του Lars Von Trier
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

Bjork, ηθοποιός
Ποτέ δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ποτέ. Όταν ο Lars που ζήτησε να κάνω ένα μιούζικαλ, το μόνο που σκεφτόμουν είναι να κάνω την μουσική του. Μόνο μετά απ' ένα χρόνο ο Lars με έπεισε ότι θα έπρεπε να ήταν το ίδιο πρόσωπο, αυτό που θα έγραφε την μουσική και θα έπαιζε στην ταινία. Ήξερα όταν έλεγα το "Ναι" ότι αυτός θα ήταν όχι μόνο ο πρώτος ρόλος μου, αλλά και ο τελευταίος. Και είμαι πολύ ευχαριστημένη που αυτή η εμπειρία ήταν η μοναδική. Στην καθημερινή ζωή χρησιμοποιώ τις λέξεις σε συζητήσεις, στις αγορές, όταν συναντώ τους δικηγόρους. Όταν κάνω μουσική, ζω σ' ένα κόσμο όπου τα πάντα είναι δυνατά, όπου τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Μετά από τέσσερις μήνες γυρισμάτων, ήμουν τόσο πολύ μέσα στο σύμπαν των λέξεων και τόσο μακριά από τον κόσμο του τραγουδιού. Η διαδικασία κατασκευής της ταινίας ήταν επώδυνη για μένα. Χρειάστηκε να περάσει κάποιος χρόνος έτσι ώστε να μπορέσω να συνηθίσω να υποφέρω τον πόνο .

Catherine Deneuve, ηθοποιός
Έχω ανακατευτεί με τα μιούζικαλ εδώ και πολλά χρόνια -και μόλις ο Lars μου είπε ότι η ταινία θα ήταν μιούζικαλ, τότε ήταν σαν να άνοιξε μέσα μου μία μαγική πόρτα. Νομίζω ότι μπορείς να έχεις μια πολύ πιο δύσκολη και περίπλοκη ιστορία, σ' ένα μιούζικαλ. Η μουσική θα σε βοηθήσει να την υποστηρίξεις. Με προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι θα έκανα μια ταινία με τον Lars Von Trier -και το ότι αυτή η ταινία θα ήταν μιούζικαλ, μ' έκανε να χαμογελώ κρυφά. Ήταν για μένα μία επιστροφή σε κάτι που αγαπούσα υπερβολικά -είχα κάνει τέτοιες ταινίες όταν ήμουν πολύ νέα. Το μιούζικαλ είναι ένας πανέμορφος κόσμος και είναι επίσης πολύ σπάνιος, ειδικά στην Ευρώπη.
(…) Στον τρόπο κινηματογράφησης του Lars Von Trier υπάρχουν μόνο πλεονεκτήματα. Οι ηθοποιοί και οι χορευτές είναι ουσιαστικά μόνοι με τον Lars και αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Όλο το συνεργείο είναι μακριά, παρακολουθεί το βίντεο. Υπάρχει απόλυτη ελευθερία: η κάμερα είναι πολύ μικρότερη. Αυτός ο τρόπος [κινηματογράφησης] είναι εξαιρετικά ευέλικτος και δυστυχώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί συχνά μ' ένα τρόπο πολύ κοινό και τετριμμένο. Αυτός είναι ο κίνδυνός, όχι όμως για τον Lars Von Trier. Δεν ήθελα να επαναλάβω αυτήν την εμπειρία με κάποιον άλλο σκηνοθέτη. Αυτός ο τρόπος κινηματογράφησης σου δίνει τεράστια ελευθερία ως ηθοποιό. Είναι πολύ μύχιος, πολύ οικείος, πολύ κοντινός: η κάμερα είναι πολύ κοντά σου.

