσκολο να θεωρητικολογώ πάνω στη δουλειά μου.
(...) Όταν γράφαμε το σενάριο, θέλαμε έναν αναγνωρίσιμο συγγραφέα. Ο Τσέχωφ ήταν ο πιο κατάλληλος για τα συναισθήματα που εκφράζονται στην ταινία και τους χαρακτήρες της.
(...)  Όπως πάντα, είναι τα συναισθήματα πίσω από την ταινία που είναι αυτοβιογραφικά. Κι αν θέλουμε να μπούμε σε λεπτομέρειες, υπάρχει ένα κομμάτι μου στον ψυχαναλυτή και στο συναίσθημα της ανεπάρκειας του Μελβίλ για το ρόλο που του ανατέθηκε.
(πηγή δελτίο τύπου)