της Céline Sciamma
(οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδας)

Η πλοκή της ταινίας ουσιαστικά περιστρέφεται γύρω από ένα ψέμα, μια «πλαστοπροσωπία» από την πλευρά της κεντρικής ηρωίδας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται σασπένς. Την ίδια στιγμή, οι καθημερινές συναναστροφές της με τα υπόλοιπα παιδιά, μου έδωσαν την ευκαιρία να προχωρήσω σε μια ημι-ντοκιμαντερίστικης αισθητικής καταγραφή της παιδικής ηλικίας, εστιάζοντας κυρίως σε ζητήματα φιλίας και σεξουαλικής ταυτότητας.          
Προσωπικά δε θεωρώ πως η παιδική ηλικία είναι συνυφασμένη με την αθωότητα. Αντιθέτως, πρόκειται για μια περίοδο της ζωής μας με έντονη σεξουαλικότητα και γεμάτη αντικρουόμενα συναισθήματα. Μέσω της συγκεκριμένης ταινίας επιχείρησα να απεικονίσω όλη αυτή την «αναστάτωση».    
Με τα χρονικά περιθώρια να στενεύουν, η αναζήτηση της κατάλληλης ηθοποιού για τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, μας οδήγησε σε ορισμένα από τα γνωστότερα πρακτορεία της χώρας. Για καλή μας τύχη, η Ζοέ Εράν εμφανίστηκε μπροστά μας στο ξεκίνημα του casting. Χρειάστηκε μόλις ένα δοκιμαστικό για να βεβαιωθώ πως ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε για τον ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο της Λορ. Παρατηρώντας το απίθανο αγορίστικο στυλ και το εξαιρετικά φωτογενές της πρόσωπο, αποφάσισα πως θα έκανα τα αδύνατα δυνατά για να γυρίσω αυτήν την ταινία, φυσικά με πρωταγωνίστρια εκείνη.

Η γλυκύτατη Μαλόν Λεβανά είναι ένα πανέξυπνο και ιδιαίτερα ώριμο - για την ηλικία του - κορίτσι, ακριβώς όπως η Ζαν, την οποία υποδύεται στην ταινία. Ωστόσο, εκείνο που μας έκανε να την επιλέξουμε, ήταν η απίθανη χημεία που δημιουργήθηκε ανάμεσα σ’ εκείνη και την Ζοέ, αμέσως με το που γνωριστήκανε. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα η αδελφική τους σχέση να είναι όσο το δυνατόν πιο αληθοφανής, καθώς βασίζεται σε προσωπικά μου βιώματα.
Όσες κοπέλες είδαμε για το ρόλο της Λίζα ήταν εκνευριστικά αυτάρεσκες. Εγώ όμως αναζητούσα ένα άχαρο κορίτσι και όχι μια μικρή… «πριγκίπισσα». Ευτυχώς, η υπεύθυνη του casting μας σύστησε την Ζαν Ντισόν, η οποία είναι οικογενειακή της φίλη, και όλα βρήκαν το δρόμο τους.
Η απόφασή μας να χρησιμοποιήσουμε στην ταινία τους αληθινούς φίλους της Ζοέ για τους ρόλους των υπολοίπων παιδιών εμπεριείχε μεν ρίσκο, εντούτοις είχαμε πολύ μεγάλο κέρδος σε επίπεδο ρεαλισμού.
Για τα γυρίσματα χρησιμοποιήσαμε μια Canon 7D, η οποία είναι φτηνή, ελαφριά, με περιορισμένο βάθος πεδίου, ενώ η απόδοσή της όσον αφορά στα χρώματα, είναι πολύ κοντά σε εκείνο που είχα στο μυαλό μου για την ταινία. Και, εξάλλου, μου άρεσε πολύ η αισθητική του «εδώ και τώρα» που σου προσφέρει το γύρισμα με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή.
Η αλήθεια είναι πως είχα το άγχος της δεύτερης ταινίας. Παρόλα αυτά, η απόφασή μας να προχωρήσουμε με ακόμη λιγότερα εφόδια σε σχέση με τα «Νούφαρα», το ντεμπούτο μου, μας έδωσε μια ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη αίσθηση ελευθερίας και μας επέτρεψε να πειραματιστούμε αρκετά σε επίπεδο παραγωγής και σκηνοθεσίας. Και, θεωρώ, πως το τελικό αποτέλεσμα μας δικαίωσε.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)