Lars von Trier, σκηνοθέτης
Η πρόθεσή μου ήταν να κάνω ένα μιούζικαλ. Θα ήταν, πάνω κάτω, η ίδια ιστορία με το Breaking the Waves, μόνο που θα ήταν μιούζικαλ. Όταν κάποιος βρίσκεται στην ηλικία μου συχνά επιστρέφει στο παρελθόν και αναρωτιέται: "Από που ξεκίνησαν όλα; Πως ήταν η πρώτη ταινία που είδα; Γιατί με είχε γοητεύσει;" Πάντα θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα, όταν προβαλλόταν ταινίες του Gene Kelly, όπως το Singin' in the Rain -σκεφτόμουν με αγάπη αυτές τις ταινίες. Μετά σκέφτηκα: "Τι θα ήθελα να κάνω σ' ένα μιούζικαλ;" Βρίσκομαι σε μια φάση, στην ζωή μου, που μ' αρέσει το μελόδραμα. Έτσι σκέφτηκα, γιατί να μην προσπαθήσω να κάνω κάτι που να συνδυάζει και τα δύο, να δημιουργήσω κάτι που να έχει το συναίσθημα της όπερας; Αυτό είναι το μελόδραμα με μουσική. Το μιούζικαλ τείνει να είναι κάτι ενδιάμεσο: κάτι όπου δεν μπορείς να είσαι απόλυτα συντονισμένος με τα συναισθήματα. Δεν είμαι σίγουρος αν η ταινία είναι μιούζικαλ -έχει όμως τα στοιχεία ενός μιούζικαλ.
(…) Ποτέ δεν πήγα στην Αμερική, γιατί δεν ταξιδεύω. Είμαι όμως σίγουρος ότι και αυτοί που έγραψαν την Casablanca, ποτέ δεν είχαν πάει εκεί. Μ' άρεσε η ιδέα, για κάποιον απ' έξω που έρχεται στην Γη της Επαγγελίας -και έγραψα μια Αμερικάνικη ιστορία, γιατί το μιούζικαλ είναι ένα αμερικανικό είδος. Δεν ήταν στις προθέσεις μου να κάνω μια πολιτική ταινία. Όταν ήμουν νέος ήμουν κομμουνιστής. Αυτή είναι η εικόνα που έχω για την Αμερική -όμως δεν είναι αντιαμερικανική ταινία. Το Breaking the Waves ήταν πολύ πιο σκληρό, σαν ταινία, με τους κατοίκους του φτωχού σκοτσέζικου χωριού.
(…) Νομίζω ότι δούλεψα με το μελόδραμα, γιατί όταν ήμουν μικρός το μελόδραμα ήταν απαγορευμένο: ήταν καπιταλιστικά ψέματα, το όπιο για τον λαό -συναισθήματα που δεν ήταν ωραία. Έτσι ήταν ενδιαφέρον να βάλω τον εαυτό μου στην θέση ενός θεατή που του αρέσει το μιούζικαλ. Ήθελα να είναι τραβηγμένο, όσο το δυνατόν περισσότερο, αρκεί να παρέμενε αυθεντικό και γνήσιο. Δεν μ' ενοχλεί ο συναισθηματισμός. Ήταν ενδιαφέρον για μένα να πάρω μία μελοδραματική ιστορία και διαμέσου ενός χαρακτήρα να κάνω αυτήν την ιστορία να λειτουργήσει.
(…) Νομίζω ότι μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στην Selma και στην Bess (ηρωίδα της ταινίας Breaking the Waves), είναι ότι η Selma είναι μητέρα. Αυτή είναι η πραγματική διαφορά, γιατί μιλάμε ουσιαστικά για το ίδιο "δραματικό πρόσωπο" (dramatis persona). Η Bess μπορεί να έχει μια παιδιάστικη συμπεριφορά, όμως αυτή δεν επιτρέπεται στην Selma -εδώ έγκειται η μεγάλη τους διαφορά. Νομίζω ότι αντιμετωπίζω αυτές τις τρεις ταινίες (συμπεριλαμβάνεται και το Idiots) ως μια εξέλιξη του ίδιου θέματος, αναπτύσσεται ο ίδιος χαρακτήρας, υπάρχει το ίδιο κεντρικό γυναικείο πρόσωπο.
(…) Αυτή η ταινία δεν είναι μια ταινία του Δόγματος. Η πρόθεση μου ήταν να κάνω μόνο μια ταινία που να ανήκει στο Δόγμα -αν και πρέπει να πω ότι υπάρχει πάντα η πιθανότητα να γυρίσω ακόμα μια. Το Dancer in the Dark είναι επηρεασμένο από την προσωπική εμπειρία που είχα σχετικά με τους κανόνες του Δόγματος, από την τεχνική και την νοοτροπία του cinema verite. Ως σκηνοθέτης θέτω πάντα κανόνες στον εαυτό μου, και αυτοί οι κανόνες με τον καιρό αλλάζουν. Είχαμε και εδώ κανόνες σχετικά με το μιούζικαλ. Είχαμε επίσης κανόνες για τα μουσικά μέρη της ταινίας. Έτσι και εδώ, γι' αυτήν την ταινία, αναπτύξαμε ένα είδος Δόγμα. Εντούτοις οι κανόνες αυτοί δεν καταγράφηκαν.

[Αποσπάσματα από συνεντεύξεις στις σημειώσεις για την παραγωγή, περιοδικό Multi Sala (no 5) περιοδικό Film Comment (Sept/Oct-00), εφημερίδα International Herald Tribune (23/05/00)]