(Το χόρτο του Θεού)
του Nigel Cole
(δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Όταν σκηνοθετείς μια ταινία, παίρνεις αποφάσεις όλη την ώρα και κάθε απόφαση που παίρνεις, πρέπει να ζήσεις μαζί της για τον υπόλοιπο της ζωής - κι αυτό είναι λίγο τρομακτικό. Νομίζω ότι οι σκηνοθέτες τείνουν να το διασκεδάζουν αναδρομικά. Ο Μπομπ Χόσκινς, κάποτε περιέγραψε την σκηνοθεσία σαν να πεθαίνεις από τα ραμφίσματα χιλιάδων περιστεριών - είναι αμείλικτο, ανηλεές, αλλά δεν είμαι εκεί για να διασκεδάσω. Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς για μένα είναι η διαδικασία του μοντάζ - είναι συναρπαστικό να βλέπεις ότι τα κομμάτια ταιριάζουν και ότι τελικά βγάζουν νόημα.

ΚΩΜΩΔΙΑ
Σκέφτηκα ότι όλο το σχέδιο ήταν μια φανταστική ιδέα. Το να ανακατέψεις παραδοσιακή Αγγλική κωμωδία με σύγχρονα στοιχεία όπως τα ναρκωτικά, το θεώρησα τέλειο συνδυασμό. Είναι σπάνιο να διαβάσεις ένα σενάριο με τόση γοητεία και έλξη και με έκανε πραγματικά να γελάσω - δεν μου συμβαίνει συχνά αυτό. Ήταν κάτι που ήθελα αμέσως να το κάνω.
(...)Υπάρχουν δύο βασικοί κανόνες στην κωμωδία, ο ένας είναι σχετικά με τον συγχρονισμό και ο άλλος είναι ότι πρέπει να είναι αληθοφανές. Ηθοποιοί σαν την Μπρέντα και τον Γκρέγκ δεν χρειάζονται βοήθεια για τον συγχρονισμό, αλλά μιλήσαμε πολύ για την αλήθεια της κάθε σκηνής. Θέλαμε να κάνουμε την ιστορία της Γκρέις το επίκεντρο της ταινίας και την διαδρομή της από μια γυναίκα που προτιμά την συντροφιά των λουλουδιών, σε μια γυναίκα που διαπραγματεύεται με διεθνείς εμπόρους ναρκωτικών, να ακούγεται αληθινή σε κάθε φάση.
Υπάρχουν φορές που οι ηθοποιοί κάνουν καταπληκτικά αστεία, που βγάζουν γέλιο, αλλά δεν ακούγονται αληθινά για τους χαρακτήρες. Είναι πάντα δύσκολο να απορρίψεις ένα καλό αστείο αλλά μερικές φορές πρέπει να το κάνεις για χάρη της ιστορίας. Η Μπρέντα σε διευκολύνει πολύ γιατί είναι πάντα προετοιμασμένη, ξέρει πάντα που βρίσκεται ο χαρακτήρας της μέσα στην ταινία και έχει πάντα σκεφτεί πως θα τον "οδηγήσει" μέσα από τις σκηνές. Ο Γκρεγκ σου κάνει τη ζωή δύσκολη γιατί έχει πάντα τόσο χιούμορ και πάντα ξέρει να σου πει τόσα πολλά καλά αστεία. Είναι δύσκολο να μη γελάσεις με τον Γκρέγκ, ακόμη κι αν σου συμβαίνει το χειρότερο πράγμα που μπορείς να φανταστείς...

Ο ΧΩΡΟΣ
(...)Ο άλλος πρωταγωνιστής της ταινίας είναι η Κορνουάλη. Ο συνδυασμός της τεράστιας, μεγαλειώδους ακτογραμμής και των μικρών κτισμάτων στριμωγμένων μαζί στους γραφικούς κολπίσκους, δίνει στην ταινία έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Αλλά οι άνθρωποι της Κορνουάλης είναι φοβεροί, υπάρχουν ένα σωρό τρομεροί τύποι ανάμεσά τους. Δεν λέω ότι είναι λιγότερο νομοταγείς από εμάς τους υπόλοιπους, αλλά σίγουρα υπάρχει εκεί η αίσθηση ότι ζουν με τους δικούς τους κανόνες, πράγμα που ήταν τέλειο για την ιστορία μας. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην παράδοση πειρατείας και λαθρεμπορίας που έχουν, αλλά επίσης και στο γεγονός ότι είναι αποκλεισμένοι στην άκρη της Βρετανίας. Όπως μου είπε ένας ντόπιος: "Κανείς δεν περνάει από την Κορνουάλη, δεν υπάρχει τίποτα στην άλλη πλευρά.

ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Εντυπωσιάστηκα πολύ με τον Γκρεγκ (Craig Ferguson /και συν-σεναριογράφος) σαν ηθοποιό: υπάρχουν πολλοί που μπαίνουν στο επάγγελμα του ηθοποιού μέσω της κωμωδίας και βρίσκω ότι είναι μια ανάσα φρέσκου αέρα. Φέρνουν μαζί τους μια ενέργεια και μια ικανότητα αυτοσχεδιασμού.
Η Μπρέντα Μπλέθιν (Brenda Blethyn) ήταν υποψήφια για Όσκαρ δύο χρόνια στη σειρά, οπότε είχε κάθε δικαίωμα να είναι απαιτητική, αλλά ήταν απίστευτα εύκολη και συνεργάσιμη, γεμάτη ιδέες και έτοιμη να προσφέρει κάθε μορφής υποστήριξη. Η Μπρέντα δουλεύει πραγματικά σκληρά, δεν ξέρει απλώς τα λόγια της, ξέρει το σενάριο από την αρχή μέχρι το τέλος και ξέρει ακριβώς που βρίσκεται ο χαρακτήρας της συναισθηματικά σε κάθε φάση. Αυτό κάνει τα πράγματα πολύ ευκολότερα για μένα σαν σκηνοθέτη - βρίσκω ότι η Μπρέντα είναι επί της ουσίας μπροστά από μένα τον περισσότερο καιρό. Το άλλο τρομερό προσόν που έχει είναι αυτό το διπλό ταλέντο: Μπορεί να είναι απίστευτα αστεία με σωστό συγχρονισμό στην κωμωδία, αλλά είναι εξίσου συμπαθητική και ευάλωτη. Σε κάνει να λυπάσαι για την Γκρέις, αλλά σε κάνει να γελάς κιόλας. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη ηθοποιό, που θα μπορούσε να το κάνει με τον ίδιο τρόπο σαν την Μπρέντα - είναι τέλεια.
Κάναμε κάπως σαν να είμαστε το "Όσα παίρνει ο άνεμος" με τον χαρακτήρα της Νίκυ: είδαμε πάρα πολλές ηθοποιούς και η Βαλερί Εντμοντ (Valerie Edmond) ήταν σχεδόν η τελευταία που μπήκε, μία εβδομάδα πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Ήταν σαν παραμύθι. Θυμάμαι που την συνάντησα στη ρεσεψιόν και αποφάσισα να της δώσω τον ρόλο όπως ανεβαίναμε με το ασανσέρ για να πάμε στο χώρο της ακρόασης. Ήξερα ότι ήταν η σωστή επιλογή για το ρόλο αμέσως. Υπάρχει πολύ καλή χημεία μεταξύ αυτής και του Γκρεγκ επίσης - είναι και οι δύο Σκοτσέζοι, οπότε αυτό βοήθησε.

(Αποσπάσματα από δηλώσεις του σκηνοθέτη στις σημειώσεις για την παραγωγή)