του Roman Polanski
(οι δηλώσεις του σεναριογράφου Robert Harris)

[Ο Roman Polanski] Έψαχνε να σκηνοθετήσει ένα θρίλερ και αρχικά του είχε κινήσει το ενδιαφέρον το πρώτο μου μυθιστόρημα, "Fatherland", αλλά ανακάλυψε πως είχε ήδη μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Σε ένα περίεργο γύρισμα της τύχης, στην οποία πιστεύει ακράδαντα, καταλήξαμε να κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό. Στην συνέχεια περάσαμε ευχάριστα μερικούς ακόμα μήνες, δουλεύοντας τελικά πάνω στο σενάριο αυτό.
[Ο Roman Polanski] Σέβεται το πρωτογενές υλικό και πάντα έλεγε πως "το μυθιστόρημα είναι το σενάριο". Οπότε από την πλευρά του συγγραφέα είναι ο ιδανικός σκηνοθέτης. Η μέθοδος μας ήταν να κάνουμε ένα προσχέδιο, το οποίο θα γράφαμε βασισμένοι στις σκηνές και στη δομή του βιβλίου, και μετά θα το επεξεργαζόμασταν ανελέητα – ξεσκαρτάροντας, ακονίζοντας και βελτιώνοντας. Μία από τις περίεργες επιπτώσεις της συνεργασίας μαζί του ήταν η αίσθηση πως έγραφα ξανά το βιβλίο, αλλά αυτή τη φορά όπως έπρεπε. Υπάρχουν πράγματα στον "Αόρατο Συγγραφέα (The Ghost Writer)" που είναι καλύτερα από το βιβλίο. Δουλέψαμε πάνω σε αυτό και το κάναμε πιο έντονο.
Όπως κι εγώ δεν ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για τη χρήση της πρόζας έτσι απλά για να υπάρχει, ούτε κι εκείνον νομίζω τον ενδιαφέρει να καταφεύγει σε ένα συγκεκριμένο πλάνο ή σε μια συγκεκριμένη δραματική σκηνή με στόχο τον εντυπωσιασμό. Το ενδιαφέρον είναι πάντα στην ιστορία, στους χαρακτήρες και στην λογική. Ήταν μεγάλη απόλαυση η συνεργασία μας πάνω στο σενάριο.
(…) Είμαι φανατικός θαυμαστής των θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Ο τρόπος με τον οποίο ένας απλός άνθρωπος παρασύρεται σε έναν εντελώς παράξενο κόσμο, αλλά κάθε βήμα των όσων συμβαίνουν είναι απολύτως λογικό. Η ιστορία όμως γίνεται όλο και πιο παρανοϊκή. Μου αρέσει το είδος αυτό και ο Χίτσκοκ ήταν μαέστρος του είδους. Σίγουρα προσπάθησα να βάλω ένα τέτοιο στοιχείο στον "Αόρατο Συγγραφέα". Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας απλός και άσημος τύπος, που τυχαίνει να κάνει μια δουλειά η οποία τον μεταφέρει σε έναν εξαιρετικά ασυνήθιστο κόσμο. Παρασύρει κι εμάς στον κόσμο αυτό μαζί του. Αυτό που μου κινεί το ενδιαφέρον, καθώς και του Ρομάν νομίζω, στο είδος του θρίλερ είναι η φανταστική αφηγηματική ενέργεια και ο ρυθμός.
(…) Η εξουσία είναι το θέμα που με ενδιαφέρει περισσότερο και όλα μου τα μυθιστορήματα είναι, κατά κάποιον τρόπο, μελέτες της εξουσίας. Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το φαινόμενο ενός ηγέτη που χάνει την εξουσία, είτε λέγεται Ρίτσαρντ Νίξον είτε Μάργκαρετ Θάτσερ. Πως επαναπροσμόζονται; Τι οδηγεί έναν άνθρωπο στην κορυφή και πως είναι να χάνει την εξουσία αυτή; Όταν άρχισα να γράφω, η εικόνα του Τόνι Μπλερ έφυγε τελείως από το πλαίσιο και δημιούργησα – ελπίζω – μια παγκόσμια πολιτική φιγούρα.
Συνέλλεξα πολλές πληροφορίες εκ των έσω. Είχα πρόσβαση που δεν είχε κανένας άλλος δημοσιογράφος την εποχή εκείνη, πόσο μάλλον ένας συγγραφέας. Μπορούσα να συλλέξω πληροφορίες για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι άνθρωποι κάτω από πίεση, τον τρόπο με τον οποίο ζει κάποιος μέσα στη φούσκα της ασφάλειας, την σχέση με την εξουσία, την έξαψη και την αδρεναλίνη. Μου έδωσε την αυτοπεποίθηση να φανταστώ πως θα συμπεριφερόταν κάποιος κάτω από αυτές τις συνθήκες.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)