(Οι πληγές)
του Srdjan Dragojevic

Παρ' όλες τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις του, ο σκηνοθέτης Srdjan Dragojevic -μετά την επιτυχία της ταινίας του Τα Όμορφα Χωριά, Όμορφα Καίγονται-, δεν απέφυγε να κάνει μία βίαιη ταινία. Η προηγούμενη δεν γνώρισε μόνο μια ασυνήθιστη δημοσιότητα λόγω θέματος -ο εμφύλιος πόλεμος στην Βοσνία-, αλλά δέχθηκε και την επιβράβευση του κοινού (Βραβείο Κοινού 1996). Όπως και στο παρελθόν, χρησιμοποιεί την πραγματικότητα, που ο πόλεμος δημιούργησε ως πρώτη ύλη. Βασισμένο σε μία αληθινή ιστορία, η ταινία έχει ως κεντρικά πρόσωπα δύο νεαρούς εγκληματίες, που διολισθαίνουν σιγά-σιγά στο κοινωνικό περιθώριο. Η μόνη τους φιλοδοξία να εμφανιστούν στην τηλεοπτική εκπομπή Στο Σφυγμό του Δρόμου -εκπομπή που παρουσιάζει τον υπόκοσμο του Βελιγραδίου. Όμως ο τραυματισμός του ενός απ' αυτούς θα οδηγήσει τα πράγματα σε κάποιες απροσδόκητες κατευθύνσεις. Διαδραματιζόμενη στο Βελιγράδι, η αφήγηση καλύπτει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα: από τον εθνικιστικό φανατισμό του 1991, στο λήθαργο και την ταπείνωση του 1994 και τέλος στη δημοκρατική αφύπνιση του 1996. Τα προβλήματα, που η ταινία και ο σκηνοθέτης αντιμετώπισαν με τις αρχές του Βελιγραδίου, ήταν τελικά μάλλον απόρροια της στάσης που η σκηνοθεσία τήρησε απέναντι στις κοινωνικές και πολιτικές συντεταγμένες του θέματος: "Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της Σερβίας και του Βελιγραδίου και δεν βρίσκω κανένα λόγο να την αλλάξω", δηλώνει ο σκηνοθέτης. Μέσα από τη ζωή των δύο νεαρών του ηρώων, χρησιμοποιώντας ένα γρήγορο αφηγηματικό ρυθμό και απεικονίζοντας τα πράγματα χωρίς ωραιοποιήσεις, ο σκηνοθέτης εκθέτει σε δημόσια θέα τις ανοικτές πληγές μίας ολόκληρης κοινωνίας. Πληγές που ο πόλεμος προκάλεσε και οι οποίες ακόμα δεν έχουν επουλωθεί.
Δ.Μ.

Ο σκηνοθέτης Srdjan Dragojevic δηλώνει για την ταινία του: «Μετά την τελευταία μου ταινία -Τα Όμορφα Χωριά, Όμορφα Καίγονται-, η οποία ήταν ταυτόχρονα μια τραγωδία και μία κωμωδία για τον πόλεμο στη Βοσνία, ορκίστηκα να μην κάνω ξανά πολεμική ταινία.. Όμως όταν, χωρίς να το περιμένω, άκουσα αυτή την αληθινή ιστορία για τους δύο έφηβους εγκληματίες και παράλληλα ζώντας τα τελευταία πέντε χρόνια σε μία χώρα, όπου ότι είχαμε κάποτε πιστέψει είχε πλέον καταστραφεί, αποφάσισα τελικά να γράψω άλλη μια ταινία με θέμα τον πόλεμο.
Αυτή είναι όμως μια ιστορία για ένα διαφορετικό είδος πολέμου: είναι ένας πόλεμος που διαδραματίζεται σε χρονικό διάστημα πέντε χρόνων, πολύ μακριά από την πρώτη γραμμή. Αυτός ο «πόλεμος» έχει χειρότερες συνέπειες από τις καταστροφές του πολέμου. Είναι μια ιστορία για τις εσωτερικές καταστροφές, για την κατάρρευση του συστήματος των ηθικών αξιών, για την καταστροφή της ηθικής, για την απάλειψη κάθε είδους πίστης στο μέλλον.
Είναι μια ιστορία για παιδιά εγκληματίες, τα οποία -κατά την άποψη μου η οποία δεν είναι "πολιτικά ορθή"- έχουν ένα βαθύ ηθικό δικαίωμα να 'ναι βίαια ακόμα και να εγκληματούν.
Η χωρίς ευαισθησία κοινωνία και το σερβικό απολυταρχικό καθεστώς μετέτρεψαν χιλιάδες έφηβους Σέρβους σε επικίνδυνες αναίσθητες "μηχανές παραγωγής εγκλημάτων". Υπάρχει ένα είδος δικαιοσύνης στο γεγονός ότι η κοινωνία και το καθεστώς υποφέρει εξαιτίας τους. Δεν μπορώ να καταδικάσω αυτά τα παιδιά.
Αυτή η ταινία είναι πολύ σκληρή και προκαλεί σοκ -κάνει το Κουρδιστό Πορτοκάλι να μοιάζει με παραγωγή του Ντίσνεϊ. Ο τίτλος της ταινίας - Οι πληγές - είναι περισσότερο συμβολικός. Οι πληγές στο σώμα των πρωταγωνιστών είναι επίσης και ανοικτές πληγές στο σώμα ενός φρικτού καθεστώτος, κάτω από την εξουσία του οποίου ζούμε τα τελευταία επτά χρόνια».