του Michael Haneke

Περιορισμένη μέσα στους χώρους ενός διαμερίσματος,  η ταινία του Michael Haneke είναι μια συγκλονιστική και βαθύτατα συναισθηματική καταγραφή των τελευταίων ημερών ενός ζευγαριού.
Ο Georges και η Anne είναι ζευγάρι, 80χρονοι, συνταξιούχοι δάσκαλοι μουσικής. Η κόρη τους, η οποία επίσης είναι ένας μουσικός, ζει στο εξωτερικό με την οικογένειά της. Μια μέρα, το σπίτι που μένουν παραβιάζεται και η Anne μοιάζει να κλονίζεται. Η αγάπη που δένει το ζευγάρι δοκιμάζεται σκληρά.
Εδώ το αποστασιοποιημένο συναισθηματικά ύφος του σκηνοθέτη, λειτουργεί μόνο εν μέρει: είναι τα πρόσωπα των δύο κεντρικών ηθοποιών που επιβάλλουν και υποβάλλουν τα συναισθήματα. Σαν ένας λυγμός πριν το τέλος, οι εικόνες της ταινίας είναι έμφορτες συναισθημάτων: ότι βλέπουμε είναι η αγάπη στην πιο καθαρή μορφή της, είναι το ανθρώπινο πρόσωπο αντιμέτωπο με το τέλος, είναι ο αγώνας και η αγωνία του να αποδεχθεί το τετελεσμένο...
Στους κεντρικούς ρόλους, πέραν της Isabelle Huppert, βρίσκουμε τους βετεράνους ηθοποιούς Jean-Louis Trintignant (Et Dieu... Créa La Femme, Z, Ma Nuit Chez Maud, Vivement Dimanche!) , Emmanuelle Riva (Hiroshima Mon Amour, Léon Morin, Trois Couleurs: Bleu). Διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας είναι ο Darius Khondji, συνεργάτης μεταξύ άλλων και των Jean-Pierre Jeunet, David Fincher, Bernardo Bertolucci, Roman Polanski, Sydney Pollack, Woody Allen, Wong Kar-wai.
Ο Jean-Louis Trintignant σχολιάζει τη συμμετοχή του στην ταινία Amour: « Έχω πολύ καιρό να παίξω σε ταινία. Δεν ήθελα να κάνω πια ταινίες, και μου αρέσει το θέατρο. Την έκανα μόνο επειδή ο Haneke, ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του κόσμου, μού πρόσφερε αυτό το ρόλο τον οποίο και αποδέχτηκα . Αλλά ήταν μόνο για μια φορά! Νομίζω ότι είμαι καλύτερα πάνω στη θεατρική σκηνή παρά σε ταινία. Και αυτό γιατί στο θέατρο, δεν βλέπω τον εαυτό μου. Και για πρώτη φορά σ’ αυτή η ταινία είμαι ευτυχής που μπορώ να δω τον εαυτό μου. "
Η Emmanuelle Riva δηλώνει για το ρόλο της στην ταινία: «Έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στον Michael Haneke. Γνώριζα ότι η οποιαδήποτε κριτική που μου άσκουσε θα ήταν  πάντα η πρέπουσα. Όταν μου είπε ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει συναισθηματικότητα, αμέσως ήταν κατανοητό. Δεν πιστεύω ότι το ταξίδι που κάναμε μαζί ήταν κάτι δύσκολο, το αντίθετο: κάθε πρωί έτρεχα στο πλατώ και κάθε βράδυ κοιμόμουν στο τρέιλερ μου»."
Ο Michael Haneke αναφέρεται στην ταινία: «Ποτέ δεν γράφω το σενάριο μιας ταινίας για να αποδείξω κάτι. Όταν φτάνεις σε μια ορισμένη ηλικία, αναπόφευκτα θα επηρεαστείς από τον πόνο. Δεν θέλω να αποδείξω κάτι περισσότερο από αυτό, δεν υπάρχει κάτι πέρα απ' αυτό. Και γι 'αυτό η ταινία γυρίστηκε σε ένα διαμέρισμα. Δεν ήθελα να πάω σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, κάτι που έχουμε δει άπειρες φορές. Στο τέλος της ημέρας, είμαι πολύ ευτυχής που έκανα μια απλή ταινία».

(πηγή δελτία τύπου Φεστιβάλ Καννών 2012)