(Βάγκνερ)
του Andrey Slabakov

Μια μέρα (ή μάλλον μια νύχτα) από την ζωής της Ελένας, αφηγείται η ταινία του 38χρονου Βούλγαρου σκηνοθέτη. Εργαζόμενη σ’ ένα εργοστάσιο, που έχει το όνομα "Wagner" (στην ταινία ακούγεται μουσική από όπερες του Βάγκνερ) η ηρωίδα βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να δει το όνειρό της να γίνεται πραγματικότητα: επιτέλους αποκτά δικό της σπίτι!
Ένα απόγευμα του Νοεμβρίου, για πρώτη φορά, πηγαίνει να το δει. Αποκαμωμένη από την κούραση, αλλά πάντα γεμάτη από ευτυχία, αποκοιμιέται στο καινούριο της σπίτι. Όταν ξυπνήσει είναι ήδη πολύ αργά. Πεινασμένη, περιπλανιέται μέσα στην νύχτα, αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί. Γνωρίζει τους γείτονές της: κλεισμένος ο καθένας στον κόσμο του, προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει. Η ζωή τους και τα απατηλά ιδανικά τους καθορίζονται από τις επιβουλές των Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης και από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Το τέλος αυτής της περιπλάνησης βρίσκει την Ελένα σε μία παράξενη θέση: έχει βρει το κομμάτι ψωμί που αναζητούσε, αλλά έχει χάσει ότι είναι πιο πολύτιμο για αυτήν: τη δουλειά της και το διαμέρισμα της. Όμως τώρα η Ελένα είναι για πρώτη φορά ελεύθερη!
Διαδραματιζόμενη σ' ένα απροσδιόριστο ιστορικό χρόνο, η αφήγηση χαρακτηρίζεται από την υπέρβαση των ορίων του χρόνου και από την ανάμειξη φανταστικών με πραγματικών στοιχείων (μια επιρροή -μαζί με τις χορευτικές φιγούρες των κεντρικών ηρώων- από τον Κουστουρίτσα;). Μια κωμωδία (αλλά και μία τραγωδία) του παράλογου, αυτή η ασπρόμαυρη ταινία παρουσιάζει, μέσα από μεταφορές, μία εικόνα της καθημερινής ζωής στην Βουλγαρία του σήμερα. Τα προβλήματα της έλλειψης στέγης, τροφής και επικοινωνίας κυριαρχούν και καθορίζουν την πορεία της αφήγησης. Επιλέγοντας, η σκηνοθεσία, ένα δρόμο που πολλές φορές οδηγεί στο σουρεαλισμό και την υπερβολή κάνει σαφή τον στόχο της: την αποκάλυψη της συλλογικής αυταπάτης που κυριαρχεί στην ζωή της σημερινής Βουλγαρίας.
Δ.Μ.