(Απροσδόκητη περιπλάνηση)
του Francois Lunel

Μια μικρή περιπέτεια κρύβεται πίσω από τα γυρίσματα αυτής της ταινίας -μία περιπέτεια ικανή να αποτελέσει το σενάριο για μία άλλη ταινία. Καλοκαίρι του 1993, το Σεράγεβο περνά μία από τις τραγικότερες στιγμές του: πολιορκημένο απ΄ όλες τις πλευρές και αποκλεισμένο από τον έξω κόσμο. Θέρετρο των μαχών του πρόσφατου εμφυλίου αποτελεί έναν κάθε άλλο από φιλόξενο τόπο για γύρισμα ταινίας. Αυτό τον χώρο ο Γάλλος σκηνοθέτης Francois Lunel και ο Βόσνιος ηθοποιός Senad Basic, θα επιχειρήσουν να τον μετατρέψουν σε θέρετρο για την πράξη του κινηματογράφου. Μετά από την υπερπήδηση όλων των εμποδίων, που οι πολεμικές συνθήκες έθεταν, τα γυρίσματα τέλειωσαν τον Ιούλιο του 1994. Η μεταφορά των αρνητικών από το Σεράγεβο στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας για επεξεργασία υπήρξε μια πραγματική Οδύσσεια. Τελικά σχεδόν 5 χρόνια μετά η ταινία ολοκληρώθηκε.
Με προϊστορία στα ντοκιμαντέρ, ο 29χρονος σκηνοθέτης Francois Lunel επέλεξε ως θέμα για την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, μία ερωτική ιστορία. Ο κεντρικός ήρωας βρίσκεται σε μία παράδοξη θέση για κάτοικο του πολιορκημένου Σεράγεβο: αναζητά απεγνωσμένα μέσα στα συντρίμμια της πόλης το πρόσωπο του ερωτικού του πόθου. Όταν το βρει, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την απόρριψη και θα βιώσει την απογοήτευση του έρωτα. Η σύλληψη του από την αστυνομία, αλλά και η ασταθής ψυχολογική του κατάσταση φέρνει το τέλος πιο κοντά…
Έχοντας ως φόντο τη ζωή μέσα στην πολιορκημένη πόλη, ο σκηνοθέτης αφηγείται μέσα από τη φόρμα μίας ερωτικής ιστορίας, τις μικρές τραγωδίες της καθημερινότητας: σ' αυτήν την ταινία η αναζήτηση νερού γίνεται ένα επεισόδιο της ζωής στην πόλη άξιο να κινηματογραφηθεί. Έτσι οι προθέσεις του σκηνοθέτη γίνονται άμεσα φανερές: ενδιαφέρεται να περιγράψει -με το ύφος ενός ντοκιμαντέρ- την εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων για απόδραση από το ασφυκτικό περιβάλλον της εμπόλεμης ζώνης.
Δ.Μ.

Ο σκηνοθέτης Francois Lunel δηλώνει για την ταινία του: «Κάθε βράδυ στις ειδήσεις της τηλεόρασης, εικόνες από τους νεκρούς του Grozny και από τους τόπους θανάτωσης της Srebrenica μας μιλάνε για τη "μη τήρηση των συμφωνιών ειρήνης", για τον "χωρισμό των εδαφών", για τη "μετακίνηση των πληθυσμών" ή για τις "ανώνυμες θηριωδίες" του πολέμου.
Οι δημοσιογράφοι αναλύουν τις αιτίες, τα αποτελέσματα και τα συμβάντα, σ' αυτό που όλοι έχουν συμφωνήσει να αποκαλούν "Οι Συγκρούσεις στη Βοσνία". Για να εξηγήσουν αυτά τα εγκλήματα χρησιμοποιούν στατιστικές και πολύχρωμες γραφικές παραστάσεις.
Όμως τη στιγμή, που εμείς βλέπουμε αυτές τις εικόνες -πάντα τις ίδιες εικόνες - αποξενωνόμαστε απ' αυτές και σχηματίζουμε την εντύπωση ότι αυτή η "πληροφόρηση", που υποκρίνεται ότι είναι αντικειμενική-, δεν μας λέει απολύτως τίποτε για τους άνδρες και τις γυναίκες που ζούσαν για τέσσερα χρόνια μέσα στο χάος. Με τον καιρό τα ΜΜΕ έγιναν "μηχανές ύπνωσης" και η τηλεοπτική οθόνη μετατράπηκε σ' ένα παραπέτασμα.
Κοιτώντας τα πράγματα απ' αυτή τη σκοπιά φαίνεται ότι τελικά η μοναδική εικαστική τέχνη που προωθεί την συνδιαλλαγή μεταξύ των ατόμων είναι ο κινηματογράφος.
Στην ταινία αρνηθήκαμε τον ίδιο τον πόλεμο, και αντ' αυτού εστιάσαμε την προσοχή μας στη ζωή, κατά τη διάρκεια του πολέμου: σ' αυτά που είναι ακόμα "ανθρώπινα", όταν η ζωή πλέον δεν έχει κανένα νόημα.
Σ' αυτή την ταινία οι Βόσνιοι μιλάνε με τη δική τους φωνή και εγώ ως Γάλλος δείχνω τα πράγματα μέσα από τα δικά μου μάτια».