(Σπίτι με Θέα)
της Ursula Meier
(το σημείωμα της σκηνοθέτιδος)

Η ταινία αυτή "γεννήθηκε" μέσα σε ένα αυτοκίνητο, κοιτάζοντας την εθνική οδό: σπίτια που απείχαν μόλις λίγα μέτρα από το πεζοδρόμιο, άνθρωποι στις αυλές τους, πλαστικά τραπέζια πολύ κοντά σε σωλήνες εργοστασίων, και άλλα σπίτια εγκατελειμμένα... Σπίτια σαν ιστορίες που περνούν γοργά από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου.
Επομένως θέλησα να αντιστρέψω αυτή την άποψη και, μέσω της μυθοπλασίας, να αναρωτηθώ τι έβλεπαν ή τι είχαν δει αυτοί οι άνθρωποι μέρα και νύχτα από τα παράθυρα των σπιτιών τους. Αναρωτήθηκα για το παρελθόν και το παρόν τους, την οικογενειακή τους ζωή, τη συνύπαρξή τους. Πώς θα μπορούσε ο συνεχής θόρυβος να επηρεάσει, ακόμη και να καταστρέψει, την οικογενειακή ισορροπία; Πώς θα μπορούσαν τα μέλη αυτών των οικογενειών να υποφέρουν καθημερινά τα διερχόμενα αυτοκίνητα μόλις λίγα μέτρα από τα σπίτια τους; Γιατί κάποιοι από αυτούς κατέληξαν να σφραγίσουν τα παράθυρά τους; Πότε και γιατί πήραν την απόφαση να φύγουν; Ή, αντίθετα, πώς κάποιοι απέκλεισαν την ιδέα τού να φύγουν μακριά και υπέμειναν τη θορυβώδη καθημερινότητα;
Έτσι μια μέρα πήρα το αυτοκίνητό μου και επισκέφθηκα αυτούς τους ανθρώπους που ζουν λίγα μέτρα από τον αυτοκινητόδρομο. Η ταινία προήλθε από αυτές τις συναντήσεις μαζί τους σε συνδυασμό με δικές μου ιδέες.
Η ταινία είναι το αντίθετο ενός road movie, η άρνησή του κατά κάποιον τρόπο. Υπάρχει κίνηση στο φιλμ, αλλά όχι με την έννοια του ταξιδιού. Το ταξίδι αφορά τους άλλους, εκείνους που περνούν συνεχώς μπροστά από τα μάτια των μελών αυτής της οικογένειας.
Η ταινία αγγίζει το θέμα της οικογενειακής απομόνωσης και την πιθανή καταστροφική φύση της ως προς τα μέλη της. Η έντονη επιθυμία τους να μείνουν σε αυτό το σπίτι με κάθε αντίτιμο γίνεται μέρα με τη μέρα μια πραγματική απειλή για όλα τα μέλη. Η νέα κατάσταση με τον αυτοκινητόδρομο δεν αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα από την οικογένεια. Αντιθέτως, θεωρείται ως μια πράξη και αναλόγως η οικογένεια αντιδρά με πράξεις. Για να διατηρηθεί η ενότητα και η συνοχή της οικογένειας, το κάθε μέλος κρατά τη δυστυχία μέσα του, βουλιάζοντας έτσι σε μια προσωπική τρέλα.
Η μοναδικότητα αυτού του οικογενειακού δράματος είναι ότι διαδραματίζεται μόλις λίγα μέτρα από τους χιλιάδες ανθρώπους που διασχίζουν τη λεωφόρο με τα αυτοκίνητά τους και ξεφεύγουν από τα βλέμματά τους. Ο κόσμος του αυτοκινητόδρομου και αυτός της οικογένειας παραμένουν δύο παράλληλοι κόσμοι, που δεν διασταυρώνονται ποτέ. Η οικογένεια απλώς λαμβάνει κάποια "σήματα" από αυτόν τον κόσμο που περνά από μπροστά της: δυνατές κόρνες, προβολείς αυτοκινήτων, πεταμένα σκουπίδια... Εκτός από την τελευταία σκηνή της ταινίας, η κάμερα βλέπει πάντα "μέσα από τα μάτια της οικογένειας", επιτρέποντας στον θεατή να ζήσει την όλη κατάσταση με τους χαρακτήρες και να μπει σιγά σιγά στο μυαλό του καθενός. Ο αυτοκινητόδρομος, ένας "ποταμός που ρέει συνεχώς", μοιάζει σαν ένα είδος οθόνης, πάνω στην οποία ο κάθε ήρωας προβάλλει τις ανησυχίες και τις νευρώσεις του...
Μέσω της αυξανόμενης περίεργης συμπεριφοράς των ηρώων, συνειδητοποιούμε σιγά σιγά ότι ο κίνδυνος ίσως να μην προέρχεται από τη λεωφόρο, αλλά από την ίδια την οικογένεια... Για τον λόγο αυτό, το πιο βίαιο και παράξενο της υπόθεσης είναι η επιθυμία των μελών της οικογένειας να παραμείνει στο σπίτι της και να παλέψει γι' αυτό.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)