του Frédéric Sojcher

Χρησιμοποιώντας τη φόρμα του mockumentary -δηλαδή ένα ντοκιμαντέρ που διαπλέκεται με στοιχεία μυθοπλασίας- ο βέλγος σκηνοθέτης και θεωρητικός του κινηματογράφου Frédéric Sojcher, κάνει μια ταινία χαμένη μέσα στις μυθολογίες του σινεμά.
Η ηθοποιός Maria de Medeiros (“Pulp Fiction”) σκηνοθετεί ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή της ηθοποιού Micheline Presle, η οποία έπαιξε σε ταινίες όπως το Under My Skin του Jean Negulesco, το Blind Date του Joseph Losey  ή το American Guerrilla in the Philippines του Fritz Lang. Συζητούν για τις διάφορες ταινίες που γύρισε στην καριέρα της αλλά πιο πολύ στέκεται στην ταινία του Luis Aramacheck, με τίτλο “I don’t love you” η οποία δεν έφτασε ποτέ στις αίθουσες. Αναζητώντας αυτήν την ταινία, η Maria de Medeiros, ο οπερατέρ της  Wim Willaert και η υπόλοιπη ομάδα ξεκινούν μια έρευνα, κατάληξη της οποίας είναι μια άλλη ταινία με τίτλο «Ο Χίτλερ στο Χόλλυγουντ. Σ’ αυτήν, όπως εξάλλου υπονοεί και ο τίτλος, ο ηγέτης της ναζιστικής Γερμανίας συνδέεται με την ανάπτυξη του Χολλυγουντιανού σινεμά.  Σιγά -σιγά ξεδιπλώνεται μία θεωρία συνωμοσίας που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο όλη την ομάδα της Πορτογαλίδας ηθοποιού.
Πρόσωπα εμβληματικά του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου όπως οι Wim Wenders, Manuel de Oliveira, Arielle Dombasle, Marc Ferro,  Gilles Jacob, Andrei Konchalovski, Θόδωρος Αγγελόπουλος και Emir Kusturica είναι μερικοί μόνο από εκείνους που «συνεισφέρουν» στις έρευνες. Αλλά και τόποι εμβληματικοί για το ευρωπαϊκό σινεμά -οι πόλεις των Φεστιβάλ:  από τις Κάννες, στο Βερολίνο και στη Βενετία η Maria de Medeiros οδηγείται στις πόλεις - σταθμούς του ευρωπαϊκού σινεμά. Για να καταλήξει τελικά στη Μάλτα όπου και αποκαλύπτεται η αλήθεια γύρω από την “συνωμοσία”…
Και όπως συνήθως γίνεται με τα μυθοπλαστικά ντοκιμαντέρ (mock documentaries) η αλήθεια κρύβεται μέσα στο ψέμα.
Στον κατάλογο του Φεστιβάλ του Karlovy Vary όπου προβλήθηκε σημειώνεται για την ταινία: "Το παιγνιώδες mockumentary του σκηνοθέτη και θεωρητικού του κινηματογράφου Frédéric Sojcher στέλνει τον θεατή στις Κάννες, τη Βενετία, και το Βερολίνο. Πέρα την επιτήδευση της, η οπτική επεξεργασία της ταινίας είναι εξαιρετική, χάρη κυρίως στην χρωματική κομψότητα. Το έργο του Sojcher είναι ένα διανοητικό παιχνίδι στο οποίο ο θεατής ποτέ δεν ξέρει που τελειώνει η αλήθεια και που ξεκινά η μυθοπλασία".

(πηγή δ.τ. )